Ο Έλλην Λόγος με τις Ελληνίδες λέξεις μέσω της Μαθηματικότητάς του,
της Μουσικότητάς του, της Αρμονίας του,
της Αριθμολογίας του και της
Αριθμοσοφίας του, της Εννοιολογικής και Σημαινόμενης δομής του, της προσθετικής, αφαιρετικής,
πολλαπλασιαστικής και διαιρετικής δυναμικής του, γονιμοποίησε και δημιούργησε τον ανθρώπινο Πολιτισμό,
εξήγησε κάθε γνωστό ή άγνωστο, προς το παρόν, γεγονός.
Η Ελληνική φυλή με όχημα την Ελληνική Γλώσσα μεγαλούργησε από αρχαιοτάτων χρόνων χαρίζοντας απλόχερα στην
Ανθρωπότητα το Φως της Γνώσης και της ερμηνευτικής προσέγγισης και κατανόησης του Φυσικού (Φυτικού, Ζωικού),
του Ανθρώπινου και του Θείου Κόσμου. Κάθε γνωστή Επιστήμη και Τέχνη έχει
θεμελιωθεί και αναπτυχθεί από τους Αρχαίους Έλληνες επιτρέποντας στον
άνθρωπο να διαμορφώσει πνευματικές και νοητικές δεξιότητες και ικανότητες,
που τον διαφοροποιούν από τα άλογα όντα και του δημιουργούν τις προϋποθέσεις του «ευ ζην» και της Τεχνολογικής εξέλιξης.
Η Ελληνική Γλώσσα με τις διαλέκτους της
, τις ντοπολαλιές της, την δωρική ποιητική καθαρότητά της, την αδαμάντινη ακριβολογίας της, την γραμματική της, την ορθογραφία της,
τα συνθετικά της,
τον τονισμό της, την καθαρεύουσα και την δημοτική της είναι μια ενιαία ζωντανή, πάλλουσα γλώσσα, χωρίς αρχή και χωρίς τέλος,
η οποία λατρεύτηκε και υμνήθηκε από τους κορυφαίους διανοητές της Ανθρωπότητας. Η θεραπευτική Ελληνική Γλώσσα, στα αρχαία Ελληνικά Ασκληπιεία, μέσα από τους Ύμνους και τις Ωδές, την Μουσική,
την σωματική και ψυχική κάθαρση, την θεατρική ψυχαγωγική και διδακτική παράσταση, ενεργοποιούσε τις εγκεφαλικές δυνάμεις των προσερχομένων στα αρχαία Ιερά, για την επίσκεψη του θεού και την επακόλουθη ίαση.
Οι αρχαίοι Έλληνες Φιλόσοφοι με όχημα την Ελληνική Γλώσσα θεμελίωσαν τις έννοιες ελευθερία, δικαιοσύνη, ανδρεία,
δημοκρατία, ισονομία, αριστεία, φιλία, φιλοπατρία, φιλοκαλία, φιλότιμο, φιλοξενία, παιδεία, «ευ αγωνίζεσθαι», τα αποφθέγματα του «μηδέν άγαν» και «γνώθι σαυτόν».
Η εύηχη Ελληνική Γλώσσα, το όχημα λόγου και σκέψης της Αρχαίας και της Σύγχρονης Ελλάδος, του Δωδεκάθεου και της
Ορθοδοξίας, και η Αρχαία Ελληνική Γραμματεία είναι η δεξαμενή της επανεκκίνησης της Πολιτιστικής και Πολιτισμικής Αναγέννησης της Ανθρωπότητας.
Η Αρχαία Ελληνική Γλώσσα της Κοσμογονίας και θεογονίας, των Μύθων, της
Μυσταγωγίας, των Άρρητων λόγων, των Επών, των Ορφικών Ύμνων, των Μυστηρίων,
στέκεται αγέρωχη στον θρόνο της Ανάγκης, αναμένοντας?
Η Αρχαία Ελληνική Γραμματεία, ως άλλη τροφός, θα ξαναδώσει το «γάλα» της στα χειμαζώμενα διανοητικά τέκνα της, θα τα ξαναδεί να ανδρώνονται και να
μεγαλουργούν, επιλέγοντας τον δρόμο της Αρετής, της Γνώσης και της θέωσης.
Η Ανθρωπότητα μέσα από την «πολυγλωσσία της Βαβέλ» και τον άκρατο υλισμό,
λησμόνησε τον προορισμό της στον «θεϊκό καμβά» και την αναγκαία αρμονική συνύπαρξή της με όλα τα υλικά ή και άυλα όντα, στον συμπαντικό κόσμο των άπειρων δυνατοτήτων.
Οι 9 Μούσες, οι κόρες του Δία με την Μνημοσύνη, μέσα από την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία και την εκμάθηση της
Ελληνικής Γλώσσας, θα ξαναπροσφέρουν στην Ανθρωπότητα το «λάλον ύδωρ» και την αρμονική συμπόρευση της Ύλης με το Πνεύμα και τον Νου.
Η Ανθρωπότητα του 21ου αιώνα πρέπει να στηρίξει το ΑΙΤΗΜΑ : «ΝΑ ΓΙΝΕΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ, ΤΩΝ ΤΕΧΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ, Η ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΩΜΕΝΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΑΕΙ ΤΙΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΝΟΥ ΤΟΥ, ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ»
Δρ Ευαγγελία Δανιήλ Γεν Γραμματεύς Σωματείου