 |
|
|  |  |  | 
Ξεκίνησε από τη Βέροια, έφτασε στη Μόσχα και κατέκτησε το ρωσικό κοινό με την πιανιστική του δεξιότητα
Θεσσαλονίκη
Ξεκίνησε από τη Βέροια για τη Μόσχα, πριν από αρκετά χρόνια, για να
μαθητεύσει δίπλα σε μεγάλους δασκάλους του πιάνου κι έφτασε σήμερα να
θεωρείται ως ένα από τα ανερχόμενα αστέρια της «ρωσικής πιανιστικής
σχολής».
Ο «ιδιοφυής πιανίστας», όπως τον αποκαλούν τα ρωσικά ΜΜΕ, Παναγιώτης
Τροχόπουλος έχει κατακτήσει το ρωσικό κοινό αλλά και τους Έλληνες
λάτρεις του πιάνου και θα «ταξιδέψει» με τη μουσική του και το
φιλόμουσο κοινό της Θεσσαλονίκης, σʼ ένα ρεσιτάλ που θα δώσει στο
Βυζαντινό Μουσείο της πόλης,
με έργα Schubert, Mozart, Σπ. Δεληγιαννόπουλου, και τρεις διασκευές
Χατζιδάκι και του Ρώσου συνθέτη S. Kursanov.
Τα πρώτα «βήματα» στο πιάνο τα έκανε πλάι στον πατέρα του, φαρμακοποιό
κι ερασιτέχνη πιανίστα, ενώ στη συνέχεια θήτευσε στο Κρατικό Ωδείο της
Μόσχας, πλάι στο διάσημο δάσκαλο Νικολάι Πετρόφ.
Μάλιστα, όπως λέει «το εκπαιδευτικό σύστημα εκεί (στη Ρωσία) είναι
τόσο δυνατό που ακόμα κι ένα μέτριο ταλέντο μπορεί να φτάσει».
Ο ίδιος νιώθει δέος για τους Ρώσους δασκάλους του, αλλά έμπνευση
αντλεί από τον διεθνούς φήμης Έλληνα πιανίστα Δημήτρη Σγούρο. «Με
εμπνέει και με κάνει να θέλω να γίνομαι ολοένα και καλύτερος» τονίζει.
Όνειρο του είναι να έρθει στην καθημερινότητα των Ελλήνων η κλασική
μουσική. «Θα μπορούμε να βλέπουμε το μέλλον της χώρας μας πιο σίγουρο-
όχι πως δεν θα υπάρχουν κρίσεις, αλλά θα έχουμε την πνευματική δύναμη
να αντιμετωπίζουμε οποιαδήποτε ιστορική συγκυρία» τονίζει.
Τον περασμένο Δεκέμβριο επιλέχθηκε να πάρει μέρος σε μία συναυλία προς
τιμήν του μεγάλου βιρτουόζου Marc-Andre Hamelin στο Μέγαρο Μουσικής
της Μόσχας, ως ένας από τους καλύτερους πιανίστες της Ρωσίας.
Το ρεπερτόριό του περιλαμβάνει 15 προγράμματα ρεσιτάλ και 30 κοντσέρτα
για πιάνο και ορχήστρα και έχει εμφανιστεί σε διάφορες χώρες, όπως
Ρωσία, Ιταλία, Γερμανία, Αυστρία, Κροατία, Ρουμανία και ΗΠΑ.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
