 |
|
|  |  |  |  Οι Σκοτσέζοι της Τήλου, τα παλιά μονοπάτια και ένας ιταλικός χάρτης του 1929...
Ρόδος
Η Λιν και ο Ιαν γεννήθηκαν στη Σκοτία. Σήμερα, όμως, γνωρίζουν πολύ περισσότερα για τα περιπατητικά μονοπάτια της Τήλου, τη χλωρίδα και την πανίδα της, απ' ό,τι η πλειοψηφία των Ελλήνων. Ζουν εκεί από το 1997, δουλεύοντας ως οδηγοί-ξεναγοί περιπατητών, ενώ έχουν ανακαλύψει ξανά πολλά, παλιά μονοπάτια, χαμένα από δεκαετίες, χάρη σ' έναν παλιό ιταλικό χάρτη του 1929, που βρήκαν σ' ένα ?σούπερ μάρκετ.
Αγαπούν το νησί και την Ελλάδα, την οποία επισκέπτονταν για διακοπές δύο φορές ετησίως, για αρκετά χρόνια, μέχρι που "κόλλησαν".
"Νιώθουν σαν στο σπίτι τους", όπως λένε, καθώς υποδέχονται τους φθινοπωρινούς τουρίστες στο όμορφο νησάκι της Δωδεκανήσου, όπου ο περιπατητικός τουρισμός βρίσκεται στα φόρτε του τους μήνες Σεπτέμβριο-Οκτώβριο και Απρίλιο-Ιούνιο.
Μαγικά τα μονοπάτια του νησιού, ανοιγμένα χρόνια πριν από βοσκούς και περιπατητές, αλλά και χαμένα από δεκαετίες, καθώς -όταν πέρασαν σε αχρησία- τα σκέπασε η βλάστηση. Χάρη στο αντίγραφο του παλιού ιταλικού χάρτη, που ήταν κολλημένος στον τοίχο του σούπερ μάρκετ, οι δύο τους μπόρεσαν να ανοίξουν ξανά πολλά μονοπάτια (10-15 είναι μόνο τα μεγάλα).
Ο Ιαν, που έχει περπατήσει κάθε γωνιά της Τήλου, τη θεωρεί μοναδική. Όπως λέει, αγαπάει τις πιο "άγριες" γωνιές της. Αλλά αν έπρεπε να ξεχωρίσει κάτι, θα διάλεγε το παλιό βυζαντινό μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονα, με τον χτισμένο το 1470 ναό, φωλιασμένο ανάμεσα σε πλατάνια, καστανιές και κυπαρίσσια, φυτεμένα το 1800.
Οι επισκέπτες είναι κυρίως Βρετανοί και Σκανδιναβοί, αλλά και Γερμανοί, Βέλγοι και Ολλανδοί και εσχάτως Αμερικανοί.
Επισκέπτονται την Τήλο για περιπατητικό τουρισμό, αλλά και για να θαυμάσουν τα άγρια πουλιά στο περίφημο πάρκο της: στο νησί, χαρακτηρισμένο ως ζώνη ειδικής προστασίας στην Ευρώπη, ζουν -μεταξύ άλλων- πέντε από τα μόλις 1.000 ζευγάρια σπιζαετών της Ευρώπης, αλλά και 600-700 ζεύγη μαυροπετρίτη (από τα 6.000 που μεταναστεύουν).
Όπως εξηγεί ο Ιαν, οι περιπατητές δεν έχουν συγκεκριμένο προφίλ: οι ηλικίες τους είναι από 20 έως 80-85 ετών. "Οι περιπατητές είναι μια διαφορετική ράτσα ανθρώπων, τους ενώνουν πολλά, χωρίς να έχει σημασία το επάγγελμα ή ο τρόπος ζωής", σημειώνει και η Λιν και παρατηρεί ότι, τελευταία ολοένα και περισσότεροι Έλληνες μπαίνουν στο δρόμο του περιπατητικού τουρισμού.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
