|
| | | |
«Η αδικία που πληγώνει»
του Δημήτρη Καραγιάννη
Εκδόσεις «Αρμός» - (Μελέτη Ψυχολογική)
Αθήνα
Κοινωνικές επαναστάσεις έγιναν σαν επακόλουθο του αιτήματος της δίκαιης κοινωνίας και των ίσων ευκαιριών για τους πολίτες. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει αισθανθεί την αδικία ή να μην έχει αδικήσει κάποια στιγμή στη ζωή του…
Η αδικία που πληγώνει, του Δημήτρη Καραγιάννη, ανατρέχει στα επώδυνα βιώματα της παιδικής ηλικίας. Αναζητά τις συνθήκες που την προξενούν στο οικογενειακό περιβάλλον, τις επώδυνες ματαιώσεις στις συντροφικές σχέσεις, επεξεργάζεται την εμφάνισή της στον εργασιακό χώρο, στο σχολικό περιβάλλον.
Στο βιβλίο αναζητούνται οι όροι της υπέρβασης όχι μόνο σαν ηθική επιταγή αλλά και σαν ικανότητα επεξεργασίας των τραυμάτων του παρελθόντος, ώστε να έρθει η γαλήνη και το προχώρημα στο μέλλον.
Όπως γράφει στον επίλογο του βιβλίου του: «Η χειρότερη αδικία που μπορεί να υποστεί κάποιος δεν φορά τη βλάβη που του έγινε, αλλά την ομορφιά που δεν θα βιώσει, αν καθηλωθεί στο επώδυνο παρελθόν». Και: «Αυτός που αισθάνεται αδικημένος δεν συνειδητοποιεί ότι χάνει τη ζωή του, καθώς ο νους του γυρνά διαρκώς στο γεγονός και στα πρόσωπα που τον πλήγωσαν».
Ένα βιβλίο από το οποίο πολλά έχει να κερδίσει αυτός που θα το διαβάσει.
Είναι σίγουρο ότι οι νέοι που επιφανειακά δείχνουν ανώριμοι, αν τους εμπιστευθείς και τους εμπνεύσεις, θα αναδείξουν την κρυμμένη ομορφιά και την πραγματική ανθρωπιά τους. Δεν είναι τυχαίο που ο Πωλ Κλωντέλ καταγράφει ότι «τα νιάτα είναι πλασμένα για τον ηρωϊσμό!» σ.199
Η αυθεντική αγάπη, η αυθεντική τρυφερότητα, η αυθεντική ομορφιά, η αυθεντική
Θυσία, ο αυθεντικός ηρωισμός, η αυθεντική χαρά δεν κραυγάζουν. Δεν κάνουν θόρυβο. Μοιάζουν στο θρόισμα των φύλλων ή στο κελάρυσμα του νερού ενός ρυακιού. σ.201
Οι άνθρωποι είναι δυνατόν να αλλάξουν, όταν αγαπήσουν όχι συναισθηματικά,
Αλλά οντολογικά, με όλη τους την ύπαρξη. Είναι η αγάπη που αλλάζει τους ανθρώπους.
Ελληνική Λέσχη του Βιβλίου
Δ. Σολωμού 15, Φάρος 154 51 Ν. Ψυχικό
Τ 210 646 3888 - 210 646 3263 F
info@elbi.gr www.elbi.gr,
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|