|
| | | |
Mε τη δύναμη της θέλησης και τη λαχτάρα της συμμετοχής....
Θεσσαλονίκη
H Δέσποινα Καζαντζίδου, είναι ένα κορίτσι 16,5 ετών. Ένα μικρό
«σπουργίτι» της ζωής. Τυφλό εκ γενετής έχει παράλληλα πρόσθετες
αναπηρίες, αλλά με την θέληση της συμμετοχής και την δίψα της ζωής δεν
παραιτείται. Τα προβλήματα δεν την καταβάλλουν και με την συνδρομή του
πατέρα της Νίκου Καζαντζίδη, «πολεμάει» καθημερινά με τον δικό της
τρόπο και τις δικές τις δυνάμεις. Ψυχικές, και σωματικές.
Την Κυριακή πήρε μέρος στην διαδρομή του ενός χιλιομέτρου στον «7ο
Αλεξάνδρειο» δρόμο της Θεσσαλονίκης, όπου μαζί με εκατοντάδες άλλους
μικρούς δρομείς, μάζεψε χειροκροτήματα, επευφημίες, ήλιο, ψυχική
ανακούφιση με την συμμετοχή και την διάθεση ανταγωνισμού.
Η Δέσποινα δεν βλέπει και έχει γενικότερα προβλήματα αναπηρίας
αλλά αυτό δεν την εμπόδισε να πάρει μέρος στην μικρή και συμβολική
διαδρομή του Αλεξάνδρειου δρόμου. Ηταν η πρώτη της φορά και η σκέψη
ανήκε στον πατέρα της και τα υπόλοιπα μέλη του συμβουλίου του Συλλόγου
«Αμυμώνη» που με έδρα την Καλαμαριά Θεσσαλονίκης, έχει δημιουργηθεί
εδώ και 6 χρόνια για να στηρίξει την διαδραστική λειτουργία των
παιδιών, με συμμετοχή και προσπάθεια, που υπό διαφορετικές συνθήκες θα
ήταν περιορισμένα στους τοίχους των σπιτιών τους.
Η «Αμυμώνη» έχει στο δυναμικό της 23 παιδιά και λειτουργεί με βάση
τα έσοδα από συνδρομές μελών και κοινών φίλων αλλά και έκτακτες
εισφορές ιδιωτών.
Στόχος της «Αμυμώνης» είναι ο πολλαπλασιασμός των δυνατοτήτων, των
ευκαιριών και των δράσεων, των μικρών παιδιών που λειτουργούν στο
συλλογικό αυτό πλαίσιο. Η Δέσποινα είναι το μεγαλύτερο σε ηλικία παιδί
του συλλόγου ενώ το μικρότερο από αυτά είναι μόλις 4 ετών. Υπάρχουν
παιδιά με σοβαρά προβλήματα πέραν της τύφλωσης και η καθημερινή
δραστηριότητά τους γίνεται στο Κέντρο λειτουργίας του Συλλόγου με
εξειδικευμένους ανθρώπους που προσφέρουν και κοινωνική υπηρεσία.
Ο σύλλογος «Αμυμώνη» πήρε το όνομα του από την ελληνική μυθολογία
και από μια από τις 50 κόρες του Δαναού. Η Αμυμώνη, κατά την
επικρατούσα εκδοχή, παντρεύτηκε τον γιο του Αιγύπτου, τον Εγκέλαδο και
τον δολοφόνησε την πρώτη νύχτα του γάμου τους, όπως έπραξαν με τους
συζύγους τους και οι άλλες 48 από τις Δαναΐδες. Ωστόσο, το όνομά της
(που σημαίνει «αθώα») την ταυτίζει ίσως με την Υπερμήστρα τη μόνη
Δαναΐδα που δεν δολοφόνησε τον σύζυγό της.
Η Δέσποινα Καζαντζίδου, εκπροσωπώντας την «Αμυμώνη» και συνοδεία
του πατέρα και οδηγού της, πήρε την εμπειρία αυτή της συμμετοχής της
στον Αλεξάνδρειο δρόμο με τους ήχους του κόσμου στην παραλιακή λεωφόρο
να είναι ο βασικός μηχανισμός προσαρμογής και «μετάφρασης» της
αγωνιστικής αυτής διαδικασίας.
Η Δέσποινα έχει κι έναν 12χρονο αδελφό, που δεν αντιμετωπίζει
κανένα πρόβλημα, αλλά την διαδρομή του ενός χιλιομέτρου απέφυγε να την
κάνει την Κυριακή.
Ο πατέρας τους Νίκος Καζαντζίδης λέει : «Η Δέσποινα δεν έχει την
δυνατότητα της όρασης και της επικοινωνίας και αφού δεν θα μπορούσε να
πάει αυτοδύναμα, εγώ ήμουν ο οδηγός της. Σε κοντινή απόσταση στο πλάι
της την κατεύθυνα και πήραμε την απόφαση της συμμετοχής για να δώσουμε
το παράδειγμα πως ένα πρόβλημα όταν υπάρχει δεν αρκεί να μας καταβάλει
και πρέπει να το αντιμετωπίσουμε με όσα μέσα και δυνατότητες έχουμε,
με όλη μας την διάθεση».
Η «Αμυμώνη» τον τελευταίο καιρό συνεργάζεται με το ΤΕΦΑΑ
Θεσσαλονίκης για την εφαρμογή ενός καινοτόμου προγράμματος για την
κινητικότητα των παιδιών του συλλόγου, μερικά από τα οποία αθλούνται
με κολύμπι και έχουν σαν στόχο την συμπλήρωση της εκπαίδευσής τους με
απογευματινή απασχόληση στο Κέντρο.
Ωστόσο η Δέσποινα Καζαντζίδου, με την πρωτοβουλία της έδειξε το
παράδειγμα της συμμετοχής, την δύναμη της θέλησης και την δύναμη της
προσπάθειας. Και το χειροκρότημα του κόσμου ήταν η πρώτη και δίκαιη
επιβράβευση για την προσπάθειά της αυτή.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|