 |
|
|  |  |  |  Ένα κινητό "σχολείο" στους δρόμους για "τα παιδιά των φαναριών"
Θεσσαλονίκη
Ένα κινητό "σχολείο", που φτάνει σε παιδιά και εφήβους, οι οποίοι δεν έχουν πρόσβαση στο αυτονόητο δικαίωμα της μάθησης, έχει προσεγγίσει εκατοντάδες μέλη πληθυσμιακών ομάδων, που ζουν στο περιθώριο της ελληνικής κοινωνίας, από το Νοέμβριο του 2009.
Τρεις, τέσσερις ή και πέντε παιδαγωγοί, ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί της εθελοντικής ομάδας Praxis μεταφέρουν ένα μεγάλο μπαούλο με ρόδες (διαστάσεων 1,40 Χ 1,20) απΆ άκρη σΆ άκρη της Θεσσαλονίκης, σε φανάρια, όπου παιδιά επαίτες προσφέρονται να καθαρίσουν τα τζάμια των αυτοκινήτων για λίγα χρήματα, σε καταυλισμούς Ρομά, ακόμη και στους δρόμους του κέντρου της πόλης. Επί τόπου, ανοίγουν το μπαούλο και στήνουν έξι πίνακες, με διάφορα θέματα, ξεκινώντας μια ιδιότυπη διδασκαλία, μακριά από σχολικές αίθουσες και θρανία, αφού απευθύνεται σε "παιδιά του δρόμου".
«Τα θέματα της διδασκαλίας είναι διαφορετικά κάθε φορά, ανάλογα με τις ανάγκες της πληθυσμιακής ομάδας, που θέλουμε να προσεγγίσουμε» αναφέρει η υπεύθυνη της πρωτοβουλίας της ομάδας Praxis, Στεφανία Πανταζή, εξηγώντας τον τρόπο που λειτουργεί το λεγόμενο mobile school.
Νωρίτερα, έχει προηγηθεί μια έρευνα των εθελοντών δασκάλων, για τον εντοπισμό τέτοιων ομάδων, και στη συνέχεια καθορίζεται το περιεχόμενο του "μαθήματος". Ανάγνωση, γραφή, αριθμητική, παιχνίδια ρόλων για τα δικαιώματα των παιδιών, θέματα υγιεινής, αλλά και εγκυμοσύνης για τις έφηβες -ανύπαντρες συνήθως- μητέρες, κανόνες συμπεριφοράς, κουκλοθέατρο κ.ά. Όλα βρίσκονται στους πίνακες που μεταφέρει το "κινητό σχολείο".
«Διαθέτουμε συνολικά 300 πίνακες διδασκαλίας, με διαφορετικό θεματικό περιεχόμενο, τους οποίους επιλέγουμε ανάλογα με τον χώρο που θα προσεγγίσουμε» αναφέρει η κα Πανταζή. Η διαδικασία του μαθήματος θα κρατήσει περίπου δύο ώρες και στο διάστημα αυτό οι εκπαιδευμένοι εθελοντές θα πρέπει να φέρουν τα παιδιά σε επαφή -ίσως για πρώτη φορά στη ζωή τους- με την έννοια της διδασκαλίας, με το σχολείο, αλλά και με βασικά θέματα επιβίωσης.
«Το βασικότερο είναι η ανάπτυξη της αυτοπεποίθησης αυτών των παιδιών, που, ζώντας κάτω από τέτοιες συνθήκες, έχουν μειωμένη αυτοεκτίμηση, και παράλληλα αντιμετωπίζουν μια πυραμίδα προβλημάτων, που έχει σχέση με την επιβίωσή τους» εξηγεί και συμπληρώνει: «σκοπός μας είναι να επιβραβεύσουμε το παιδί».
Το κινητό σχολείο έχει επισκεφτεί πολλές φορές τους συνοικισμούς Ρομά, Αγία Σοφία και Δενδροποτάμου, αλλά και την Αριστοτέλους, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, όπου δεν διστάζει να ξεδιπλώσει τον απλό σχολικό εξοπλισμό στα απορημένα μάτια των παιδιών, που αφήνουν για λίγο την περιπλάνησή τους και συμμετέχουν με ενδιαφέρον στις δράσεις του αυτοσχέδιου σχολείου.
Το κινητό σχολείο προωθεί η ομώνυμη ομάδα mobile school του Βελγίου, και λειτουργεί σε πολλές μεγαλουπόλεις ευρωπαϊκών χωρών.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. ¶ραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
