Το Κατάρ δείχνει πιο καθαρά από ποτέ, ότι είναι εκείνο που, περισσότερο από κάθε άλλον,  κινεί το μοχλό του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, ότι από το 2011 το εμιράτο του Περσικού Κόλπου έχει καταστεί ο μεγαλύτερος -κατά κεφαλή- επενδυτής στην βιομηχανία του ποδοσφαίρου.

    Επιβεβαιώνοντας, την επιτυχία των δύο κορυφαίων κολοσσιαίων σχεδίων, που βρίσκονται σε εξέλιξη: την φιλοξενία του Μουντιάλ 2022 και την Παρί Σ.Ζ, την ομάδα που απειλεί να ανατρέψει τα δεδομένα στην παλιά σειρά του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Κι αν η εξασφάλιση του Παγκοσμίου Κυπέλλου, που πάντως εξακολουθεί να αποτελεί θέμα συζήτησης, σχετικά με τους τρόπους που αυτή επιτεύχθηκε και τις μεθόδους εργασίας που υιοθετούνται στις υποδομές, χαρίζει στη χώρα ένα μοναδικό πλεονέκτημα προς εξαργύρωση, η απόκτηση του Νεϊμάρ, ήταν δίχως άλλο, το πιο λαμπερό κομμάτι του έργου κυριαρχίας.

    Φυσικά καθόλου τυχαία δεν επέλεξε το Κατάρ  να ξεδιπλώσει την στρατηγική του, ξεκινώντας από την Γαλλία, μία χώρα με μία ισχυρή μουσουλμανική κοινότητα, ενωμένη, με ρίζες.

    «Ο καθένας νομίζει ότι οι κάτοικοι του Κατάρ  γεννήθηκαν πλούσιοι, αλλά το 1995 η χώρα είχε χρεοκοπήσει και η κυβέρνηση δεν μπορούσε να πληρώσει τους μισθούς,» θυμίζει ο αντιπρόεδρος της οργάνωσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 2022, Νασέρ αλ Κατέρ, μιλώντας στην ισπανική εφημερίδα El Pais, δίνοντας μία καταρχήν εξήγηση επιτυχίας. «Ξέραμε ότι είχαμε φυσικό αέριο, αλλά δεν γνωρίζαμε πώς να το εξάγουμε ή πώς να το μεταφέρουμε. Η εκμετάλλευση ήταν περίπλοκη. Οι εταιρείες που έκαναν σχετικές μελέτες  αρνήθηκαν να επενδύσουν. Έως ότου ήρθε η Exxon και είπε: «ξέρουμε πώς να το κάνουμε». Και ανέλαβαν το ρίσκο».

    Σήμερα το Κατάρ, με μόλις 2,5 εκατομμύρια κατοίκους, είναι η έκτη χώρα στον κόσμο σε κατά κεφαλήν ΑΕΠ (54.000 ευρώ), δείχνοντας πια να έχει ξεφύγει  από την πολιορκία της κρίσης της δεκαετίας του '90 . Δεδομένου ότι το αέριο δεν μπορεί να είναι ανεξάντλητο, στο εμιράτο, προσπάθησαν για την επιβίωση με άλλα μέσα.  Εκείνη την στιγμή βγήκε από την...γωνία το ποδόσφαιρο. Η δυναστεία του Αλ Τανί, αποφασισμένη  να μετατρέψει το εμιράτο, στο κομμάτι που θα ενώνει τον αραβικό κόσμο με τη Δύση, με αναφορές στον πολιτισμό και την εκπαίδευση, επέλεξε να χρησιμοποιήσει  το ποδόσφαιρο ως εργαλείο για την οικονομική και κοινωνική  ανασυγκρότηση, αυτό που ο Μαχράν Κεμράβα, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Georgetown, αποκαλεί «καλοπροαίρετο αυταρχισμό».

    Ο σεΐχης Γιασίμ, από 2013 υπουργός Αθλητισμού και υπέυθυνος του επενδυτικού ταμείου, έκανε την πρώτη του μεγάλη κίνηση, αγοράζοντας την Παρί Σ.Ζ το 2011, αντί 100 εκατομμυρίων ευρώ, στα οποία στη συνέχεια προστέθηκαν περισσότερα από 1 δισ  για μεταγραφές. Ακολούθησαν, η εκστρατεία για την διοργάνωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2022, η ίδρυση του τηλεοπτικού σταθμού BeIn Sports και η απόκτηση τηλεοπτικών δικαιωμάτων του Champions League.

