 |
|
|  |  |  | 
Γαλλία: Η έξωση μιας γυναίκας 94 ετών από οίκο ευγηρίας επειδή δεν είχε να πληρώσει τα έξοδα διαμονής της έχει προκαλέσει σάλο στη χώρα
Παρίσι
Η έξωση μιας 94χρονης γυναίκας από τον οίκο ευγηρίας όπου ζούσε
επειδή δεν είχε πληρώσει τα έξοδα διαμονής της προκάλεσε αντιδράσεις
στη Γαλλία, με μια υπουργό να κάνει λόγο για «παραβίαση της ανθρώπινης
αξιοπρέπειας».
Η συνταξιούχος εκδιώχθηκε από τον ιδιωτικό οίκο ευγηρίας της Σαβίλ
επειδή χρωστούσε 40.000 ευρώ σε έξοδα διαμονής.
Σύμφωνα με την τοπική εφημερίδα Echo républicain, την 94χρονη
παρέλαβε το νοσοκομείο της Σατοντίν, περίπου 100 χιλιόμετρα από το
Παρίσι.
Ο οίκος ευγηρίας «έδρασε παραβιάζοντας τα ανθρώπινα δικαιώματα και
την αξιοπρέπεια», εκτίμησε μιλώντας στο Γαλλικό Πρακτορείο η υπουργός
αρμόδια για την τρίτη ηλικία Μισέλ Ντελονέ.
«Αν έχει παραβιαστεί ο νόμος, ενδέχεται να ασκήσουμε δίωξη. Αν
ακολουθήθηκε πιστά η διαδικασία ενημέρωσης της οικογένειας, θα είμαστε
πιο διαλλακτικοί», πρόσθεσε η Ντελονέ επισημαίνοντας ότι «υπάρχει
επίσης το ενδεχόμενο να κινηθεί δικαστική διαδικασία εναντίον της
οικογένειας».
Οι υπεύθυνοι του οίκου ευγηρίας, αφού προσπάθησαν να επικοινωνήσουν
επανειλημμένα με την κόρη της ηλικιωμένης γυναίκας χωρίς αποτέλεσμα,
αποφάσισαν να την μεταφέρουν στο σπίτι της, αναφέρει η Echo
républicain. Όταν κανείς δεν βρέθηκε εκεί, οι τραυματιοφορείς
αποφάσισαν να μεταφέρουν την 90χρονη γυναίκα στο νοσοκομείο της
Σατοντίν που βρισκόταν κοντά.
Η διεύθυνση του οίκου ευγηρίας δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο ότι
«λυπάται» για την «αδέξια απόφαση», διαψεύδοντας όμως ότι είχε σκοπό
να κάνει «έξωση» στην ηλικιωμένη γυναίκα.
Ένα ασθενοφόρο εστάλη στο νοσοκομείο της Σατοντίν για να μεταφέρει
την ενενηντάχρονη πίσω στον οίκο ευγηρίας, όμως αυτό δεν κατέστη
δυνατό καθώς ένας από τους γιους της είναι αντίθετος με την μετακίνησή
της, εξήγησε ο Ρισάρ Κλαβερί του οίκου ευγηρίας.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
