Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




«Η νόσος της ελπίδας»

Από την Μαρίνα Αποστολοπούλου



Aθήνα

Έλα! Κουράγιο! Σπρώξτε λίγο ακόμη και την φάγαμε την ανηφόρα!

…Τώρα βέβαια υπάρχει ο κίνδυνος εν συνεχεία να μας πάρει η κατηφόρα από την άλλη μεριά του λόφου (ποιού «λόφου» δηλαδή για «βουνό» πρόκειται) και να αρχίσουμε να τραγουδάμε όλοι μαζί το «πήραμε την κάτω βόλτα όμορφη μου Παναγιώτα» αλλά, αυτό θα το δούμε όταν μας συμβεί. Προς το παρών, αυτό που ..φλεγόμαστε να μας συμβεί είναι να βγάλουμε την ανηφόρα-η μάλλον η Κυβέρνηση να την βγάλει για να κυριολεκτούμε- πριν κλατάρουμε ως χώρα και να επιτευχθεί η περίφημη συμφωνία. Ελπίζοντας, ότι θα έχει δίκιο ο… «Άγιος Ζαν-Κλόντ».

 

…Διότι τι άλλο; Κανονικά θα πρέπει να «αγιοποιηθεί» ο Ζαν-Κλόντ Γιούνκερ εφόσον λήξει αυτό το θλιβερό σήριαλ των τελευταίων τριών μηνών και βάλε.

Άλλωστε φαίνεται ότι είναι και ο μόνος που πέραν τω πολιτικών σκοπιμοτήτων έχει και σαφή φιλελληνικά αισθήματα που τον ωθούν να προσπαθεί προκειμένου να έχουν τα πράγματα αίσιο τέλος.

Και εφόσον βγει και αληθινή η «προφητεία» ότι το δικό του συμβιβαστικό πλάνο που προωθούσε θα κατέληγε τέλος πάντων στην συμφωνία και άμεσα. Διότι χρόνος δεν υπάρχει.

Άλλωστε μας το είπε και ο Βαρουφάκης: «Κανείς δεν ξέρει πότε ακριβώς θα έλθει η συμφωνία, αλλά ας πούμε πως είναι θέμα μιας εβδομάδας. Δεν υπάρχει δικαιολογία να μην ολοκληρωθεί η διαπραγμάτευση». «Δικαιολογία» δεν ξέρουμε αν υπάρχει, αυτό που δεν υπάρχει σίγουρα είναι ο «χρόνος». Οπότε, το σίγουρο είναι ότι δεν υπάρχει χρόνος για άλλες δικαιολογίες. Επίσης μας είπε ότι «ποτέ δεν ήταν στην ατζέντα μας η ρήξη».

 

Το θέμα είναι όταν μιλάνε τα κυβερνητικά στελέχη, ότι δεν ξέρουμε που απευθύνονται ακριβώς.

Απευθύνονται στους πολίτες η στο εσωκομματικό ακροατήριο; Απευθύνονται στα λοιπά κόμματα η στην «αριστερή πλατφόρμα» η οποία φαίνεται να έχει πάρει θέση, πάνω στην… πλατφόρμα η οποία αιωρείται στο κενό και είναι έτοιμη να φουντάρει, διότι «η φρουρά θυσιάζεται δεν παραδίδεται» που έλεγαν και οι λεγεωνάριοι; Είναι και τέτοιου τύπου η κυρίως, τέτοιου τύπου τα ερωτήματα που τίθενται. Παρότι ο συμπαθής κυβερνητικός  εκπρόσωπος Γαβ. Σακελλαρίδης, ο οποίος έχει έναν τρόπο να λέει τα πράγματα που ακόμη και αν διαφωνεί κανείς μαζί του είναι δύσκολο να..διαφωνήσει, όταν επιτευχθεί η συμφωνία (αυτό πια το έχουμε δέσει κόμπο) θα είναι τέτοια που θα μπορούν όλοι της κυβερνητικής πλειοψηφίας να την ψηφίσουν.

Στην θεωρία βεβαίως αυτό ακούγεται πολύ ωραίο και απλό επίσης. Στην πράξη όμως όπως όλοι γνωρίζουμε τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά, όπως και τα μηνύματα που καθημερινά εκτοξεύονται τόσο από την αριστερή πλατφόρμα όσο και από τους ΑΝΕΛ. Είναι εξόχως απίθανο η συμφωνία, εφόσον επέλθει , διότι αλλιώς «δεύτε τελευταίον ασπασμό», να είναι αρεστή από τους διαφωνούντες στο εσωτερικό της κυβέρνησης. Γιατί αν είναι αρεστή από το εσωτερικό της κυβέρνησης, τότε προφανώς δεν θα είναι από τους δανειστές-είναι ξεκάθαρα και σαφή τα σημεία διαφωνίας. Οπότε, στην περίπτωση αυτή δεν μπορεί να υπάρξει συμφωνία.

 

 

Οπότε δύο τινά μπορεί να συμβούν: η να υποχωρήσουν οι διαφωνούντες η να περάσει η συμφωνία με τις ψήφους της αντιπολίτευσης.

Στην περίπτωση αυτή όμως, την δεύτερη δηλαδή-και εφόσον υποθέσουμε ότι ψηφίζουν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΠΟΤΑΜΙ, διότι και αυτό δεν μπορεί να εκλαμβάνεται ως σίγουρο- τότε στην πραγματικότητα η Κυβέρνηση θα έχει χάσει την δεδηλωμένη, εφόσον η δική της πλειοψηφία δεν θα έχει ψηφίσει. Οπότε, τι γίνεται; Συνταγματικά μπορεί να μην υπάρχει πρόβλημα αλλά σε επίπεδο ηθικής πολιτικής διάστασης και βεβαίως θα υπάρχει. Και πέραν τούτου εκτός της γενικής συμφωνίας θα ακολουθήσουν και οι εφαρμοστικοί  νόμοι. Αυτούς, ποιος θα τους ψηφίσει;

 

Στο μεταξύ οι πολίτες δείχνουν να αναπτύσσουν την «νόσον της ελπίδας».

Όπως αρχίζουν πλέον να δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, μετά από τρείς και πλέον μήνες στο «περίμενε» και στην αβεβαιότητα από μέρα σε μέρα που μας έχει χορτάσει «σκωτσέζικα ντους», η «ελπίδα» στην οποία τόσο επένδυσαν τόσοι πολλοί προεκλογικά, εξανεμίζεται. Γιατί όλοι έχουν αντιληφθεί ότι αυτά που προεκλογικά λεγόταν μετεκλογικά και αν υπάρχει ακόμη η καλή πρόθεση, είναι πολύ δύσκολο να εφαρμοστούν. Άλλωστε το είπε και η Κωνσταντοπούλου: « το θα σκίσουμε το μνημόνιο ήταν «σχήμα λόγου». Ένα «σχήμα λόγου» το οποίο βεβαίως πολύ χρησιμοποιούσε πριν τις εκλογές ο νυν πρωθυπουργός, αλλά… κομμάτια να γίνει… Αφού δεν έγινε το Μνημόνιο.

 

Η πραγματικότητα είναι ιδανική στο να σκοτώνει την ελπίδα.

Βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να είναι μακράν πρώτος στις δημοσκοπήσεις, καθότι δεν υπάρχει και «αντίπαλο δέος» αυτή τη στιγμή για να «απορροφήσει» δυνάμεις, μιας και η Νέα Δημοκρατία ότι και να λέει δεν πείθει και δείχνει σαν να γυρίζει από την ουρά της. Αλλά η δημοφιλία του Αλέξη Τσίπρα από το 70%  και βάλε έχει πέσει στο 50%. Δεν είναι τραγικό βεβαίως όταν μιλάμε για τέτοια ποσοστά αλλά είναι ενδεικτικό. Όπως κάτι παραπάνω από ενδεικτικό είναι και το γεγονός ότι πλέον το ποσοστό των πολιτών που δεν συμφωνούν με την τακτική που ακολουθεί η κυβέρνηση αγγίζει το 48%.  Όλα αυτά προφανώς και είναι σημάδια «κόπωσης» αλλά και «απογοήτευσης» του πολιτών, οι οποίοι βλέπουν τις «ελπίδες» τους να αποδεικνύονται φρούδες. Μη πούμε και… φλούδες.

 

Και επειδή φαίνεται ότι έχουμε φθάσει εκ μέρους των δανειστών στο «take or leave»  και πάμε για το «take it» έχει αρχίσει το εσωκομματικό μασάζ και η προετοιμασία του εδάφους εσωτερικά και εσωκομματικά για το… αναπόφευκτο.

 

 

 

 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία