 |
|  |  |  | 
Χρονολογείται από το 1945
Το πιο ακριβό κρασί στον κόσμο κοστίζει μισό εκατομμύριο δολάρια
Γενευη.-
Ένα άτομο έβαλε βαθιά το χέρι στην τσέπη και ξόδεψε λίγο περισσότερα
από μισό εκατομμύριο δολάρια, προκειμένου να αγοράσει ένα μπουκάλι
κρασί που θεωρείται ιδιαίτερα σπάνιο, τόσο λόγο της γεύσης του, όσο
και της ιστορίας του.
Το Romanée-Conti ,που χρονολογείται από το 1945 και προέρχεται από το
Domaine de la Romanée-Conti της Γαλλίας, βγήκε στο σφυρί σε δημοπρασία
στη Γενεύη της Ελβετίας.
Η New York Post αναφέρει ότι πουλήθηκε για 558.000 δολάρια με
αποτέλεσμα να είναι το πιο ακριβό κρασί στον κόσμο, επειδή ξεχώρισε
για την ηλικία του, τις εξαιρετικές συνθήκες παραγωγής του, αλλά και
για την ιστορία του.
Συγκεκριμένα, παράχθηκε το 1945 που θεωρείται χρονιά ορόσημο για την
ανθρωπότητα, γιατί σηματοδοτεί το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Επίσης, λόγω των συγκρούσεων που γίνονταν τότε, το κτήμα Domaine de la
Romanée-Conti παρήγαγε μια απίστευτα περιορισμένη ποσότητα κρασιού.
Το δημοσίευμα αναφέρει ότι σε αντίθεση με ευπαθή τρόφιμα, το κρασί
δεν «λήγει» ακριβώς, αλλά μπορεί να ωριμάσει με την πάροδο του χρόνου,
αρκεί να μείνει κλειστό. Σε αντίθετη περίπτωση, πρέπει να καταναλωθεί
σε σύντομο χρονικό διάστημα, επειδή μόλις ανοίγει το μπουκάλι το κρασί
οξειδώνεται, επηρεάζοντας τη γεύση και το άρωμά του.
Ωστόσο, αυτή η διαδικασία ποικίλλει ανάλογα με το είδος του κρασιού.
Γενικά, τα πιο ανοιχτόχρωμα λευκά κρασιά πρέπει να καταναλώνονται μέσα
σε λίγες μέρες έως μία εβδομάδα μετά το άνοιγμα, ενώ τα πιο γεμάτα
κόκκινα κρασιά μπορεί να διαρκέσουν λίγο περισσότερο, έως και μία
εβδομάδα περίπου. Βεβαίως, υπάρχουν μέθοδοι συντήρησης, όπως η χρήση
αντλίας κενού ή αδρανούς αερίου.
Τα κρασιά λοιπόν που δεν έχουν ανοιχτεί, εάν φυλάσσονται σε δροσερό,
σκοτεινό μέρος με σταθερή θερμοκρασία, μπορούν να διαρκέσουν για
χρόνια και μερικές φορές ακόμη και δεκαετίες.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|