 |
|
|  |  |  | 
«Μια ελπίδα πιο δυνατή απ’ τη θάλασσα»
Η συγκλονιστική ιστορία της Σύριας ,Ντουάα αλ Ζάμιλ, σε βιβλίο από την
Μελίσα Φλέμινγκ
Αθήνα.-
Ήταν τον Μάρτιο του 2015, όταν η Μελίσα Φλέμινγκ ετοιμαζόταν για την
παρουσία της στο TEDxThessaloniki ως επικεφαλής επικοινωνίας της
Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες. Αναζητώντας «ξεχωριστές
ιστορίες επιβίωσης και αντοχής που απεικονίζουν τις αντιξοότητες κι
αντιμετωπίζουν οι πρόσφυγες ενώ παράλληλα χτίζουν γέφυρες συμπάθειας
με το κοινό», εντόπισε στην ιστοσελίδα του ελληνικού παραρτήματος του
οργανισμού την ιστορία της Ντουάα αλ Ζάμιλ, της Σύριας που ύστερα από
ναυάγιο με πρόσφυγες βρέθηκε επί τέσσερις μέρες στη θάλασσα της
Μεσογείου, μόνη, περιτριγυρισμένη από πτώματα και με δύο βρέφη στην
αγκαλιά της.
Ήταν μόλις 19 ετών η Ντουάα όταν έφυγε από το σπίτι της, στη Συρία, σε
αναζήτηση ελπίδας κι ενός καλύτερου και ασφαλέστερου μέλλοντος στην
Ευρώπη. Το όνειρό της μετατράπηκε σε εφιάλτη, όταν ένα σκάφος εμβόλισε
τη μηχανότρατα στην οποία επέβαινε μαζί με άλλα 500 άτομα, μεταξύ των
οποίων πολλές γυναίκες και παιδιά, κι είδε τον αρραβωνιαστικό της να
χάνεται παντοτινά στα κύματα. Μόλις 11 άνθρωποι επέζησαν από εκείνο το
ναυάγιο, που συγκλόνισε την ανθρωπότητα κι έκανε την ιστορία της
19χρονης να «ταξιδέψει» σε κάθε γωνιά του πλανήτη, κυρίως για την
αυτοθυσία που επέδειξε προσπαθώντας να κρατήσει στη ζωή δύο βρέφη
λίγων μηνών, από τα οποία σώθηκε τελικά το ένα.
Αυτή η «απίστευτη ιστορία αγάπης, απώλειας και επιβίωσης μιας
προσφυγοπούλας», που συγκλόνισε πολλούς ανθρώπους σε κάθε γωνιά του
πλανήτη, «χτύπησε» τις πιο ευαίσθητες χορδές της Μελίσα Φλέμινγκ, η
οποία αποφάσισε να καταγράψει στις σελίδες ενός αφηγήματος το μακρύ
ταξίδι της Ντουάα. Το βιβλίο «Μια ελπίδα πιο δυνατή απ’ τη θάλασσα»
κυκλοφορεί πλέον και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Καστανιώτη
(μετάφραση από τα αγγλικά, Τάνια Μποζανίνου) κι όπως γράφει η ίδια η
νεαρή Σύρια στο σημείωμά της που δημοσιεύεται στον επίλογο: «...σ’
αυτό το βιβλίο μοιράστηκα μαζί σας τον πόνο μου. Αποτελεί μόνο μια
μικρή ματιά στις κακουχίες και στον πόνο των προσφύγων του κόσμου.
Εκπροσωπώ μόνο μια φωνή από τα εκατομμύρια που ρισκάρουν τη ζωή τους
καθημερινά για να ζήσουν μια ζωή με αξιοπρέπεια».
ΑΠΕ-ΜΠΕ
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
