 |
|
|  |  |  |  Σταδιακή αύξηση παρουσιάζει η νεανική εγκληματικότητα
Αθήνα
Σταδιακή αύξηση παρουσιάζει και στην Ελλάδα η παραβατικότητα ανηλίκων, ενώ ολοένα και περισσότεροι νέοι που διαπράττουν σοβαρά εγκλήματα, οδηγούνται στα σωφρονιστικά ιδρύματα.
Οι συνήθεις παραβάσεις που διαπράττουν ανήλικοι είναι η χρήση και διακίνηση ναρκωτικών ουσιών, οι απόπειρες ανθρωποκτονιών, οι κλοπές και η μαστροπεία.
Ποσοστό 45% των ανηλίκων, που οδηγούνται στις αίθουσες των δικαστηρίων, αντιμετωπίζουν ποινές φυλάκισης από πέντε έως 15 χρόνια.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι σε διάστημα ενός μηνός (Οκτώβριος του 2009) διαπράχθηκαν 11 βιασμοί από παιδιά 15 και 16 χρόνων, ενώ τον Ιούνιο του περασμένου χρόνου δύο 15χρονες μαθήτριες σκότωσαν, για 10 ευρώ, 80χρονο στην Κερκίνη Σερρών.
Σύμφωνα με την ψυχολόγο Νατάσα Κωνσταντάρα, η εγκληματικότητα των νέων οφείλεται στην αποτυχία της οικογένειας και άλλων θεσμικών φορέων να βοηθήσουν τα παιδιά να ενσωματώσουν στις δομές της προσωπικότητάς τους, αξίες και συμπεριφορές, που σέβονται τους γραπτούς και τους άγραφους νόμους, καθώς και στην τοξικομανία και την ενδοοικογενειακή βία.
Η εισαγγελέας ανηλίκων Ελένη Σκεπαρνιά σημειώνει ότι «η εγκληματικότητα των ανηλίκων και στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια αυξάνεται αν και εξακολουθεί να βρίσκεται σε χαμηλά επίπεδα σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες».
Το φαινόμενο, λέει, είναι αναμενόμενο και σχετίζεται με την εξάπλωση της φτώχειας, την αύξηση της ανεργίας και της διάδοσης των ναρκωτικών.
«Η παραβατικότητα των ανηλίκων εστιάζεται κυρίως σε ομάδες νεαρών, που είναι κοινωνικά και οικονομικά αδύναμες και βρίσκονται εξαρχής σε μειονεκτική θέση», τονίζει.
Επισημαίνει δε ότι «δεν χρειάζεται η εκ των υστέρων τιμωρία των νεαρών, με τον περιορισμό τους σε ειδικά καταστήματα κράτησης, αλλά πρόληψη της παραβατικής συμπεριφοράς τους με τη δημιουργία, από την πολιτεία, μηχανισμών πρόνοιας και βοήθειας αυτών των ομάδων».
Σ΄αυτόν τον τομέα η Ελλάδα υστερεί -όπως επισημαίνει- παρά τις συνεχείς σχετικές πολιτικές εξαγγελίες και τις νομοθετικές πρωτοβουλίες, που όμως «ακυρώνονται στην πράξη, λόγω έλλειψης οικονομικών κονδυλίων». Ως παράδειγμα η κ. Σκεπαρνιά αναφέρει την Εταιρεία Προστασίας Ανηλίκων Αθηνών, όπου -όπως λέει- τα τρία προηγούμενα χρόνια υπήρχε μόνο μία κοινωνική λειτουργός, ενώ στην Ελλάδα υπάρχει μόνο ένα ίδρυμα Αγωγής Ανηλίκων, στον Βόλο.
Από την πλευρά του ο καθηγητής Ποινικού Δικαίου, Νέστορας Κόζαλης, τονίζει ότι η υπηρεσία της κοινωνικής λειτουργού, η ψυχολογική και η ψυχοπαθολογική υποστήριξη, κρίνονται άκρως απαραίτητα εργαλεία για τα παραβατικά παιδιά, καθώς όπως λέει, δεν έχουν διαμορφώσει την προσωπικότητά τους και συνεπώς δεν μπορούν να θεωρηθούν και να αντιμετωπιστούν ως ενήλικες σε μικρογραφία.
«Σε περιπτώσεις βαριάς εγκληματικότητας, φόνος, βιασμός και άλλα, ισχύει ο Ποινικός Κώδικας για ενηλίκους, αλλά με μεγαλύτερη επιείκεια και άλλους όρους», καταλήγει ο καθηγητής.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
