|
| | | |
Ο τέλειος παίκτης πόκερ, που δεν κάνει κανένα λάθος και νικάει πάντοτε, είναι ένα νέο πρόγραμμα στον υπολογιστή (που ξέρει επίσης να μπλοφάρει)
Πανεπιστήμιο Αλμπέρτα
Το ένα μετά το άλλο πέφτουν τα ″κάστρα″ της ανθρώπινης νοημοσύνης και στο μέλλον καλά θα έκαναν τα καζίνα να απαγορεύσουν την πρόσβαση όχι μόνο στους ανήλικους, αλλά και στα ρομπότ - παίκτες. Ο καλύτερος παίκτης πόκερ, που δεν κάνει ποτέ λάθη, είναι ένα νέο πρόγραμμα λογισμικού που δημιούργησαν καναδοί επιστήμονες και βασίζεται σε ένα εξελιγμένο αλγόριθμο τεχνητής νοημοσύνης.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή Μάικλ Μπόουλινγκ του Πανεπιστημίου της Αλμπέρτα, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό "Science", σύμφωνα με το BBC, το πρακτορείο Ρόιτερς και το "Nature", δήλωσαν ότι ο αλγόριθμος του πόκερ ακολουθεί μια τόσο τέλεια στρατηγική παιγνιδιού στην ηλεκτρονική «τσόχα», που δεν μπορεί να νικηθεί, ακόμη κι αν ένας άνθρωπος παίζει όλη του τη ζωή εναντίον του (πρόκειται για πόκερ που παίζεται με δύο μόνο άτομα). Ό,τι φύλλο κι αν έχει ο άνθρωπος-παίκτης, όποια τακτική κι αν ακολουθεί, στο τέλος θα νικήσει ο υπολογιστής, ο οποίος, μεταξύ άλλων, κάνει ουκ ολίγες μπλόφες!
Το νέο επίτευγμα τεχνητής νοημοσύνης έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά ανάλογων επιτυχιών, που έχουν προκαλέσει διεθνές ενδιαφέρον, ξεκινώντας το 1997, όταν ο υπερυπολογιστής "Deep Blue" της ΙΒΜ νίκησε για πρώτη φορά τον παγκόσμιο πρωταθλητή σκακιού Γκάρι Κασπάροφ. Πιο πρόσφατα, το 2001, o υπερυπολογιστής Watson επίσης της ΙΒΜ επικράτησε κατά κράτος έναντι των ανθρώπων συμπαικτών του στο παιγνίδι γνώσεων Jeopardy.
Παιγνίδια, όπως το σκάκι θεωρούνται πιο εύκολα για μια μηχανή τεχνητής νοημοσύνης, επειδή όλοι οι παίκτες έχουν τέλεια πληροφόρηση για το τι συμβαίνει στο παιγνίδι, προτού πάρουν μια απόφαση. Στην περίπτωση όμως παιγνιδιών όπως το πόκερ, δεν ισχύει το ίδιο, επειδή οι παίκτες δεν ξέρουν ποιά χαρτιά κρατούν οι άλλοι στα χέρια τους.
Το νέο πρόγραμμα πόκερ με την ονομασία "Cepheus" (Κηφεύς), που βασίζεται στη θεωρία των παιγνίων, μπορεί να ξεπεράσει ακόμη και αυτό το πρόβλημα της αβεβαιότητας. Έχοντας παίξει μόνο του άπειρα παιγνίδια πόκερ, έχει σχεδιαστεί να μαθαίνει από την εμπειρία του και να θυμάται κάθε απόφαση που δεν οδηγεί στο καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.
«Το μοντέλο μας πέρασε δύο μήνες παίζοντας πόκερ ξανά και ξανά. Έριχνε 24 τρισεκατομμύρια φύλλα πόκερ κάθε δευτερόλεπτο επί δύο μήνες, περισσότερα από όσα έχει ρίξει όλη η ανθρωπότητα. Έτσι, κατά μια έννοια, δεν είναι εκπληκτικό που έχει αναπτύξει πια την τέλεια στρατηγική», δήλωσε ο Μάικλ Μπόουλινγκ, o οποίος το 2007 είχε κάνει κάτι ανάλογο με τη ντάμα, δημιουργώντας το ιδανικό πρόγραμμα λογισμικού γι' αυτό το επιτραπέζιο παιγνίδι.
Οι ερευνητές πιστεύουν ότι παρόμοιοι αλγόριθμοι με τον «Κηφέα», που λύνουν το πρόβλημα της αβεβαιότητας και της ελλιπούς πληροφόρησης, θα μπορούσαν μελλοντικά να αξιοποιηθούν σε διάφορες άλλες περιπτώσεις, όπως π.χ. στους ελέγχους ασφαλείας των αεροδρομίων, στην ιατρική, στις επιχειρηματικές διαπραγματεύσεις, στις επενδυτικές αποφάσεις κ.α.
Όποιος θέλει, μπορεί να δοκιμάσει (μάταια) την τύχη του εναντίον του αλγόριθμου, παίζοντας μια παρτίδα ηλεκτρονικού πόκερ στη διεύθυνση του καναδικού πανεπιστημίου poker.srv.ualberta.ca.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|