|
| | | |
«ΒΕΒΗΛΩΣΗ, Μια αληθινή ιστορία κακοποίησης»
Αθήνα
Στις μέρες μας πρέπει προσπάθειες που επιχειρούν, να ευαισθητοποιήσουν την κοινή γνώμη για ζητήματα που αποτελούν «ταμπού» για την κοινωνία να αναδεικνύονται. Ως μια τέτοια πρέπει να θεωρηθεί και η συγκλονιστική επώνυμη μαρτυρία μιας νέας γυναίκας, σε ένα βιβλίο που δεν θα περάσει απαρατήρητο! Το βιβλίο με τίτλο η «ΒΕΒΗΛΩΣΗ, Μια αληθινή ιστορία κακοποίησης» της Πατρικαράκου Δήμητρας μπορεί να ευαισθητοποιήσει, να προβληματίσει και να ενημερώσει σχετικά με το θέμα ενδοοικογενειακής σεξουαλικής κακοποίησης. Συνήθως τα θέματα αυτά δεν καταγγέλλονται και βέβαια τις περισσότερες φορές μένουν ατιμώρητα.
Το βιβλίο αναφέρεται σε ένα κορίτσι έντεκα χρονών το οποίο κακοποιείται σεξουαλικά από τον πατριό του, έναν άνθρωπο που αγαπά και εμπιστεύεται. Έναν άνθρωπο που όλοι θεωρούν άξιο εμπιστοσύνης, υπεύθυνο και σωστό πατέρα.
Μόνο όταν έρχεται το τέλος της εφηβείας και ο πατριός έχει καταστρέψει την οικογένεια οικονομικά, καταδικάζοντας τις θετές του κόρες σε αιώνια χρέη, η Μίμη βρίσκει το κουράγιο να μιλήσει στη μητέρα της για την κακοποίηση. Δυστυχώς, δεν βρίσκει την κατανόηση και τη στήριξη που περιμένει. Όπως τονίζει και η συγγραφέας: «Θέλω να ουρλιάξω! Θέλω να βγάλω την οργή που με πνίγει – τη δική μου και όλων των κοριτσιών, γυναικών, αγοριών, αντρών που έχουν κακοποιηθεί και έχουν στερηθεί ακόμα και το δικαίωμα να είναι οργισμένοι για αυτό».
Η ΒΕΒΗΛΩΣΗ αφηγείται την πραγματική ιστορία της Δήμητρας Πατρικαράκου, μιας γυναίκας που έχει την τόλμη να μιλήσει επώνυμα για ένα από τα μεγαλύτερα ταμπού της ελληνικής κοινωνίας: την ενδοοικογενειακή σεξουαλική κακοποίηση. Επιλέγει να χρησιμοποιήσει το πραγματικό της όνομα και να αποκαλύψει τα μυστικά της οικογένειας, καταρχάς επειδή μόνο μέσα από την αλήθεια θα αποκατασταθεί δικαιοσύνη, κυρίως όμως επειδή θέλει να αποκηρύξει την ντροπή που επιβάλλεται κοινωνικά στα θύματα κακοποίησης.
Η ΒΕΒΗΛΩΣΗ είναι το πρώτο ελληνικό βιβλίο που μιλά επώνυμα για τη σεξουαλική κακοποίηση εντός της οικογένειας, ένα φαινόμενο πολύ συχνότερο απ΄ότι μας βολεύει να πιστεύουμε.
Λίγα λόγια για την συγγραφέα…
Η Δήμητρα Πατρικαράκου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1977. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Διοίκηση Επιχειρήσεων και εργάστηκε ως σύμβουλος επιχειρήσεων σε μεγάλη εταιρία συμβούλων.
Σε μια προσπάθεια της «να αλλάξει τον κόσμο», με τα εφόδια και την εμπειρία που είχε, μετακόμισε στο Βιετνάμ όπου εργάστηκε σαν εθελόντρια σε μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς.
Από εκεί συνέχισε σε άλλες χώρες της νοτιοανατολικής Ασίας και της Αφρικής. Η αγάπη της για την Ελλάδα την έφερε πίσω στην Αθήνα το 2011 όπου μένει πλέον μόνιμα με τον σύντροφο της και τον σκύλο τους.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|