Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Ποιός ειναι ο Ομογενής ζωγράφος, Θόδωρος Στάμος, που γοήτευσε τη Χίλαρι Κλίντον



Αθήνα (Τετάρτη)

 

 Το έργο «Ατέρμονο τοπίο - Δελφοί» εκ των «πυλώνων» της σχολής των «οξύθυμων», του ελληνοαμερικανού Θόδωρου Στάμου, γοήτευσε την πρώτη κυρία της αμερικανικής διπλωματίας στη διήμερη επίσημη επίσκεψή της στην Ελλάδα.

    Το έργο, με την αφηρημένη γραμμή, που υπονοεί το δελφικό τοπίο, στο απέραντο βαθύ μπλε του φόντο «γεννήθηκε» στον καμβά του πρωτοποριακού ελληνοαμερικανού καλλιτέχνη με τη διεθνή ακτινοβολία, Θόδωρου Στάμου (1922-1997), ο οποίος το 1951 συνυπέγραψε το μανιφέστο του πρωτοποριακού κινήματος, που αργότερα θα καθιερωνόταν ως αφηρημένος εξπρεσιονισμός. Η περίφημη αυτή ομάδα της Νέας Υόρκης (ανάμεσά τους οι Τζάκσον Πόλοκ, Μπάρνετ Νιούμαν, Μαρκ Ρόθκο, Γουίλεμ ντε Κούνιν), που τους αποδόθηκε τότε ο αρνητικός χαρακτηρισμός «Οξύθυμοι», σε ανοιχτή επιστολή τους, που δημοσιεύτηκε στην πρώτη σελίδα των «New York Times» εναντιώθηκαν στον διευθυντή και στους κριτικούς τέχνης του Μητροπολιτικού Μουσείου της Νέας Υόρκης για την έκθεση «Αμερικανική Τέχνη-Σήμερα». Ο Θεόδωρος Στάμος ήταν ο νεότερος της συντροφιάς.

    Γεννήθηκε το 1922 στη Νέα Υόρκη, παιδί πολυμελούς οικογένειας μεταναστών, από γονείς Έλληνες μετανάστες με καταγωγή από τη Λευκάδα ο πατέρας του και από τη Σπάρτη η μητέρα του. Σπούδασε στη Σχολή Αμερικανών Καλλιτεχνών. Σε ηλικία μόλις 21 χρόνων, «είναι όχι μόνο ώριμος καλλιτέχνης με προσωπική γλώσσα, αλλά έχει εξασφαλίσει και την έγκυρη εισαγωγή του στην καλλιτεχνική ζωή της Νέας Υόρκης, με την πρώτη του έκθεση στην ιστορική γκαλερί της Μπέτυ Πάρσονς», αναφέρει η Μαρίνα Λαμπράκη - Πλάκα, σε σημείωμά της το 1997 στη μεγάλη αναδρομική έκθεση, που είχε διοργανώσει λίγους μήνες μετά τον θάνατο του καλλιτέχνη, η Εθνική Πινακοθήκη, σε επιμέλεια ’ννας Καφέτση. Ο Θόδωρος Στάμος είχε δωρίσει 45 έργα του στην Εθνική Πινακοθήκη.

    «Στο διεισδυτικό και προφητικό κείμενο του καταλόγου της σημαντικής έκθεσης του 1946 ο ζωγράφος και φίλος του Στάμου Μπάρνετ Νιούμαν, που έμελλε να διαδραματίσει ρόλο πρωταγωνιστή στη Σχολή της Νέας Υόρκης, επισημαίνει τα χαρακτηριστικά που ορίζουν την πρωτοτυπία του ύφους του», τονίζει η κ. Λαμπράκη Πλάκα και εξηγεί: «Την αταβιστική έλξη προς τη θάλασσα και τον έμβιο κόσμο της, που μεταμορφώνεται σε σχεδόν αφηρημένες μορφές στο έργο του. Την προσήλωσή του στην επιφάνεια, την απόρριψη της τρίτης διάστασης και της ψευδαισθησιακής προοπτικής, που πιστοποιεί τον μοντερνιστικό προσανατολισμό του έργου του από την αρχή».

    Έργα του βρίσκονται σε μεγάλα μουσεία των ΗΠΑ, της Ευρώπης και σε ιδιωτικές συλλογές. Την πληρέστερη συλλογή έργων του Θόδωρου Στάμου κατέχει ο Ζαχαρίας Πορταλάκης, ο οποίος γνώρισε τον καλλιτέχνη την δεκαετία του 80.

    Το 1970, η ζωή του Στάμου σημαδεύεται από την αυτοκτονία του φίλου του, Μαρκ Ρόθκο, και τότε αποφασίζει να εγκατασταθεί στην Ελλάδα μοιράζοντας τον χρόνο του μεταξύ Νέας Υόρκης και Λευκάδας. Είναι η ίδια αυτή περίοδος που ξεκινά η πολύκροτη για τον κόσμο της τέχνης, δίκη εναντίον των τριών διαχειριστών -μεταξύ των οποίων και ο ίδιος- της περιουσίας του Ρόθκο. Η κόρη του Ρόθκο, Κέητ, τους κατηγορεί για την απόφασή τους να πουλήσουν 100 έργα του μεγάλου καλλιτέχνη στη γκαλερί Μάλμπορο, σε μειωμένες τιμές. Πέντε χρόνια αργότερα ο Στάμος απαλλάσσεται από τις αρχικές κατηγορίες, αλλά υποχρεώνεται να καταβάλει μεγάλη χρηματική αποζημίωση. Η υπόθεση Ρόθκο βλάπτει τη φήμη και τη δημοτικότητά του.

    Στην Ελλάδα η πρώτη του ατομική έκθεση έγινε στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών. Την δεκαετία του 80 ολοκλήρωσε δύο σημαντικές σειρές «Ατέρμονα Πεδία» (Infinity Fields) και τη σειρά «Κόκκινα», δύο χρόνια πριν τον θάνατό του, το 1997.


 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία