|
| | | |
Περιβάλλον και Ψυχολογία
Τα φυτά στο γραφείο αυξάνουν την παραγωγικότητα των εργαζομένων
Πανεπιστήμια Κάρντιφ/Έξετερ/Γκρόνιγκεν/Κουίνσλαντ
Όσο πιο ‘πράσινο' είναι ένα γραφείο χάρη στα φυτά, τόσο πιο ικανοποιημένοι και παραγωγικοί είναι όσοι εργάζονται σε αυτό, σύμφωνα με μια νέα διεθνή επιστημονική έρευνα. Η πρώτη μελέτη του είδους της δείχνει ότι όταν ένα ‘γυμνό' γραφείο εμπλουτίζεται με διάφορα φυτά, η παραγωγικότητα αυξάνει έως 15%.
Οι ερευνητές ψυχολόγοι των βρετανικών πανεπιστημίων του Κάρντιφ και του Έξετερ, του ολλανδικού πανεπιστημίου του Γκρόνιγκεν και του αυστραλιανού πανεπιστημίου του Κουίνσλαντ, με επικεφαλής την Μάρλον Νιουβενχούις, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό εφαρμοσμένης πειραματικής ψυχολογίας «Journal of Experimental Psychology: Applied», συνέκριναν γραφεία με και χωρίς φυτά, όσον αφορά την επίπτωσή τους στην ποιότητα του αέρα στον χώρο, την ικανότητα συγκέντρωσης των εργαζομένων, την ικανοποίηση από τη δουλειά τους και το επίπεδό παραγωγικότητάς τους. Τα γραφεία με φυτά υπερτερούν σε όλους αυτούς τους παράγοντες.
Η συγκριτική μελέτη, που διήρκεσε μερικούς μήνες, έγινε σε δύο μεγάλα συγκροτήματα γραφείων στη Βρετανία και την Ολλανδία. Το συμπέρασμα των ερευνητών ήταν ότι η επένδυση σε φυτά ‘βγάζει τα λεφτά της' και με το παραπάνω. Προηγούμενες μελέτες εργαστηρίου είχαν καταλήξει σε παρεμφερή συμπεράσματα, αλλά η νέα έρευνα ήταν η πρώτη που έγινε σε πραγματικές συνθήκες γραφείων.
Το όφελος από τα φυτά είναι μακροπρόθεσμο και, σύμφωνα με τους ερευνητές, αναιρεί την έως τώρα πεποίθηση ότι ένα λιτό και ‘γυμνό' γραφείο, χωρίς φυτά και άλλη διακόσμηση, είναι πιο ευνοϊκό για την παραγωγικότητα. Αντίθετα, σύμφωνα με τη νέα επιστημονική έρευνα, το ‘πράσινο' γραφείο ενθαρρύνει ποικιλοτρόπως (σωματικά, νοητικά, συναισθηματικά) τους εργαζόμενους να συνδεθούν με το αντικείμενο και τον χώρο της εργασίας τους.
Όπως είπε ο ερευνητής δρ Κρεγκ Νάιτ, ένα πραγματικά ‘έξυπνο' γραφείο δεν πρέπει να βασίζεται μόνο στη νέα τεχνολογία, αλλά και στην παρουσία των φυτών. Ο καθηγητής ψυχολογίας 'Αλεξ Χάσλαμ δήλωσε ότι η νέα μελέτη «θέτει σε αμφισβήτηση την ευρέως διαδεδομένη αντίληψη πως το λιγότερο είναι καλύτερο. Μερικές φορές, το λιγότερο (σ.σ. ένα γυμνό γραφείο χωρίς φυτά) είναι απλώς λιγότερο».
Η Νιουβενχόις τόνισε ότι «απλώς με το προσθέτει κανείς φυτά σε ένα ‘σπαρτιάτικο' χώρο εργασίας, η παραγωγωγικότητα αυξάνεται κατά 15%, μια βελτίωση παρόμοια με αυτή που έχει προκύψει στα εργαστηριακά πειράματα μέχρι σήμερα. Αυτή η διαπίστωση αντικρούει την τρέχουσα οικονομική και πολιτική ‘μόδα' και τις σύχρονες τεχνικές περί ‘λιτού' μάνατζμεντ, δείχνοντας το δρόμο για πιο ικανοποιητικούς, άνετους και τελικά πιο κερδοφόρους χώρους εργασίας».
Ο Κένεθ Φρίμαν της εταιρείας σχεδιασμού εσωτερικών χώρων Ambius, που συμμετείχε στη νέα έρευνα, κάλεσε τις επιχειρήσεις και τους οργανισμούς «να αναθεωρήσουν τις ‘λιτές' πρακτικές τους, όχι μόνο για χάρη της υγείας των εργαζομένων, αλλά και για την οικονομική υγεία της επιχείρησης». Και φυσικά, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι έχουν κάθε λόγο να αναλάβουν τις δικές τους πρωτοβουλίες για να ‘πρασινίσουν' τα γραφεία τους, όπου δουλεύουν τόσες ώρες.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|