 |
|  |  |  | 
...Ο ένας θα φτάσει τα 2000 μέτρα
Oυρανοξύστες που θα σπάσουν όλα τα ρεκόρ
Πηγή New Money
Οι πυραμίδες τής Γκίζας, οι καθεδρικοί ναοί της Ευρώπης και, πιο
πρόσφατα, οι σιδερένιοι γίγαντες των μεγαλουπόλεων, μαρτυρούν μια
αδιάκοπη πορεία: την ανάγκη του ανθρώπου να υπερβεί τα όρια της γης
και να πλησιάσει τον θόλο του ουρανού. Δεν είναι μόνο η τεχνολογική
φιλοδοξία που γεννά αυτούς τους τιτάνες από ατσάλι, γυαλί και
σκυρόδεμα. Είναι πολύ περισσότερο η ψυχική δίψα για υπέρβαση, η
συμβολική κατάκτηση τού αδύνατου.
Σήμερα, οι ουρανοξύστες των 1.000 μέτρων και άνω, που σχεδιάζονται σε
Ριάντ, Κουβέιτ, Τζέντα ή Κάιρο, αποτελούν τη νέα «Βαβέλ» της εποχής
μας. Δεν είναι τυχαίο ότι συνδέονται με μεγάλα εθνικά οράματα,
οικονομικά σχέδια και σύνθετες πολιτισμικές στρατηγικές, ενσαρκώνοντας
την επιθυμία των κοινωνιών να δείξουν ισχύ, να συνομιλήσουν με το
μέλλον, να γραφτούν στα πρωτοσέλιδα των Νέων Καιρών. Κι όμως, πίσω από
τα δισεκατομμύρια και τα μεγαλεπήβολα masterplans, διαφαίνεται η ίδια
αρχέγονη παρόρμηση: να φτάσουμε πιο ψηλά, όχι μόνο για να δούμε
μακρύτερα, αλλά για να αισθανθούμε πως η ανθρώπινη δημιουργικότητα
μπορεί να ξεπερνά τα όρια που η ίδια βάζει κάθε φορά. Οι ουρανοξύστες
του ενός χιλιόμετρου είναι, τελικά, οι καθεδρικοί του 21ου αιώνα:
μεγαλειώδεις τόποι λατρείας του ανθρώπινου μυαλού αλλά και σημεία
αναφοράς μίας soft power κυριαρχίας για χώρες που θέλουν να αναδυθούν
μέσα από την βουή της Ιστορίας.
Στην άτυπη αλλά τόσο σημαντική σε επίπεδο συμβολισμών κούρσα για το
πρώτο ανθρώπινο δημιούργημα που θα ξεπεράσει σε ύψος το 1 χιλιόμετρο,
υπάρχει ήδη ένας πρωταγωνιστής που έχει ξεκινήσει την πορεία του εδώ
και αρκετά χρόνια. Ο Jeddah Tower, παλαιότερα γνωστός ως Kingdom
Tower, αποτελεί ίσως το πιο φιλόδοξο αρχιτεκτονικό εγχείρημα του 21ου
αιώνα. Αν και το Burj Khalifa δεσπόζει σήμερα στην κορυφή του κόσμου
με ύψος 828 μέτρα, ο Jeddah Tower φιλοδοξεί να σπάσει αυτό το φράγμα
και να γίνει το πρώτο κτίριο των 1.000 και πλέον μέτρων. Σχεδιασμένος
από το αρχιτεκτονικό γραφείο Adrian Smith + Gordon Gill (τον ίδιο
δημιουργό που βρίσκεται πίσω από το Burj Khalifa), ο πύργος θα
αποτελέσει την «καρδιά» της Jeddah Economic City, ενός νέου
αναπτυξιακού κόμβου στη Σαουδική Αραβία.
Με μια τριγωνική, αεροδυναμική σιλουέτα από ενισχυμένο σκυρόδεμα,
ατσάλι και γυαλί, η αρχιτεκτονική της παραπέμπει στα φύλλα ενός
φοίνικα, ενώ η σταδιακή στένωση προς την κορυφή μειώνει τα φορτία του
ανέμου και απελευθερώνει πολύτιμο χώρο στους ψηλότερους ορόφους. Ένα
από τα πιο εντυπωσιακά χαρακτηριστικά θα είναι η γιγάντια κυκλική
βεράντα από ατσάλι, διαμέτρου 30 μέτρων, η οποία θα αιωρείται σε ύψος
600 μέτρων. Ο πύργος των 167 ορόφων, έχει ήδη πίσω του μια αρκετά
μεγάλη και μάλλον πολυτάραχη ιστορία. Η κατασκευή ξεκίνησε το 2013 με
αρχικό χρονοδιάγραμμα ολοκλήρωσης το 2020. Ωστόσο, πολιτικές
ανακατατάξεις και οικονομικά ζητήματα πάγωσαν το έργο το 2018, όταν ο
σκελετός είχε φτάσει περίπου τα 300 μέτρα. Τα τελευταία χρόνια, οι
αρχές της Σαουδικής Αραβίας έχουν ανακοινώσει την επανεκκίνηση του
project, θέτοντάς το ξανά στο προσκήνιο της παγκόσμιας αρχιτεκτονικής
επικαιρότητας. Ο ορίζοντας πλέον για την ολοκλήρωσή του έχει
τοποθετηθεί στο 2028.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|