Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Αυστραλία: Αφιέρωμα στη μακροζωία των κατοίκων της Ικαρίας



Μελβούρνη - (Ανταπόκριση Σωτήρης Χατζημανώλης)

 

Με το φαινόμενο της μακροζωίας στην Ικαρία ασχολείται και το περιοδικό The Weekend Australian Magazine που είναι ένθετο στην εφημερίδα The Australian.

 

Το πεντασέλιδο έγχρωμο αφιέρωμα του περιοδικού με τίτλο «Ζείτε με αργούς ρυθμούς για να ζήσετε πολλά χρόνια» στηρίζεται σε μεγάλη έρευνα του National Geographic, η οποία δημοσιεύεται στη δεύτερη έκδοση του Blue Zones.

 

Το δημοσίευμα εστιάζεται σε οκτώ περιπτώσεις υπερήλικων κατοίκων της Ικαρίας αλλά και σε εκτιμήσεις επιστημόνων.

 

Ένας απ' αυτούς είναι ο 98χρονος Σταμάτης Μωραΐτης, ο οποίος το 1943 λαμβάνοντας μέρος στην εθνική αντίσταση τραυματίστηκε και πήγε για θεραπεία στις ΗΠΑ μέσω Τουρκίας.

 

Ο κ. Σταμάτης έμεινε στην Αμερική, και πριν από 45 χρόνια οι γιατροί τότε διέγνωσαν ότι έπασχε από καρκίνο στους πνεύμονες και ότι βρισκόταν στα τελευταία στάδια της ασθένειας, δίνοντάς του μόλις 9 μήνες ζωής.

 

Να τι λέει ο ίδιος: «Τότε ήταν πολύ ακριβές οι κηδείες εκεί. Έτσι, είπα στη γυναίκα μου ότι θα γυρίσω στην Ικαρία για να με θάψουν κοντά στους γονείς μου. Βρήκα τους φίλους μου στο χωριό που γεννήθηκα και αρχίσαμε να πίνουμε. Σκεφτόμουν ότι τουλάχιστον θα πεθάνω χαρούμενος. Βρισκόμασταν κάθε μέρα και πίναμε κρασάκι. Εγώ περίμενα, όμως καθώς περνούσε ο καιρός εγώ ένιωθα ακόμη πιο δυνατός. Πέρασαν οι 9 μήνες και εγώ ένιωθα καλύτερα από πριν. Μετά πέρασαν 11 μήνες, ακόμη καλύτερα… και τώρα 45 χρόνια μετά είμαι ακόμη εδώ!» είπε ακόμη και συνέχισε: «Πριν από μερικά χρόνια επέστρεψα στις ΗΠΑ για να βρω τους γιατρούς μου, αλλά δεν τα κατάφερα. Είχαν πεθάνει όλοι».

 

Η εξήγησή του για τη μακροζωία στην Ικαρία είναι απλή: «Είναι το κρασί» λέει και προσθέτει: «Είναι αγνό, καθαρό, χωρίς προσθετικά. Το εμπορικό κρασί έχει συντηρητικά. Όμως αυτό το κρασί που φτιάχνουμε μόνοι μας είναι αγνό».

 

Ο Νταν Μπέτνερ, που υπογράφει το ρεπορτάζ, λέει πως εδώ και δέκα χρόνια για λογαριασμό του National Geographic σε συνεργασία με άλλους επιστήμονες μελετούν τόπους όπου οι κάτοικοί τους είναι αιωνόβιοι.

Όλα τα στοιχεία δείχνουν πως οι Ικαριώτες ζουν κατά μέσο όρο δέκα χρόνια περισσότερο από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους και τους Αμερικάνους σημειώνει.

 

Κατά τον ίδιο αλλά και κατά τους επιστήμονες το μυστικό της μακροζωίας στην Ικαρία, μπορεί να είναι ο καθαρός αέρας, ο φιλικός και ανοιχτός τρόπος ζωής, τα φρέσκα λαχανικά ή το φρέσκο γάλα κατσίκας.

 

Ακόμη, το ορεινό έδαφος καθώς η μετακίνηση από το ένα μέρος στο άλλο σε κρατά σε καλή φυσική κατάσταση.

 

Μπορεί ακόμη να οφείλεται στη φυσική ακτινοβολία από τους βράχους από γρανίτη.

 

«Το βέβαιο είναι πως στη μακροζωία τους συμβάλουν και οι αργοί ρυθμοί ζωής και ο μεσημεριανός ύπνος» προσθέτει.




 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία