 |
|  |  |  | 
55χρονη μπήκε στο Γκίνες γιατί για έναν χρόνο έτρεχε καθημερινά Μαραθώνιο!!
Βρυξέλλες.-
Αν για τους περισσότερους ο Μαραθώνιος είναι ένας άθλος, για μια
Βελγίδα υπήρξε, τουλάχιστον για όλο το 2024, καθημερινή ρουτίνα.
Η 55χρονη Hilde Dosogne κατάφερε να μπει στο Βιβλίο των Ρεκόρ Γκίνες
καθώς για όλο τον προηγούμενο χρόνο έτρεχε καθημερινά μια απόσταση ίση
με εκείνη του Μαραθωνίου.
Συνολικά, έτρεξε πάνω από 15 χιλιάδες χιλιόμετρα, αλλά με έναν
σημαντικό σκοπό: τη συγκέντρωση χρημάτων που, όπως είχε ανακοινώσει,
θα διατεθούν στην οργάνωση Breast International Group (BIG), που
τρέχει έρευνες κατά του καρκίνου του μαστού.
«Άρχισα να συγκεντρώνω χρήματα για την BIG βαθιά συγκινημένη από την
ιστορία της Joëlle Thils, μιας φίλης και δρομέα που ολοκλήρωσε το 2017
τον Marathon des Sables [υπερμαραθώνιο του Μαρόκου]. Αφού ήταν καθαρή
για 14 χρόνια, ο καρκίνος επέστρεψε και έκανε μετάσταση στον εγκέφαλο.
Με αγγίζει το πώς παραμένει πάντα θετική στη ζωή, παρά τον βαρύ
αντίκτυπο που έχει πάνω της η ασθένειά της. Είναι η προσωποποίηση του
θάρρους, και η αντοχή της τροφοδοτεί την αποφασιστικότητά μου να
υποστηρίξω την BIG και όλους όσους πάσχουν από την ασθένεια. Η έρευνα
παίζει καθοριστικό ρόλο και η ιστορία της υπογραμμίζει τη σημασία
της».
Πράγματι, μετά το ρεκόρ της κατάφερε να συγκεντρώσει 60.000 ευρώ. Στον
τελευταίο αγώνα του 2024 έδωσαν το «παρών» 1.000 άνθρωποι. Ακόμα και
ένας τραυματισμός που είχε στο 10ο χιλιόμετρο δεν στάθηκε ικανός να
την κάνει να σταματήσει.
Και άλλες γυναίκες στο παρελθόν έχουν ολοκληρώσει τον άθλο να τρέχουν
καθημερινά Μαραθώνιο, ωστόσο αυτό που την κάνει να ξεχωρίζει κυρίως
είναι ότι ξεπερνάει την ταχύτητα των 10 χλμ. την ώρα, με αποτέλεσμα να
ολοκληρώνει καθημερινά τον προσωπικό αγώνα της μέσα σε μόλις 4 ώρες.
«Κάθε Μαραθώνιος είναι και μια νέα πρόκληση, αλλά η υποστήριξη της
οικογένειας, των φίλων και των θαυμαστών μου μού δίνει τη δύναμη να
συνεχίζω. Το ίδιο και η δέσμευσή μου να συμβάλω στην ευαισθητοποίηση
και τη χρηματοδότηση της έρευνας κατά του καρκίνου» είπε.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|