    «Η σχέση μεταξύ του Κατάρ και του ποδοσφαίρου υπάρχει σε τέτοιο βαθμό, επειδή  οι ηγέτες του είναι παθιασμένοι με το παιχνίδι αυτό», εξηγεί ο Τσάβι Ερνάντες, που το 2015 άφησε την Μπαρτσελόνα, για το τελευταίο μεγάλο του συμβόλαιο, υπογράφοντας στην Αλ Σαάντ. Μία κίνηση με προοπτική για το εμιράτο, αφού ο Γιασίμ, ονειρεύεται το Κατάρ στο Μουντιάλ του 2022, να έχει το στυλ της Μπαρτσελόνα  και προπονητή, εάν είναι δυνατόν, τον Τσάβι.

    «Προσπαθούν να κάνουν την χώρα να αναπτυχθεί γύρω από τον αθλητισμό. Είναι εκείνοι που αποφασίζουν, αλλά επηρεάζονται από  ανθρώπους που έχουν ζήσει στο ποδόσφαιρο. Θα κάνουν ένα εντυπωσιακό Παγκόσμιο Κύπελλο. Δεν κατασκευάζουν μόνο γήπεδα. Χτίζουν μια χώρα», υποστηρίζει ο Τσάβι, που στις 25 Ιανουαρίου θα γίνει 38 ετών.

    Εχουν κατασκευάσει ένα διεθνές αεροδρόμιο πρώτης κατηγορίας, ένα δίκτυο αυτοκινητοδρόμων και τραίνων, έναν σταθμό ηλεκτροπαραγωγής, μια γραμμή μετρό και 12 γήπεδα, που θα αποτελέσουν την πιο ορατή κληρονομιά του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Οι δαπάνες για όλες τις υποδομές θα ανέλθουν, σύμφωνα με την El Pais, σε 200 δισεκατομμύρια ευρώ. Για το  πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο που θα γίνει Φθινόπωρο και Χειμώνα (από τις 21 Νοεμβρίου έως τις 18 Δεκεμβρίου), δημιουργώντας σημαντικές αλλαγές στο ποδοσφαιρικό ημερολόγιο.

    Είναι ένα έργο που φαίνεται να ξεπερνά τον αθλητισμό, με το ποδόσφαιρο να αποτελεί το ισχυρό εργαλείο σε γεωπολιτικό επίπεδο, επιδιώκοντας, με τρόπους και μεθόδους που είναι προς συζήτηση,  κύρος στο εξωτερικό και ένα αίσθημα κοινωνικότητας μεταξύ των πολιτών τους. Δημιουργώντας τη δική τους Βαρκελώνη, που «έφτιαξαν» οι Ισπανοί για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992, όπως σημειώνει χαρακτηριστικά ο Ισπανός Ιβάν Μπράβο, διευθυντής της ακαδημίας Aspire, κέντρο αναφοράς του αθλητισμού στο Κατάρ και υπεύθυνος για την ανάπτυξη των εθνικών  ομάδων σε όλες τις κατηγορίες.

    «Δεν μπορούμε να διαχωρίσουμε την ιδέα του Κατάρ ως έθνος από την ιδέα του ποδοσφαίρου» , υποστηρίζει ο Νασέρ αλ Κατέρ. «Ήμασταν η πρώτη χώρα του Περσικού Κόλπου που διοργάνωσε ένα μεγάλο ποδοσφαιρικό γεγονός, όταν φέραμε τη Σάντος του Πελέ το 1973. Το άθλημα αυτό είναι ένα εργαλείο για την κοινωνική ανάπτυξη από τη δεκαετία του '60. Τώρα η διοργάνωση του Μουντιάλ, βοήθησε  την κυβέρνηση να εισαγάγει μία νέα, υγιέστερη εργατική νομοθεσία, σύμφωνα με τα αιτήματα της Διεθνούς Αμνηστίας».