|
| | | |
ΗΠΑ
Εκατό χρόνια συμπληρώνει το 2015 η ομογενειακή εφημερίδα «Εθνικός Κήρυκας»
Νέα Υόρκη - (Ανταπόκριση Παναγιώτης Παναγιώτου)
Εκατό χρόνια διαρκούς εκδοτικής προσπάθειας συμπληρώνει το 2015 η ημερήσια ομογενειακή εφημερίδα της Νέας Υόρκης «Εθνικός Κήρυκας».
Ο εκδότης - διευθυντής της εφημερίδας, Αντώνης Διαματάρης, σε πρωτοσέλιδο άρθρο του με τίτλο: «Εθνικός Κήρυκας: Τα πρώτα εκατό (100) χρόνια» αναφέρει:
«Είναι περισσότερο από απίστευτο πόσο γρήγορα κυλά ο χρόνος. Έχουμε την τύχη να υποδεχτούμε ακόμα ένα νέο έτος. Όπως κάθε νέο έτος υπόσχεται μια αλλαγή προς το καλύτερο, προσφέρει την ελπίδα για Υγεία, Ειρήνη, Δικαιοσύνη, το ίδιο υπόσχεται και το νέο έτος 2015. Για εμάς όμως εδώ στην εφημερίδα -αλλά σε καμιά περίπτωση μόνο για εμάς- το 2015 είναι ένας ξεχωριστός, μαγικός αριθμός, είναι ένα έτος για το οποίο τέσσερις γενιές συνεργατών και ομογενών ονειρεύτηκαν, αλλά πιθανόν δεν πίστευαν ότι ήταν ποτέ δυνατόν να πραγματοποιηθεί: να φτάσει να γιορτάσει ο "Εθνικός Κήρυκας" την 100ή του επέτειο από την ίδρυσή του».
Ο κ. Διαματάρης σημειώνει ότι «την Παρασκευή 2 Απριλίου του 1915, ο προσεκτικά στημένος "ΕΚ", διαθέτοντας στιβαρή ηγεσία και ικανούς συνεργάτες "όρμισε" από τα ταχυπιεστήρια -της εποχής- στους 26 δυτικούς δρόμους στο Μανχάταν. Αρχικά, στα περίπτερα της Νέας Υόρκης και μετά σε κάθε πόλη της χώρας όπου υπήρχε συγκεντρωμένος ένας ικανός αριθμός Ελλήνων μεταναστών. Το μέλλον του "ΕΚ" δεν ήταν εξασφαλισμένο, με κανένα τρόπο. Δεκάδες άλλες εφημερίδες είχαν κυκλοφορήσει πριν και μετά για να κλείσουν μετά από ένα σύντομο χρονικό διάστημα. Και επί πλέον ο νεοσύστατος "ΕΚ" είχε απέναντί του ένα μεγάλο αντίπαλο, την "Ατλαντίδα" -1894- μια βαθιά ριζωμένη, πανίσχυρη εφημερίδα, που υποστήριζε με φανατισμό τον βασιλιά Κωνσταντίνο».
Στη συνέχεια, ο εκδότης-διευθυντής της ομογενειακής εφημερίδας σημειώνει:
«O "ΕΚ" αντίθετα, τόλμησε και υποστήριξε τον μπαρουτοκαπνισμένο Κρητικό ηγέτη Ελευθέριο Βενιζέλο, τον μεγάλο οραματιστή, αλλά και ρεαλιστή που άλλαξε τη μοίρα της γενέτειρας. Ότι ο "ΕΚ" άντεξε τον ανελέητο πόλεμο από την "Ατλαντίδα" ήταν κατόρθωμα. Ότι στο τέλος επικράτησε ως η μόνη ημερήσια εφημερίδα του Απόδημου Ελληνισμού με ζωή 100 χρόνων είναι επίτευγμα. Ότι επιπλέον ατενίζει το μέλλον με πεποίθηση και αισιοδοξία δεν αποτελεί μόνο μια πρωτοφανή περίπτωση στα χρονικά του απόδημου και ένδημου -με την εξαίρεση της "Εστίας"- Ελληνισμού, αλλά παράλληλα αποτελεί τη χειροπιαστή απόδειξη τού τι μπορεί η αφοσίωση στο έργο, η προσήλωση σε κανόνες και αρχές η σκληρή δουλειά διεύθυνσης και προσωπικού να επιτύχει: ένα θαύμα. Ότι το θαύμα -γιατί περί αυτού πρόκειται- επιτεύχθηκε από τον Ελληνισμό της Αμερικής δεν είναι καθόλου τυχαίο. Αυτό, το επίτευγμα, η δικαιολογημένη υπερηφάνεια, ο έπαινος, η τιμή, η αναγνώριση, οι πανηγυρισμοί, δεν ανήκουν μόνο στην εφημερίδα και τους ανθρώπους της. Ανήκει ταυτόχρονα στην Ομογένεια. Για χάρη της Ομογένειας υπάρχει ο "Εθνικός Κήρυκας". Γράφει κάθε μέρα την ιστορία της Ομογένειας, του Ελληνισμού, της Ελλάδας και Κύπρου. Η Ομογένεια στήριξε και στηρίζει αυτή την εφημερίδα, αυτό το ίδρυμα του Ελληνισμού. Ο "Εθνικός Κήρυκας" δεν θα ζούσε ούτε μια μέρα αν δεν υπηρετούσε τα συμφέροντα των ομογενών, αν δεν είχε απήχηση, αν δεν ήταν ταγμένος στην υπηρεσία της Ομογένειας, αν δεν γινόταν η φωνή της. Να λοιπόν γιατί αυτό που γιορτάζουμε -και θα γιορτάσουμε με διάφορες εκδηλώσεις μέσα στον χρόνο- αποτελεί το ιστορικό επίτευγμα όχι μόνο του "ΕΚ", αλλά το επίτευγμα της στενής σχέσης αλληλοεμπιστοσύνης, αλληλοεκτίμησης και αλληλοϋποστήριξης μεταξύ Ομογένειας και της εφημερίδας της. Ευγνωμονούμε τον ιδρυτή και όλους όσους αποτύπωσαν την ψυχή τους σ' αυτή την εφημερίδα. Ευγνωμονούμε τις 4 γενιές ομογενών που στάθηκαν κοντά της. Ευχαριστούμε εσάς, τον κάθε ένα και κάθε μια χωριστά, για τη συνέχιση της στήριξής σας στην εφημερίδα σας και σας εύχομαι από βάθους καρδιάς ένα λαμπρό, από κάθε άποψη, 2015».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|