 |
|  |  |  | 
Τζον Μαρτίνης
Ο Ελληνοαμερικανός επιστήμονας της κβαντικής φυσικής που πήρε το Νόμπελ Φυσικής
Νέα Υόρκη.-
Αυτοί που ξέρουν καλά τον Τζον Μαρτίνη εικάζουν ότι μόλις έμαθε ότι
μαζί με τους Τζον Κλαρκ και Μισέλ Ντεβορέ -δύο συνοδοιπόρους φυσικούς
από τα παλιά- πήρε το βραβείο Νόμπελ Φυσικής, απλά χαμογέλασε.
Ο Ελληνοαμερικανός καθηγητής που είναι αυθεντία στους κβαντικούς
υπολογιστές, έχει συνεργαστεί με την Google και τα τελευταία πέντε
χρόνια προσπαθεί μαζί με την καθηγήτρια Μισέλ Σίμονς για κάτι πολύ
μεγάλο... Οι δυο τους με την εταιρεία της Σίμονς προσπαθούν να
κατασκευάσουν τον πρώτο κβαντικό υπολογιστή εμπορίου, μια πρόκληση
καθόλου εύκολη.
Μεγαλωμένος στις ΗΠΑ, ο 67χρονος σήμερα καθηγητής φυσικής σπούδασε στο
πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϊ, όπου είχε επιβλέποντα καθηγητή τον Κλαρκ,
κατά τη διάρκεια του διδακτορικού του.
Στο ίδιο πανεπιστήμιο γνώρισε και τον Μισέλ Ντεβορέ με τον οποίο
συνεργάστηκε μαζί στην κβαντική συμπεριφορά μιας μακροσκοπικής
μεταβλητής.
Στα χρόνια που ακολούθησαν ο Μαρτίνης εργάστηκε σε κορυφαία ερευνητικά
ιδρύματα όπως το CEA Saclay στο Παρίσι και το NIST στις ΗΠΑ, όπου και
ανέπτυξε μια τεχνική ανίχνευσης ακτίνων Χ.
Το έπραξε χρησιμοποιώντας ένα υπεραγώγιμο μικροθερμιδόμετρο αισθητήρα
ακμής-μετάβασης με ηλεκτροθερμική ανάδραση.
Το 2002 σε ηλικία 44 χρονών ο Μαρτίνης αρχίζει να ασχολείται με το
όραμα της κατασκευής του πρώτου κβαντικού υπολογιστή και δύο χρόνια
μετά μετακομίζει στην Καλιφόρνια, ως καθηγητής της πειραματικής
φυσικής στο πανεπιστήμιο της Σάντα Μπάρμπαρα.
Τότε αρχίζει ουσιαστικά η πορεία του προς την κορυφή που περιλαμβάνει
πολλή και επίμονη δουλειά και ένα όραμα, που χρειάστηκε τη βοήθεια
ενός κολοσσού για να γίνει πραγματικότητα.
Αυτός ο κολοσσός ήταν η Google, η οποία τον προσεγγίζει δέκα χρόνια
μετά και ο ελληνοαμερικανός καθηγητής μαζί με την ομάδα του υπογράφει
μια συμφωνία δεκάδων εκατομμυρίων δολαρίων που αφορά στην κατασκευή
του πρώτου κβαντικού υπολογιστή με υπεραγώγιμα qubits.
Μαζί με τους συνεργάτες του δουλεύουν άπειρες ώρες, έχοντας στη
διάθεση τους τα τελευταία τεχνολογικά επιτεύγματα και το 2019
καταφέρνουν αυτό που πολλοί θεωρούσαν σχεδόν αδύνατο.
Ολοκλήρωσαν την κατασκευή ενός κβαντικού υπολογιστή, ο οποίος είχε την
δυνατότητα να επιλύσει μέσα σε τρία λεπτά και είκοσι δευτερόλεπτα έναν
συγκεκριμένο υπολογισμό, για τον οποίο ένας κλασικός υπερυπολογιστής
θα χρειαζόταν κάποιες χιλιετίες για να τον ολοκληρώσει.
Αποχώρησε από την Google τo 2020 αλλά μαζί με τον Κλαρκ και τον
Ντεβορέ συνέχισαν να δουλεύουν πάνω στην κβαντομηχανική ενώ ξεκίνησε
τη συνεργασία του με τη SQC της καθηγήτριας Μισέλ Σίμονς, ώστε να
κατασκευάσουν τον πρώτο κβαντικό υπολογιστή εμπορίου.
«Αν μπορέσουμε να κατασκευάσουμε έναν με επιτυχία» είχε δηλώσει τότε
«αυτό θα αποτελέσει ένα σημαντικό επίτευγμα με τεράστιο αντίκτυπο για
την ανθρωπότητα».
Πέντε χρόνια μετά ο επίμονος Ελληνοαμερικανός φυσικός η συνεισφορά του
οποίου στην επιστήμη της Φυσικής και της κβαντομηχανικής έχει
αναγνωριστεί διεθνώς, έλαβε μαζί με τους δύο συναδέλφους του την
ύψιστη διάκριση της Σουηδικής Ακαδημίας για την δουλειά τους, το
βραβείο Νόμπελ.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|