 |
|
|  |  |  |  Οι θάνατοι βρεφών οφείλονται κυρίως στους γονείς
Παγκόσμιο φαινόμενο η κακοποίηση παιδιών
Θεσσαλονίκη
Οι περισσότεροι θάνατοι παιδιών ηλικίας κάτω των δύο ετών παγκοσμίως οφείλονται σε κακοποίηση από τους γονείς τους. Οι κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις είναι η πιο συχνή συνέπεια της κακοποίησης των παιδιών. Σήμερα υπολογίζεται ότι περίπου το 68% κρανιοεγκεφαλικών κακώσεων σε παιδιά μικρότερα των δύο χρόνων, σε όλο τον κόσμο, οφείλονται σε κακοποίηση από τους γονείς. Στην Αγγλία εκτιμάται ότι 1 στα 1000 παιδιά όλων των ηλικιών κακοποιείται σοβαρά, ενώ στις ΗΠΑ, μόνο το 2006 καταγράφηκαν 905.000 περιπτώσεις κακοποίησης ή παραμέλησης παιδιών, όπου το 64,1% αφορούσαν παραμέληση, το 16% σωματική βία, το 8,8% σεξουαλική βία, το 6,6% ψυχολογική βία και το 15,1% άλλες μορφές κακοποίησης.
Τα στοιχεία αυτά παρουσίασε η καθηγήτρια Παιδιατρικής στο ΑΠΘ, Φανή Αθανασιάδου-Πιπεροπούλου, σε ομιλία της στην 21η Επιστημονική Ημερίδα "Επίκαιρα Θέματα στη Παιδιατρική", την οποία διοργάνωσε στη Θεσσαλονίκη η Β΄ Παιδιατρική Κλινική του ΑΧΕΠΑ.
Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία που δημοσιοποίησε το «Χαμόγελο του Παιδιού», από την 1η Ιανουαρίου έως της 31η Οκτωβρίου του 2010, η Εθνική Τηλεφωνική Γραμμή SOS 1056 κατέγραψε 383 ανώνυμες και επώνυμες τηλεφωνικές καταγγελίες, που αφορούσαν κακοποίηση ή παραμέληση 770 παιδιών όλων των ηλικιακών ομάδων και των δύο φύλων σε όλη την Ελλάδα.
«Δυστυχώς, στην Ελλάδα τα επιδημιολογικά δεδομένα, σχετικά με το φαινόμενο αυτό, είναι ιδιαίτερα ελλιπή με αποτέλεσμα τα στοιχεία που υπάρχουν μέχρι σήμερα να μην αντανακλούν την πραγματική έκταση του προβλήματος. Επίσης, συγκεκριμένες στάσεις και πεποιθήσεις, σε επίπεδο τοπικής κοινότητας στην Ελλάδα, συνεχίζουν να λειτουργούν διευκολύνοντας την εκδήλωση της κακοποίησης, εφόσον αποδέχονται τη σωματική τιμωρία και ενθαρρύνουν την εμφάνιση ακραίας μορφής βίας στα παιδιά για λόγους πειθαρχίας και σωστής διαπαιδαγώγησης» επισημαίνει η κ Αθανασιάδου-Πιπεροπούλου, υπογραμμίζοντας παράλληλα ότι «το φαινόμενο αυτό είναι υπαρκτό, σοβαρό, αφορά όλους μας και χρήζει ιδιαίτερης προσέγγισης και αντιμετώπισης».
Οι μελέτες που αφορούσαν την εξήγηση του φαινομένου αυτού για πολλά χρόνια εστιάζονταν, κυρίως, στη ψυχοπαθολογία του γονέα και είχε παρατηρηθεί ότι οι γονείς που κακοποιούν τα παιδιά τους χαρακτηρίζονται κυρίως από σοβαρές ψυχικές δυσκολίες (π.χ. πληρούν τα κριτήρια για ψυχιατρικές διαγνώσεις όπως κατάθλιψη, διαταραχή προσωπικότητας και σπανιότερα ψύχωση), έχουν περιορισμένες νοητικές ικανότητες, είναι εθισμένοι σε διάφορες ουσίες (ναρκωτικά, αλκοόλ). Σύμφωνα με την κα Αθανασιάδου -Πιπεροπούλου, στο πλαίσιο της οικογένειας το φαινόμενο αυτό εκδηλώνεται συχνότερα όταν υπάρχουν διαταραγμένες σχέσεις ανάμεσα στους γονείς, π.χ. μονογονεϊκές οικογένειες, μητέρες που δεν στηρίζονται επαρκώς οικονομικά και συναισθηματικά από το σύζυγο.
Τα τελευταία χρόνια, αναφέρει η κα Αθανασιάδου-Πιπεροπούλου, αναγνωρίζεται όλο και περισσότερο η σημασία των εξω-οικογενειακών παραγόντων. «Είναι γεγονός ότι το φαινόμενο της παιδικής κακοποίησης/παραμέλησης εκδηλώνεται συχνότερα σε οικογένειες χαμηλού κοινωνικοοικονομικού επιπέδου» τονίζει. Οι οικονομικές αντιξοότητες όπως π.χ. η ανεργία, η στέρηση υλικών αγαθών και οι περιορισμένες παροχές και πηγές στήριξης (έλλειψη παιδικών σταθμών κλπ) αυξάνουν σημαντικά το στρες και μειώνουν την αντοχή του γονέα στις αναμενόμενες πιέσεις από το παιδί και την ανατροφή του.
«Οι συνέπειες της κακοποίησης/παραμέλησης, που μπορεί να επιφέρουν στο παιδί τόσο σε σωματικό όσο και σε ψυχικό επίπεδο, είναι ανυπολόγιστες. Έχει παρατηρηθεί ότι οι επιπτώσεις εξαρτώνται από τη σοβαρότητα της κακοποίησης, την ηλικία του παιδιού (σημαντικότερες οι επιπτώσεις σε μικρότερες ηλικίες) και, τέλος, από τη συχνότητα του φαινομένου, δηλαδή είναι σοβαρότερες οι επιπτώσεις των επαναλαμβανόμενων επεισοδίων κακοποίησης» προσθέτει η κα Αθανασιάδου-Πιπεροπούλου. Παράλληλα επισημαίνει ότι ο ρόλος του παιδιάτρου στη έγκαιρη ανίχνευση του προβλήματος είναι καταλυτικός, διότι το παιδί που κακοποιείται παρουσιάζει κατά την κλινική εξέταση μια σειρά διαγνωστικών χαρακτηριστικών και ευρημάτων, τα οποία συμβάλουν στην αναγνώριση του φαινομένου.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
