 |
|  |  |  | 
Αιωνόβιος - μετά τον θάνατο τής επί εβδομήντα χρόνια συζύγου του-
ερωτεύεται και παντρεύεται ξανά
Νέα Υόρκη.-
Ποτέ δεν είναι αργά για να αρχίσεις ξανά τη ζωή σου, όπως επιβεβαιώνει
μια ακόμα αληθινή ιστορία που μοιράστηκε το Today.com. Ένας 100χρονος,
ο Jack Glomstad, ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε ξανά μετά τον θάνατο της
επί εβδομήντα χρόνια γυναίκας του. Η νέα σύζυγός του είναι η 87χρονη
Kathie Harless, με την οποία γνωρίστηκαν το 2019.
Μετά τον γάμο, που έγινε στη διάρκεια μιας ηλιόλουστης μέρας, το
ζευγάρι έφυγε με τον Glomstad στη θέση του οδηγού, με ένα από τα πέντε
αυτοκίνητά του. Ο αιωνόβιος γαμπρός απολαμβάνει ακόμα τα χόμπι του,
όπως είναι η οδήγηση και η μαγειρική, και συνεχίζει να ζει αυτόνομα
στο δικό του σπίτι. Μέρος της ρουτίνας του αποτελεί η πρωινή άσκησή
του, που περιλαμβάνει 45 άλματα.
«Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι υπάρχει ζωή μετά τα εκατό;» λέει
σήμερα ο Glomstad, που δηλώνει «αισιόδοξος».
«Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι υπάρχει ζωή μετά τα εκατό;» λέει
σήμερα ο Glomstad, που δηλώνει «αισιόδοξος».
Όταν γνώρισε τη σύζυγό του, ήταν και οι δύο χήροι και συμμετείχαν σε
μια ομάδα υποστήριξης στο πένθος. Λίγο καιρό αργότερα, βγήκαν για
φαγητό. «Εκείνη με πλησίασε και μου είπε, μαθαίνω ότι βγάζεις έξω
χήρες για φαγητό και συμβουλευτική» θυμάται ο 100χρονος. «Της απάντησα
ναι, κι εκείνη είπε: Λοιπόν, χήρα είμαι κι εγώ. Τι λες;».
Αρχικά έγιναν φίλοι και μετά σύντροφοι, ενώ πρόσφατα αποφάσισαν να
επισημοποιήσουν τον γάμο τους. «Καθόμασταν στη βεράντα μου κοιτώντας
τη θάλασσα όταν εκείνος μου είπε, νομίζω ότι πρέπει να παντρευτούμε.
Σχεδόν έπεσα από την καρέκλα μου» λέει η Harless. Στην ίδια βεράντα
έγινε ο γάμος τους, στις 26 Ιουλίου. Μάλιστα τους πάντρεψε ο γιος του
γαμπρού, συνταξιούχος ιερέας, ενώπιον φίλων και συγγενών.
Όπως σχολιάζει η εγγονή του, Erin Kessler: «Ο παππούς μου είναι
εκπληκτικό παράδειγμα της φιλοσοφίας: Αν ξυπνήσεις το πρωί και έχεις
ακόμα αέρα στα πνευμόνια σου, ζήσε τη μέρα. Δεν είσαι ποτέ υπερβολικά
ηλικιωμένος».
Ποια είναι όμως τα μυστικά της μακροζωίας σύμφωνα με τον αιωνόβιο;
Καλό φαγητό: Οι νιόπαντροι μαγειρεύουν από τρία δείπνα ο καθένας μέσα
στην εβδομάδα. Την έβδομη μέρα βγαίνουν για φαγητό. Και οι δύο
καταναλώνουν φρέσκιες πρώτες ύλες και πολλά φρούτα και λαχανικά.
Άσκηση: Πέρα από την πρωινή του άσκηση, ο Glomstad απολαμβάνει να παίζει γκολφ.
Κληρονομικότητα: Ο 100χρονος δεν έχει ιστορικό καρδιαγγειακών νόσων
ούτε καρκίνου, δεν αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υγείας και παίρνει
μόνο ένα φάρμακο. Η μακροβιότητα είναι συνηθισμένη στην οικογένειά
του: είναι χαρακτηριστικό ότι ο παππούς του έζησε μέχρι τα 104.
Αγάπη: Η απώλεια της πρώτης του συζύγου, με την οποία ήταν μαζί για
εβδομήντα χρόνια, ήταν ιδιαίτερα δύσκολη. Η γνωριμία του με την
Kessler ήρθε να καλύψει αυτό το κενό.
Θετική σκέψη: «Είμαι αιώνια αισιόδοξος. Όλα μου φαίνονται καλά, ό,τι
κι αν συμβεί» λέει ο Glomstad.
Εργασία με μέτρο: Κάποιοι συνεχίζουν να εργάζονται μέχρι τα βαθιά
γεράματα, ωστόσο ο Glomstad επέλεξε να συνταξιοδοτηθεί στα 53 χρόνια
του, καθώς η δουλειά του, σε μια τοπική τράπεζα, τον στρέσαρε
υπερβολικά. Με την πρώτη σύζυγό του αποφάσισαν λοιπόν ότι θα μπορούσαν
να επιβιώσουν μόνο με τη σύνταξή του και τον δικό της μισθό (ήταν
δασκάλα).
Αδιάκοπο πάθος: O Glomstad δεν σταμάτησε ποτέ να αγαπάει τα
αυτοκίνητα, μάλιστα έχει και μια αντίκα του 1932.
Ζωή χωρίς ηλικιακά στερεότυπα: Σύμφωνα με την εγγονή του, ο αιωνόβιος
ζει ανάλογα με την καρδιά του, όχι με την ηλικία που αναγράφει η
ταυτότητά του. «Ο τρόπος ζωής του είναι σαν εκείνον ενός δεκαετίες
νεότερου ανθρώπου. Πάντα προσπαθεί να απολαμβάνει τη ζωή και ίσως το
κάνει περισσότερο από εμάς».
Ταξίδια: Με τη νέα σύζυγό του αγαπούν τις κρουαζιέρες. Μάλιστα για το
ταξίδι του μέλιτος επέλεξαν να επιστρέψουν στην Αλάσκα, την οποία ο
Glomstad έχει ήδη επισκεφτεί πέντε φορές, και η Harless, τρεις.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|