Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Οι πιο περίεργες ανακαλύψεις

Απονεμήθηκαν τα... "Νόμπελ του τρελού επιστήμονα"



Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ.-

Το καταδυόμενο τρενάκι «τρόμου» του λούνα παρκ αποτελεί ένα
αποτελεσματικό τρόπο για να απαλλαχθεί κανείς από τις πέτρες που έχει
στα νεφρά, γι' αυτό όσοι βασανίζονται από νεφρολιθίαση, καλά θα κάνουν
να κάνουν συχνά τέτοιες καταβάσεις (βέβαια, μετά μπορεί να χρειασθούν
νευρολόγο…)! Οι Αμερικανοί ουρολόγοι που κατέληξαν σε αυτό το
συμπέρασμα, είναι οι νικητές του φετινού βραβείου Ig Ιατρικής.

Για 28η χρονιά, τα βραβεία Ig, γνωστά και ως «Νόμπελ του τρελού
επιστήμονα», απονεμήθηκαν σε τελετή στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ, όπως
γίνεται κάθε χρόνο μερικές εβδομάδες πριν την απονομή των κανονικών
Νόμπελ. Κάθε νικητής έχει 60 δευτερόλεπτα για να ευχαριστήσει το κοινό
για το βραβείο του, ενώ ένα οκτάχρονο κοριτσάκι στη σκηνή δίπλα του
φροντίζει να τον κρατήσει εντός χρονικών ορίων, φωνάζοντάς του «σε
παρακαλώ σταμάτα, γιατί βαρέθηκα!».

Τα δέκα βραβεία Ig, που απονέμονται από το χιουμοριστικό επιστημονικό
περιοδικό "Annals of Improbable Research", δίνονται σε αντισυμβατικές
μελέτες και ανακαλύψεις -συχνά άχρηστες, αλλά ακόμη συχνότερα
δημοσιευμένες σε σοβαρά επιστημονικά περιοδικά- που κάνουν τους
ανθρώπους να γελάσουν, αλλά και να σκεφθούν πιο σοβαρά πάνω σε κάποιο
θέμα.

Για παράδειγμα, ο καθηγητής ιατρικής του πολιτειακού Πανεπιστημίου του
Μίσιγκαν Ντέιβιντ Γουάρτινγκερ, που πήρε το Ig Ιατρικής, είχε πράγματι
έναν ασθενή με πέτρα στα νεφρά, ο οποίος απρόσμενα την ξεφορτώθηκε
στις διακοπές του, όταν ανέβηκε στο τρομακτικό τρενάκι "Big Thunder
Mountain" στη διάρκεια μιας επίσκεψης στο πάρκο της Ντίσνεϊ στη
Φλόριντα. Σύμφωνα με τη μελέτη, η πέτρα φεύγει καλύτερα (με πιθανότητα
64%) αν ο ασθενής κάθεται στην πίσω θέση του βαγονέτου από ό,τι στην
μπροστινή (17%).

Το βραβείο Ιατρικής Εκπαίδευσης πήρε ένας Ιάπωνας γαστρεντερολόγος, ο
δρ Ακίρα Χοριούτσι, ο οποίος εφηύρε μια τεχνική αυτό-κολονοκόπησης με
τη χρήση ενός μικρού ενδοσκοπίου. Όπως είπε, οι Ιάπωνες παραδοσιακά
φοβούνται τις κολονοσκοπήσεις και με τη νέα μέθοδο θα έχουν την
ευκαιρία να την κάνουν μόνοι στο σπίτι τους, νιώθοντας λιγότερο άβολα.

Το Ig Λογοτεχνίας δόθηκε στη μελέτη μιας Νεοζηλανδής ερευνήτριας πάνω
στην απελπισία, την οποία προκαλούν τα εγχειρίδια οδηγιών που
συνοδεύουν τα διάφορα καταναλωτικά προϊόντα (γι' αυτό, άλλωστε,
συνήθως μένουν αδιάβαστα). Το βραβείο Διατροφής πήγε σε ένα Βρετανό
αρχαιολόγο, ο οποίος υπολόγισε ότι από άποψη θερμίδων και θρεπτικής
αξίας δεν αξίζει να τρώει κανείς ανθρώπινο κρέας σε σύγκριση με τα
κρέατα άλλων ζώων (όπως είπε, έκανε την έρευνα περισσότερο για ρίξει
φως στις αρχαίες κανιβαλιστικές πρακτικές των πρωτόγονων ανθρώπων,
παρά για να συμβουλεύσει τους σημερινούς ανθρώπους…).

Το βραβείο Οικονομικών απονεμήθηκε σε ερευνητή που μελέτησε κατά πόσο
είναι αποτελεσματικό να χρησιμοποιεί ένας εργαζόμενος κούκλες βουντού
για να εκδικηθεί (τρυπώντας τις) το αφεντικό του. Συμπέρανε ότι όντως
η εν λόγω πράξη ανακουφίζει με αποτελεσματικό τρόπο βραχυπρόθεσμα και
χαρίζει ένα αίσθημα αποκατάστασης της δικαιοσύνης (αν και
μακροπρόθεσμα καλύτερα να συζητήσει κανείς το θέμα με τον προϊστάμενό
του…).

Το Ig Χημείας δόθηκε σε έρευνα για το κατά πόσο το ανθρώπινο σάλιο
είναι καλό καθαριστικό για τις σκονισμένες επιφάνειες (είναι), το
βραβείο Βιολογίας σε σουηδούς ερευνητές που έδειξαν ότι οι ειδικοί στα
κρασιά μπορούν να καταλάβουν από τη μυρωδιά αν μια μύγα έχει πέσει
μέσα σε ένα ποτήρι κρασί, ενώ το βραβείο Ειρήνης απονεμήθηκε σε
ισπανούς επιστήμονες για την μελέτη τους με τον εύγλωττο τίτλο
«Βρισιές και κατάρες την ώρα της οδήγησης», που δίνει συμβουλές πώς θα
γίνουν πιο ειρηνικοί οι δρόμοι.

ΑΠΕ



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία