Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Δάσκαλο που θα εμπνεύσει στα εγγόνια τους αγάπη για την Ελλάδα ζητούν οι Ελληνίδες της Ιορδανίας



Θεσσαλονίκη - (Ανταπόκριση Γεωργία Χατζηγεωργίου)

  Πριν από αρκετά χρόνια, με ορατή την οικονομική κρίση, υπουργός της ελληνικής κυβέρνησης είπε στην πρόεδρο του Συλλόγου Ελληνίδων Ιορδανίας: "πιθανόν να μην μπορέσουμε να σας στείλουμε χρήματα".

   "Σας παρακαλώ, δεν θέλουμε χρήματα, δάσκαλο θέλουμε" ήταν η απάντηση της Φλώρας Βάρναλη.

   Το αίτημα αποδείχθηκε διαχρονικό, αφού το σχολείο, όπου γίνονταν μαθήματα ελληνικών, στον όμορφο χώρο του Συλλόγου ακόμη δεν λειτούργησε για τη φετινή σχολική χρονιά, λόγω έλλειψης δασκάλου.

   Οι περισσότερες Ελληνίδες, μέλη του Συλλόγου, βρέθηκαν στην Ιορδανία, μετά τον γάμο τους με Ιορδανούς και Παλαιστίνιους, οι οποίοι αποφοίτησαν από ελληνικά πανεπιστήμια. Όπως δήλωσε  η κ. Βάρναλη, οι Ελληνίδες μαζί με τα παιδιά τους είναι 300-350 άτομα, ενώ πριν από τον Πόλεμο του Κόλπου, έφταναν τα 700!

   Τόνισε δε, ότι η ανάγκη για τη δημιουργία του Συλλόγου Ελληνίδων προέκυψε τη δεκαετία του '80, όταν ήρθαν στη χώρα πολλές νέες γυναίκες με μικρά παιδιά, τα οποία θα χρειάζονταν να πάνε σχολείο και να μάθουν για την Ελλάδα. Το 1995, ο Σύλλογος απέκτησε επίσημη υπόσταση και καταστατικό.

   "To σχολείο ξεκίνησε το 1989, μετά από προσπάθειές μας στο υπουργείο Παιδείας και το υπουργείο Εξωτερικών. Τα παιδιά μας μιλάνε τέλεια την ελληνική γλώσσα και πολλά πήρανε το πτυχίο ελληνομάθειας" επεσήμανε η κ. Βάρναλη. Μαθήματα ελληνικών γίνονταν όχι μόνο στα παιδιά, αλλά και σε Ιορδανούς, Αμερικανούς και Ρώσους.

   Τώρα, σειρά έχουν να καθίσουν στα θρανία, τα εγγόνια των γυναικών του Συλλόγου, περίπου 100 παιδάκια για τα οποία, όπως είπε η κ. Βάρναλη, αναζητείται δάσκαλος καταρτισμένος, με θέληση, για να εμπνεύσει αγάπη και σεβασμό για την Ελλάδα και να βοηθήσει τον ελληνισμό να κρατήσει. "Τα παιδιά των παιδιών μας, είναι κατά το 1/4 ελληνόπουλα, αν η μάνα είναι Αράβισσα, όπως είναι η γυναίκα του γιου μου, που δεν τους μιλάει μιλάει ελληνικά, τους μιλάει στη γλώσσα της" πρόσθεσε.

   Στο στέκι του Συλλόγου, ένα ισόγειο διαμέρισμα με κήπο, οι Ελληνίδες της Ιορδανίας, οι οποίες έχουν "πολλή τρέλα και πολύ πάθος", πραγματοποιούν τις μηναίες συγκεντρώσεις τους και διοργανώνουν πολιτιστικές και φιλανθρωπικές εκδηλώσεις. Συγκέντρωσαν χρήματα για τους πυρόπληκτους της Πελοποννήσου και το χωριό SOS, στο Πλαγιάρι Θεσσαλονίκης, ενώ κάθε χρόνο συμμετέχουν σε δύο μεγάλα bazaar, που γίνονται στην Ιορδανία, τα έσοδα από τα οποία πηγαίνουν σε ιδρύματα για παιδιά με ειδικές ανάγκες και για την προστασία της οικογένειας.

   Η κ. Βάρναλη, με καταγωγή από τη Θεσσαλονίκη, ζει στην Ιορδανία εδώ και 30 χρόνια, μια χώρα, όπως επεσήμανε, πολυπολιτισμική, με ανεκτικότητα στα ήθη άλλων λαών και με μεγάλη αγάπη στους Έλληνες.

   Τόνισε δε, ότι η Ιορδανία είναι πιο ανοιχτή σε σχέση με τις υπόλοιπες αραβικές χώρες και η ίδια συνυπάρχει αρμονικά με τις φίλες της που φορούν την ισλαμική μαντήλα.

   Για την πατρίδα της, που δοκιμάζεται από την οικονομική κρίση, ανέφερε ότι η κριτική στους πολιτικούς για λάθη και παραλείψεις δεν επηρεάζει τα συναισθήματα της για την πατρίδα της. "Η Ελλάδα είναι η Ελλάδα μας, κανένας πολιτικός δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό" σημείωσε τονίζοντας, παράλληλα, πως στη δύσκολη αυτή στιγμή στραφήκαμε στα αναγκαία και τα ουσιαστικά. "Βλέπω παιδιά να δημιουργούν πράγματα, να μοιραζόμαστε, να ακούμε τον άλλο" κατέληξε.

 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία