Ένα κομποσκοίνι, μια μαντίλα, ο Γκάρφιλντ, μια κόκκινη αυτοσχέδια κάρτα, ένα μαστός από σιλικόνη, ένας άντρας και 22 γυναίκες έρχονται να θυμίσουν ότι η ζωή συνεχίζεται. Για όσους αναρωτιούνται ποιος είναι ο συμβολισμός αυτών των αντικειμένων και τι κοινό μπορεί να έχουν 22 γυναίκες και ένας άντρας, η απάντηση είναι: ο καρκίνος του μαστού. Ένας καρκίνος που δεν είναι καθαρά γυναικεία υπόθεση. Ο φωτογραφικός φακός του Στέφανου Τσακίρη αποτύπωσε σε ένα λεύκωμα με τίτλο "Υπενθυμίσεις ζωής" 22 γυναίκες και έναν άντρα, μαζί με αντικείμενα που τους βοήθησαν στη μάχη τους ενάντια στον καρκίνο.
Το καλοκαίρι του 2010, ο καρκίνος "χτύπησε" κατάστηθα τον 48χρονο σήμερα Πέτρο Σεβασλιάν. Στην αρχή το πήρε χαλαρά και δεν έδωσε σημασία. Χαλαρά το πήραν και οι ίδιοι οι γιατροί γιατί ο καρκίνος του μαστού στους άντρες είναι σπάνιος. Σε κάθε εκατό περιστατικά καρκίνου του μαστού μόνο το ένα αφορά άντρα.
"Είχα ένα γρομπαλάκι κάτω από τη θηλή και στην αρχή δεν έδωσα σημασία. Όταν μετά από οκτώ μήνες αυτό το ογκίδιο άρχισε να πονάει τα βράδια. Έτσι πήγα στο Θεαγένειο και έκανα βιοψία. Και όταν βρήκαν τα αποτελέσματα πάλι χαλαρά το πήρα, από την άγνοια του πρωτάρη. Οι νοσοκόμες μου είπαν 'τώρα παντρεύτηκες με τον καρκίνο'. Τότε δεν το κατάλαβα, το κατάλαβα όμως μετά. Υποβλήθηκα σε μαστεκτομή, έκανα τις χημειοθεραπείες, έγιναν όλα όσα έπρεπε να γίνουν. Τώρα είμαι καθαρός από τον καρκίνο΄, όμως υπήρξαν και κάποιες επιπλοκές. Όταν έκανα χημειοθεραπείες έπαθα θρόμβωση στο δεξί πόδι, έναν χρόνο μετά την εγχείρηση παρουσιάστηκε μια φλεγμονή στο στήθος και με ξανάνοιξαν, τα Χριστούγεννα έπαθα θρόμβωση και στο αριστερό πόδι και τώρα θα κάνω ενέσεις μέχρι το καλοκαίρι. Το στήριγμά μου ήταν η πίστη μου στη θρησκεία και η εμπιστοσύνη μου στο γιατρό μου. Ακόμη και η οικογένειά μου όταν πήγαινε να πανικοβληθεί, εγώ τους 'προσγείωνα', τους έλεγα 'μην τρελαίνεστε, προχωράμε μπροστά'. Ο πανικός βέβαια ήταν περισσότερο στα δύο μου κορίτσια που πηγαίνουν πρώτη και δευτέρα γυμνασίου. Είναι πάντως πολύ βασικό να έχει κανείς εμπιστοσύνη στο γιατρό του και να μη τρέχει από τον ένα γιατρό στον άλλον για να πάρει δεύτερη και τρίτη και τέταρτη γνώμη, γιατί έτσι χάνει πολύτιμο χρόνο" λέει ο Πέτρος Σεβασλιάν, που φωτογραφήθηκε με ανοιχτό πουκάμισο κρατώντας ένα κομποσκοίνι για να συμβολίσει τη πίστη του που τον βοήθησε στη μάχη του με τον καρκίνο.
Η Ανοιξία Παπαδημητρίου κρατά στα χέρια της μια μαντήλα και τη μυρίζει. Όταν προσβλήθηκε από τον καρκίνο του μαστού είχε τη στήριξη και την αγάπη του άντρα της και των δύο κοριτσιών της που το χαμόγελό τους ήταν για αυτήν φάρμακο.
"Οι δυο μου κόρες, όταν τα μαλλιά μου έκαναν φτερά, μου χάρισαν την πρώτη μου μαντίλα. Τη φορούσα σχεδόν κάθε μέρα και την κρατούσα παντού, την είχα πάντα μαζί μου στις θεραπείες, είχα τη μυρωδιά τους, τις κουβαλούσα, τις ένιωθα, τις μύριζα. Δυο χρόνια μετά, κάθε φορά που τις αγγίζω τις μυρίζω κιόλας. Μυρίζω τις κόρες μου, μυρίζω τη ζωή που μου χαρίστηκε" λέει.
"Μαμά,είσαι δυνατή, θα τα καταφέρεις. Εσύ ξέρεις πώς! Σε αγαπώ πολύ". Αυτά τα λόγια αγάπης που έγραψε ένα 14χρονο αγόρι, που ήξερε μόνο τη μισή αλήθεια, και ένας λούτρινος Γκάρφιλντ που της έδωσε για να την προσέχει, έκαναν την Κατερίνα Κιρκοπούλου να πει: "πρέπει να ζήσω" και να συνεχίσει τον αγώνα της.
Ανοίγοντας τα μάτια μετά το χειρουργείο, η Αριάδνη Φραγκοδημητράκη είδε την κόρη της να της χαμογελάει αφήνοντας δίπλα της μια κόκκινη αυτοσχέδια κάρτα που ερχόταν σε προκλητική αντίθεση με το κάτασπρο δωμάτιο. "Την έφτιαξε μόνη της με στρας καρδιά και αγάπη για μένα. Έβαλε μέσα μια φωτογραφία μας. Ξένοιαστες χαμογελούσαμε μπροστά σε μια γαλάζια θάλασσα ένα μήνα πριν ... Μια τρυφερή δεκαοχτάχρονη συνειδητοποιούσε νωρίς πως τίποτα δεν είναι δεδομένο. Πέρασαν πέντε χρόνια ... Όλα πήγαν καλά όπως το ευχήθηκες, Αλίκη μου, κι έμεινε η κάρτα σου πολύτιμο φυλαχτό για μένα να μου θυμίζει τον καρκίνο που έφυγε και την αγάπη μας που είναι πάντα εδώ" λέει η Αριάδνη Φραγκοδημητράκη που ποζάρει χαμογελαστή κοιτάζοντας αυτή την πολύτιμη κάρτα.
Η Ελένη Ντελιοπούλου, πρόεδρος του Συλλόγου Γυναικών με Καρκίνο Μαστού "Άλμα Ζωής" νομού Θεσσαλονίκης, μετά τη μαστεκτομή ένιωσε να ακρωτηριάζεται το σώμα και η ψυχή της.
"Το σώμα μου το ανέλαβαν οι γιατροί. Την ψυχή μου όμως ποιος θα μπορούσε να τη γιατρέψει; Απόγνωση, αμφιβολία, φόβος, θυμός και απελπισία φώλιασαν μέσα μου. Έψαχνα μια γυναίκα να της πω για όλα αυτά που ένιωθα, αλλά και να της ζητήσω συμβουλές σε πρακτικά θέματα της καθημερινότητάς μου. Δεν υπήρχε καμιά. Η οικογένειά μου ήταν πάντα δίπλα μου, αλλά μπορούσαν να καλύψουν μέρος μόνο των αναγκών μου. Ο ακρωτηριασμός με βοήθησε να δω τη ζωή διαφορετικά. Ένα νέο ταξίδι ζωής ξεκίνησε. Μια καινούρια αγκαλιά δημιουργήθηκε, το 'Άλμα Ζωής'. Με αγάπη για όλες τις γυναίκες με καρκίνο μαστού. Για όλα τα νέα παιδιά που θέλω να ζήσουν το αύριο χωρίς καρκίνο. Νοιώθω την ανάγκη να βοηθήσω γιατί ζω και ζω πραγματικά γιατί μπορώ να βοηθήσω" λέει η Ελένη Ντελιοπούλου που φωτογραφήθηκε κρατώντας μπροστά στο στήθος της έναν μαστό από σιλικόνη.
Να σημειωθεί ότι οι φωτογραφίες του λευκώματος "Υπενθυμίσεις Ζωής" παρουσιάζονται μέχρι τις 19 Μαΐου σε ομώνυμη έκθεση στην Αθήνα, στο Athens House of Photography, σε συνεργασία με το "Άλμα Ζωής" Θεσσαλονίκης.
Το εισιτήριο εισόδου στην έκθεση είναι 5 ευρώ ενώ η είσοδος είναι δωρεάν για τα μέλη του Συλλόγου, φοιτητές, ανέργους και άτομα άνω των 65 ετών. Μέρος των εσόδων της έκθεσης θα διατεθούν στο "Άλμα Ζωής" Θεσσαλονίκης.
