Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΑΙΝΙΩΝ ΑΠΟ 3/4/2014 - 9/4/2014

Απο τον Αλέξη Λ. Μακρή



Αθήνα

Γαλλονοτιοαφρικανικής παραγωγής είναι η κορυφαία ταινία της εβδομάδας: ένα σκληρό αστυνομικό θρίλερ που φέρνει στο φως την κρυφή κυριαρχία των σύγχρονων ρατσιστών. Πρεμιέρες κάνουν επίσης μια ιταλική πολιτική σάτιρα και μια περιπέτεια με ήρωες της Marvel.

Το ακρωτήρι της οργής ****

(Zulu)

Αστυνομική - 110'

Σκηνοθεσία: Ζερόμ Σαλ

Με τους: Ορλάντο Μπλουμ, Φόρεστ Ουίτακερ, Τάνια Βαν Γκράαν, Πάτρικ Λάιστερ, Νατάσα Λόρινγκ

Το νυστέρι στη νοτιοαφρικανική κοινωνία βυθίζει αυτό το αστυνομικό θρίλερ που ξεκινά από μια υπόθεση δολοφονίας για να καταλήξει στην αποκάλυψη μιας συνωμοσίας με θύματα μαύρα φτωχόπαιδα. Ανοιχτές και πυορροούσες παραμένουν οι πληγές του μακρόχρονου φυλετικού διαχωρισμού στην πιο ανεπτυγμένη χώρα της Αφρικής. Αμετανόητοι ρατσιστές που διέπραξαν μαζικά εγκλήματα επί απαρτχάιντ εξακολουθούν να διατηρούν ανώτατες θέσεις, ενώ το όραμα του Μαντέλα για μια ευνομούμενη χώρα διαλύουν οι σφαίρες ανεξέλεγκτων συμμοριών. Σε περιοχές όπου κυριαρχεί ο νόμος των καλάζνικοφ γυρεύουν την άκρη για τους φόνους δύο λευκών κοριτσιών, ο Μπράιαν και ο Άλι, μπαρουτοκαπνισμένοι ντετέκτιβ της Υπηρεσίας Δίωξης Εγκλήματος του Κέιπ Τάουν. Λευκός ο ένας, μαύρος ο άλλος, συνεργάζονται αρμονικά παρά τις διαφορές τους. Μπράιαν: ο οργισμένος γιος ενός εισαγγελέα υπεύθυνου για καταδίκες μαύρων αγωνιστών, ο κλασικός απείθαρχος αλκοολικός «μπάτσος». Άλι: εργασιομανής, πολιτικοποιημένος και με ένα καθοριστικό παιδικό τραύμα. Οι σκιές που κυνηγούν στην αρχή αρχίζουν να αποκτούν μορφή, καθώς μια καινούργια ναρκωτική ουσία διαδίδεται ραγδαία και πολλά ανήλικα παιδιά εξαφανίζονται μυστηριωδώς στις παραγκουπόλεις. Συνδυάζοντας φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους στοιχεία, οι δυο αστυνομικοί θα οδηγηθούν σε κάτι μεγάλο, όταν ο αρχηγός της υπηρεσίας θέτει τον ένα σε διαθεσιμότητα και παρακωλύει την έρευνα. Αντιμέτωποι τώρα και με τη διαφθορά στα υψηλά κλιμάκια, εκτός από το οργανωμένο έγκλημα, θα παραβούν όλους τους κανονισμούς προκειμένου να φτάσουν στην κεφαλή. Ο βρόμικος Χάρι ωχριά μπροστά στον μαινόμενο Μπράιαν (Ορλάντο Μπλουμ στην καλύτερη ερμηνεία του), ενώ ο Άλι (ο πάντα αξιόπιστος Φόρεστ Ουίτακερ) μεταβάλλεται σε Ζουλού πολεμιστή, αφού δέχεται ένα συντριπτικό ψυχικό πλήγμα. Μία δυάδα πραγματικό φονικό όπλο. Με βασικό κίνητρο πλέον την εκδίκηση, ο άνισος πόλεμός τους ενάντια σε ένα πανίσχυρο μηχανισμό διαπλοκής κορυφώνεται με ένα μακελειό και ένα αγωνιώδες ανθρωποκυνηγητό στην έρημο, στο συγκλονιστικό τελευταίο εικοσάλεπτο. Απέραντο πεδίο μάχης το Κέιπ Τάουν, με το αίμα να βάφει κόκκινες τις παραλίες, τις πανάκριβες βίλες και τις άθλιες παράγκες, σε σκηνές ωμής, πρωτόγονης βίας, ακατάλληλες για θεατές με ευαίσθητα στομάχια. Καταιγισμός σκληρής δράσης και δαιδαλώδης πλοκή που ξεδιπλώνεται γοργά, συνθέτοντας ένα συμπαγή επιβλητικό όγκο με τη μείξη των τεσσάρων παράλληλων επιπέδων, του αστυνομικού, του κοινωνικού, του πολιτικού και του προσωπικού. Τις αγεφύρωτες ταξικές αντιθέσεις τονίζει η εξαιρετική επιλογή των εξωτερικών χώρων, δίνοντας πρωταγωνιστικό ρόλο στο φυσικό σκηνικό. Μεταφέροντας στην οθόνη με αδρό ύφος ένα μυθιστόρημα του Κάριλ Φέρεϊ, ο Γάλλος σκηνοθέτης Ζερόμ Σαλ (σεναριογράφος του «Τουρίστα» με τον Τζόνι Ντεπ και την Αντζελίνα Τζολί) μας χαρίζει μια από τις πιο δυνατές κινηματογραφικές εμπειρίες της τρέχουσας σεζόν.

Ζήτω η ελευθερία ***

(Viva la liberta)

Κομεντί - Διάρκεια 94'

Σκηνοθεσία: Ρομπέρτο Αντό

Παίζουν: Τόνι Σερβίλο, Βαλέριο Μαστραντρέα, Βαλέρια Μπρούνι Τεντέσκι

«'Ενας τρελός θα μας σώσει» διατείνεται ο θεατρικός και κινηματογραφικός σκηνοθέτης Ρομπέρτο Αντό, σε μια εύστοχη σάτιρα της πολιτικής κρίσης του ευρωπαϊκού Νότου, βασισμένη σε δικό του μυθιστόρημα. Εν μέσω προεκλογικής περιόδου στην Ιταλία, ο Ενρίκο Ολιβέρι, αρχηγός της αριστερής αξιωματικής αντιπολίτευσης παθαίνει κατάθλιψη εξαιτίας των επικίνδυνα πεσμένων δημοσκοπήσεων. Χωρίς να προειδοποιήσει κανέναν, το σκάει νύχτα και πηγαίνει να κρυφτεί στο σπίτι μιας παλιάς του φιλενάδας, στο Παρίσι. Προτού το πάρουν είδηση τα ΜΜΕ, η σύζυγος και ο βοηθός του βάζουν στη θέση του τον δίδυμο αδελφό του. Ο Τζιοβάνι είναι μεν ένας ευφυέστατος καθηγητής Φιλοσοφίας, όμως έχει μόλις εξέλθει από ψυχιατρικό ίδρυμα. Μειονέκτημα που αποδεικνύεται πλεονέκτημα, καθώς ο Τζιοβάνι υποδύεται με ενθουσιασμό το νέο του ρόλο, αντικαθιστώντας την «ξύλινη» γλώσσα των πολιτικών με ένα θερμό ουμανιστικό λόγο. Μέχρι Μπρεχτ απαγγέλλει δημόσια, εμψυχώνοντας τους απογοητευμένους ψηφοφόρους του Ενρίκο. Εν τω μεταξύ, στη Γαλλία, ο αδελφός του ανακτά το χαμένο του ηθικό, μέσα από την αυθόρμητη επαφή με αξιαγάπητες γυναίκες και απλούς ανθρώπους. Ουτοπικά αισιόδοξο το επιμύθιο: το μυστικό για τη νίκη βρίσκεται στην πίστη στον εαυτό μας και στη ζωή, πίστη που έχουμε χάσει λαοί και ηγέτες. Πάντως η ταινία ευφραίνει προσωρινά τον πικραμένο -και σκεπτόμενο- θεατή, χάρη στους έξυπνους διαλόγους, την ακρίβεια της σκηνοθεσίας, τον λυρισμό κάποιων εικόνων και κυρίως λόγω της εκπληκτικής διπλής ερμηνείας του Τόνι Σερβίλο («Τέλεια ομορφιά») που διαφοροποιεί τους δίδυμους διακριτικά, δίχως μανιεριστικά κολπάκια.

Captain America 2: Ο Στρατιώτης του Χειμώνα ** ½

(Captain America 2: Winter Soldier)

Φαντασίας - Διάρκεια 128'

(και σε CD)

Σκηνοθεσία: Άντονι Ρούσο και Τζο Ρούσο

Παίζουν: Κρις Ίβανς, Σκάρλετ Γιόχανσον, Σεμπάστιαν Σταν, Σάμιουελ Λ. Τζάκσον, Ρόμπερτ Ρέντφορντ

Με νευρώδη και φαντασμαγορική κινηματογράφηση ζωντανεύει ο πιο «ξενέρωτος» υπερήρωας των κόμικς της Marvel. Ο Κάπταιν Αμέρικα, σύμβολο του αμερικανικού πατριωτισμού είναι πλέον ένας ενενηνταπεντάχρονος με μορφή και καλογυμνασμένο σώμα 35άρη. Υποστηριζόμενος από τη Νατάσα Ρομανόφ ή αλλιώς Μαύρη Χήρα, ο μαχητής με τη θαυματουργή ασπίδα θα προσπαθήσει να παρεμποδίσει τη συνωμοτική δράση στελεχών της μυστικής οργάνωσης Α.Σ.Π.Ι.Δ.Α που σχεδιάζουν να εξοντώσουν είκοσι εκατομμύρια κατοίκους του πλανήτη. Κακοί, αυτή τη φορά, οι νεοναζί, ενώ ο Καλός Αμερικανός συνεργάζεται με την Καλή Ρωσίδα (προφανώς η ταινία γυρίστηκε πριν από την κρίση στην Ουκρανία). Προσεγμένα, πλούσια και εντυπωσιακά όλα, πολύ μπερδεμένη όμως η πλοκή για περιπέτεια φαντασίας. Μέχρι να ξεμπλεχτεί το κουβάρι, οι θεατές μπορούν να απολαύσουν το ποπ κορν τους, παρακολουθώντας θεαματικές χάι τεκ μάχες σε ουρανό, θάλασσα και γη, ακόμη και τη σύγκρουση ενός εναντίον όλων μέσα σε ένα γυάλινο εν κινήσει ασανσέρ. Την έλλειψη χάρης του πρωταγωνιστή αντισταθμίζει η Σκάρλετ Γιόχανσον που εκτός από γοητεία (και βαμμένα καστανοκόκκινα μαλλιά) έχει και τις πιο καλές ατάκες.

 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία