Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




«Τα Τείχη που έγιναν Ζεστή Αγκαλιά»

της Κατερίνας Μουρίκη - Εικονογράφηση της Ζωής Χωριατέλλη



Aθήνα

Χρον. Έκδοσης: 2017

Σχήμα:  21 Χ 29

ISBN: 978-960-618-015-6

Σελ.:  32

Τιμή:  7,50

Κωδ. Βιβλίου:  2643

Αφιερωμένο στη μνήμη

του παπα-Στρατή

από τη Μυτιλήνη

 

Οι εκδόσεις Θύρα κυκλοφορούν το νέο παιδικό βιβλίο της Κατερίνας Μουρίκη που απευθύνεται στα παιδιά τεσσάρων έως επτά ετών.   

 

«Ηταν κάποτε μια όμορφη, παραθαλάσσια πόλη. Ολόγυρα ήταν προστατευμένη από ψηλά τείχη που εχθρός κανείς δεν τολμούσε να τα διαβεί. Τα παιδιά έπαιζαν ξένοιαστα στα καταπράσινα πάρκα και στις όμορφες αυλές των σχολείων,  ενώ οι μεγάλοι περνούσαν ανέμελα μέσα  όλες τις μέρες του χρόνου. Ποτέ δεν είχαν περάσει την μεγάλη πύλη του τείχους που τους προστάτευε από εχθρικές επιθέσεις.

Ετσι η ζωή κυλούσε ήρεμη και ευτυχισμένη. Μέχρι που ήρθε εκείνος ο παράξενος επισκέπτης. Και τότε η μεγάλη πύλη άνοιξε μια για πάντα και το τείχος έγινε μια μεγάλη αγκαλιά αγάπης».

 

Το σύγχρονο αυτό παραμύθι της Κατερίνας Μουρίκη λειτουργεί αμφίδρομα αφού σήμερα η Ελλάδα είναι ταυτόχρονα χώρα αποστολής οικονομικής μεταναστών σε χώρες της Δύσης, αλλά και τόπος φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών που εγκλωβίστηκαν στη διαδρομή τους προς τις ανθούσες οικονομίες της Δυτικής Ευρώπης. Αλλά και μέσα στη χώρα οι κοινωνικές ανισότητες έχουν διογκωθεί με την φτώχεια να φθάνει σε πρωτοφανή μετά τον πόλεμο ύψη. Η αγάπη και η αλληλεγγύη προς τους δεινοπαθούντες αξίζει να καλλιεργηθεί από την παιδική ηλικία και το βιβλίο αυτό της Κατερίνας Μουρίκη το επιχειρεί με ένα απλό, τρυφερό και οικείο στα παιδιά τρόπο, το παραμύθι.

Η εντελώς ιδιαίτερη εικονογράφηση της Ζωής Χωριατέλλη, σε μια ναϊφ αισθητική, αγγίζει τα μικρότερα παιδιά και τους μιλάει σε ένα βαθύτερο  επίπεδο, των χρωμάτων και των αισθημάτων.   

 

Η συγγραφέας σημειώνει :

 

«Καθώς ετοιμάζαμε αυτό το βιβλίο είδαμε με τα μάτια της ψυχής μας  τη μορφή του παπα-Στρατή από τη Μυτιλήνη. Ο Αγώνας που έδωσε για τους συνανθρώπους του και ιδιαίτερα για τους πρόσφυγες του νησιού έγιναν έμπνευσή μας στην τελική διαμόρφωση του κειμένου και στην εικονογράφηση του βιβλίου.

Σήμερα η ΑΓΚΑΛΙΑ συνεχίζει τον αγώνα που ξεκίνησε ο μακαριστός γέροντας. Αν θέλετε να υποστηρίξετε τον αγώνα που δίνει επισκεφθείτε στο facebook την σελίδα της: https.  www.facebook. Com//NGO.Agkalia».

 

 

Αντί βιογραφικού

 

«Γεννήθηκα σε μια γειτονιά της Αθήνας. Τότε έμοιαζε με χωριό αφού όλα τα σπίτια ήταν χαμηλά, είχαν μεγάλες αυλές με πολλά λουλούδια και μικρούς δρόμους με λίγα αυτοκίνητα.

