|
| | | |
Πόσο στοιχίζει το πιο ακριβό κρασί του κόσμου
Με τιμές που ξεκινούν από 25.000 ευρώ ανά φιάλη, το AurumRed Gold θεωρείται το ακριβότερο κρασί στον κόσμο. Παράγεται από αμπέλια Tempranillo που πρέπει να είναι τουλάχιστον 100 ετών και στην ολοκλήρωση της παραγωγής του χρησιμοποιούνται σύγχρονες και παραδοσιακές τεχνικές.
Ωστόσο, αυτό που κάνει το συγκεκριμένο κρασί τόσο διαφορετικό σε σχέση με τα υπόλοιπα, είναι η χρήση της θεραπείας με όζον κατά την παρασκευή του, μιας εναλλακτικής ιατρική θεραπείας που χρησιμοποιείται γενικά για τη θεραπεία του καρκίνου, του AIDS, της σκλήρυνση κατά πλάκας και για πολλές ακόμη ασθένειες.
Ο Hilario Garcia, ο οποίος παράγει το κρασί AurumRed Gold σε ένα μικρό αμπελώνα στην La Mancha της Ισπανίας, εξοικειώθηκε με τη θεραπεία με όζον, αφού τη χρησιμοποίησε για να αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα που αντιμετώπιζε με τη σπονδυλική στήλη του, που του είχε προκαλέσει παράλυση στο κάτω μέρος του σώματός του. Μετά την επιτυχία της θεραπείας, αποφάσισε να πειραματιστεί στο εργαστήριό του και να προσπαθήσει να την εφαρμόσει στην οινοποίηση, μέσω της εισαγωγής όζοντος στο νερό που χρησιμοποιεί για τα αμπέλια. Η θεραπεία με όζον είναι απλώς η αύξηση του οξυγόνου, η οποία είναι μια πολύ δραστική μορφή καθαρού οξυγόνου.
Ο στόχος αυτού του έργου, που ξεκίνησε το 2009 στο Las Pedroñeras, ήταν η επίτευξη παραγωγής υγιών και ισορροπημένων κρασιών. Ο Hilario Garcia επέλεξε ο ίδιος πολύ προσεκτικά τη γη για να καλλιεργήσει τα αμπέλια Tempranillo, Cabernet Sauvignon και Sauvignon Blanc μετά από πολλές δοκιμές εδάφους και νερού.
Σύμφωνα με τον ίδιο, οι τεχνικές του δημιούργησαν ένα μοναδικό κρασί που όμοιό του δεν υπάρχει. Ισχυρίζεται ότι αν κουνήσεις ελαφρώς προς μια κατεύθυνση το κρασί μέσα σε ένα ποτήρι θα φέρει αρώματα και γεύσεις, που θα αλλάξουν μονομιάς αν το κουνήσεις προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ισχυρίζεται, επίσης, ότι από τη στιγμή που θα ανοιχτεί το μπουκάλι με το κρασί, μπορεί να διατηρήσει τη φρεσκάδα και τη γεύση του για άλλα δύο χρόνια.
Ωστόσο, ο ακριβής τρόπος με τον οποίο επιτυγχάνεται η παραγωγή αυτού του μοναδικού κρασιού αποτελεί μυστήριο, καθώς η Garcia αρνείται να αποκαλύψει τη διαδικασία του.
Μια άλλη πιθανή εξήγηση που δικαιολογεί την υψηλή του τιμή είναι η έλλειψη του κρασιού. Από αυτά τα αμπέλια παράγονται ετησίως μόλις 300 φιάλες που κυκλοφορούν στην αγορά. Από αυτές, 150 φιάλες προορίζονται για κανονικούς αγοραστές ενώ οι υπόλοιπες κρατούνται στο αμπελώνα του, για πιθανούς πελάτες που θέλουν να έρθουν και να το δοκιμάσουν. Μόνο το 30% του AurumRed Gold πωλείται στην Ισπανία, ενώ το υπόλοιπο διανέμεται σε πελάτες στο εξωτερικό.
Είναι ενδιαφέρον ότι η Ισπανία δεν είναι γνωστή για τις πολύ υψηλές τιμές στα κρασιά, αν σκεφτεί κανείς ότι το αμέσως επόμενο φτηνότερο κρασί της, είναι το Pingus, που κοστίζει γύρω στα 970€ ανά φιάλη.
Πηγή: perierga.gr
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|