ΔΕΝ γνωρίζω αν η στάση σιωπής της κυβέρνησης απέναντι στις ωμές και πρωτοφανείς προκλήσεις του Τούρκου σουλτάνου αποτελεί "εθνική γραμμή" που ενδεχομένως κρυφίως να συμφωνήθηκε μεταξύ των κομμάτων, (δυσκόλως πιστευτό αυτό το τελευταίο), ή αν η στάση μας κρύβει "τακτική κόμπρας" που επιτίθεται αμυνόμενη για αιφνιδιασμό του εχθρού, εικάζω πάντως πως η αίσθηση ανησυχίας ημών των πολιτών δεν είναι ανάλογη των δραματικών γεγονότων που εξελίσσονται στη γειτονιά μας και των έμμεσων πλην σαφών απειλών του εντελώς ... απασφαλισμένου πολεμοχαρούς και άκρως επικίνδυνου σουλτάνου. 

ΠΙΤΣΙΛΙΚΟΙ, στη γειτονιά μας τα χρόνια τα παλιά αρχίζαμε τον πετροπόλεμο σε όποιον μας απειλούσε και ... ανοίγαμε κεφάλια για ψύλλου πήδημα! "Τούρκους" μας έκαναν, όσοι έκλεβαν τα... πουρνάρια και τα λάστιχα, τις ρόδες που μαζεύαμε για την τσαγκάλα, την μεγάλη φωτιά την Κυριακή της Αποκριάς. Δυο μερόνυκτα πόλεμο κανονικό είχαμε! Με ζημιές αλλά και τραυματίες, "εμείς οι Έλληνες" στο παιχνίδι και οι άλλοι "οι Τούρκοι". Πάντα νικούσαμε τους άπιστους αντιπάλους μας σε όλα τα επίπεδα και ιδιαίτερα στο παιχνίδι με τις σφεντόνες! Σα νάτανε το 21!

ΠΑΙΔΙΑ ήμασταν, όμως μας διέκρινε μια εσωτερική ηρωική εθνική υπερηφάνεια. Ενας ενθουσιασμός. Δεν σηκώναμε μύγα στο σπαθί μας. Δεν αφήναμε τίποτα να πέσει κάτω. Αν μας ...αμολούσαν τότε, νομίζω σίγουρα μέχρι την Άγκυρα θα φτάναμε! Αφού στήνονταν ολόκληρος καβγάς στην τάξη με παρέμβαση και των γονέων  μας (!) για το ποιός θα υποχρεώνονταν και θα πείθονταν να παίξει τον σκληρό Αλή Πασά στο θεατρικό σκέτς του Μαρτίου για την επέτειο  απελευθέρωσης απο τους Τούρκους...

ΣΗΜΕΡΑ  βέβαια τα πράγματα άλλαξαν. Κανείς απο όλους εμάς, τα παιδιά της εποχής εκείνης, δεν παίζει πετροπόλεμο. Τώρα μας απασχολούν άλλα πράγματα. Τα εξοντωτικά μνημόνια πρώτα, οι δυσκολίες της ζωής που τις πολλαπλασίασε η κρίση και σήμερα, πάνω που λέμε να συνέλθουμε, βγήκαν σε πραγματική επίθεση μίσους και θράσους οι Τούρκοι. Ο κίνδυνος ενός πολέμου είναι πλέον αληθινός. Και οι ομάδες του σχολείου δεν πρόκειται να ξαναπαίξουν για πλάκα. Τίποτα στα ψέματα. Τίποτα πλέον δεν υπάρχει απο εκείνες τις ανέμελες εποχές της νιότης. Μόνο μια ελπίδα διατηρήθηκε ζωντανή. Το ηθικό κυρίως εκείνης της γενιάς που με τον τρόπο που καλλιεργήθηκε στα θεατρικά με τον Αλί Πασά τους Κολοκοτρωναίους και τους Μαυρομιχάληδες, αλλά και μετέπειτα με τις παρελάσεις, που ήθελαν οι σημερινοί φωστήρες να καταργήσουν. Ευτυχώς πιστεύω οτι αυτό το ηθικό παραμένει ακμαιότατο! Είθε να βγω αληθινός.