Τα απογεύματα οι δρόμοι γέμιζαν παιδιά κι ο αέρας σκορπούσε τις φωνές, τα γέλια και τα κλάματά μας στους τέσσερις ανέμους. Στη γειτονιά εκείνη μάθαμε να συνυπάρχουμε όλα τα παιδιά. Πλούσια και φτωχά, δυνατά και αδύναμα, πολύ ή λιγότερο έξυπνα. Ζούσαμε και πορευόμασταν αντάμα και φτιάχναμε παρέες, που λειτουργούσαν σαν δεύτερες οικογένειες.

Μαλώναμε και την άλλη στιγμή αγκαλιαζόμασταν. Κι όταν κάποιος βρισκόταν σε δύσκολη θέση, με μιας ξεχνούσαμε παιδικές έχθρες και μαλώματα και τρέχαμε να βοηθήσουμε. Αυτό το τελευταίο έχει βαθιά χαραχτεί μέσα μου. Όλοι αγκαλιάζαμε τον αδύναμο. Του δίναμε στήριξη και κουράγιο. Αυτό θυμάμαι πάντα κι αυτό συνεχίζω να κάνω…

Το  δωμάτιό μου δεν ήταν γεμάτο παιχνίδια. Για την ακρίβεια δεν είχα ούτε μία κούκλα για να παίξω, μέχρι που η μαμά μου έφτιαξε τη Σοφία. Μια πάνινη κούκλα που τριάντα χρόνια αργότερα θα γινόταν η ηρωίδα ενός βιβλίου μου και θα μου χάριζε το πρώτο βραβείο διηγήματος. Είχε όμως ράφια με βιβλία. Κι αυτά μας ταξίδευαν πέρα από τα σύνορα του κόσμου, που ζούσαμε. Είχαμε και τη γιαγιά Μαρία, που μας χόρταινε με μαγευτικά παραμύθια. Οι φανταστικές ιστορίες της ήταν για μένα ο σπόρος της συγγραφικής μου δημιουργίας.

Τώρα, όταν γράφω, νιώθω να ξαναγίνομαι παιδί. Το γραφείο μου γίνεται καράβι κι εγώ καπετάνιος. Έτσι βάζω πλώρη για μαγευτικά, χάρτινα λιμάνια. Γιατί κάθε βιβλίο μου είναι ένα νέο λιμάνι κι ένας νέος κόσμος, που πρέπει να εξερευνήσω με πυξίδα την αγάπη. Ελάτε, λοιπόν, μαζί μου σε τούτον τον σταθμό. Είμαι σίγουρη ότι θα χαρείτε μία μαγευτική περιπλάνηση.»

 

Κατερίνα Μουρίκη

 

 

Η εικονογράφος Ζωή Χωριατέλλη

 

Η Zωή Χωριατέλλη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Από πολύ μικρή περ-

νούσε ατελείωτες ώρες ζωγραφίζοντας. Σπούδασε Γραφιστική. Μετά το τέλος των

σπουδών της εργάστηκε στον χώρο των διαφημιστικών, τηλεοπτικών και κινηματογραφικών παραγωγών. Το 2010 αποφάσισε να πραγματοποιήσει τ’ όνειρό της και ν’ ασχοληθεί με την εικονογράφηση παιδικών βιβλίων και παραμυθιών. Έχει παρακολουθήσει μαθήματα ελεύθερου σχεδίου και σκίτσου, καθώς και σεμινάρια για εικονογράφηση παιδικού βιβλίο και έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις γενικής εικονογράφησης και εικονογράφησης παιδικών βιβλίων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Τα τελευταία χρόνια εικονογραφεί παιδικά και εκπαιδευτικά βιβλία. Για κάποια χρόνια επιμελήθηκε την εικονογράφηση για το περιοδικό «Παράθυρο στην εκπαίδευση του παιδιού».

 

 

Για παραγγελίες και περισσότερες πληροφορίες επικοινωνήστε με το τμήμα πωλήσεων των εκδόσεων Σταμούλη, 210- 52 38 305, info@stamoulis.gr

 

Eπισκεφθείτε επίσης την ιστοσελίδα μας www.stamoulis.gr



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία