 |
|
|  |  |  | 
Στρατιώτης στην Έδεσσα ήταν στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο ο Χο Τσι Μινχ, πατέρας του Βιετναμέζικου έθνους
Θεσσαλονίκη
Στρατιώτης στην Έδεσσα ήταν, κατά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, ο
Χο Τσι Μινχ, πατέρας του βιετναμέζικου έθνους και ο άνθρωπος που
κέρδισε τον πόλεμο του Βιετνάμ. Αυτό τουλάχιστον ανέφερε ο πρώτος
πρέσβης του Βιετνάμ στην Ελλάδα Μπιν Βου που επισκέφθηκε την Έδεσσα
μετά από πρόσκληση του δημάρχου Δημήτρη Γιάννου, κατά τον εορτασμό της
επετείου της 28ης Οκτωβρίου. Συγκεκριμένα, όπως έγινε γνωστό, κατά τις
επαφές που είχε ο κ. Βου με εκπροσώπους του δήμου αλλά και της
αντιπεριφέρειας Πέλλας, ο Χο Τσι Μινχ υπηρέτησε στον Γαλλικό στρατό
και πέρασε από την Έδεσσα, στην περιοχή προς την Σκύδρα. Μάλιστα, στο
πλαίσιο της αναζήτησης σχετικών πληροφοριών ο πρέσβης επισκέφθηκε μαζί
με τον δήμαρχο, τον Τρύφωνα Σιβένα (107 χρονών σήμερα), ο οποίος
επιβεβαίωσε το γεγονός με μοναδικές λεπτομέρειες.
Σύμφωνα με τον υπεύθυνο πολιτιστικού τουρισμού του δήμου
Έδεσσας, Ευάγγελο Κυριακού, η επίσημη αναγνώριση ότι μια παγκοσμίου
φήμης προσωπικότητα όπως ο Χο Τσι Μινχ, υπηρέτησε στην Έδεσσα,
δημιουργεί άλλα δεδομένα για τους τουρίστες που προέρχονται από την
Νοτιοανατολική Ασία και επισκέπτονται τη χώρα, καθώς η Έδεσσα μπορεί
να ενταχθεί στο πρόγραμμα των τουριστικών πρακτορείων. Για το λόγο
αυτό οργανώθηκε από το τμήμα Πολιτιστικού Τουρισμού της Δημοτικής
Κοινωφελούς Επιχείρησης Έδεσσας ειδική ξενάγηση με θέμα
«Έδεσσα-Πέλλα-Μακεδονία, Στα βήματα του Χο Τσι Μινχ».
Λίγο πριν την επιστροφή του ο πρέσβης του Βιετνάμ φύτεψε
συμβολικά μαζί με τον δήμαρχο Έδεσσας, το δέντρο της φιλίας των λαών,
στην αυλή του παλιού γαλλικού νοσοκομείου (σημερινό ΚΑΠΗ & Δημόσια
Βιβλιοθήκη) πάνω στην οδό (Φιλίππου) που άνοιξαν γάλλοι στρατιώτες.
Πρόκειται για ένα φυτό που τοποθετήθηκε δίπλα στο τεράστιο και
εξαιρετικά σπάνιο Τζίνκο Μπίλομπα, το οποίο φυτεύτηκε την περίοδο
εκείνη από τους Γάλλους. Ο πρέσβης αναχώρησε από την Έδεσσα
υποσχόμενος ότι όπως η Ελλάδα βοήθησε το Βιετνάμ στις δύσκολες στιγμές
του έτσι και το Βιετνάμ θα κάνει ό,τι είναι δυνατό για ξεπεράσει η
χώρα μας την κρίση.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
