Κύριε διευθυντά

Σας ευχαριστώ θερμά που δημοσιεύσατε στην εφημερίδα σας, τα άρθρα μου τα  σχετικά με την κρίσιμη περίοδο διαπραγμάτευσης της ελληνικής κυβέρνησης με τους πιστωτές της χώρας. Στα άρθρα αυτά, προσπάθησα να παρουσιάσω στους αναγνώστες σας, στοιχεία που, δυστυχώς, τα περισσότερα μέσα μαζικής ενημέρωσης της Ελλάδας, αποσιωπούσαν σκόπιμα ή διαστρέβλωναν βάναυσα. Πιστεύω, πως είχα την υποχρέωση να το έκανα σαν ενεργός πολίτης.  

Ευχαριστώ επίσης, δημόσια, τους  πολυάριθμους αναγνώστες σας που διάβασαν τα άρθρα μου. Έλαβα δεκάδες επιστολές και μηνύματα κατανόησης και συμπόρευσης. Με ενθαρρύνουν και μου δίνουν δύναμη. 

Παρακαλώ κύριε διευθυντά, όπως φιλοξενήσετε στις στήλες της εφημερίδας σας, μία μόνο επιστολή, από τις πολυάριθμες που έλαβα. Την επέλεξα για την απλότητά της και τον πηγαίο αυθορμητισμός της. Είναι νομίζω η πλέον αντιπροσωπευτική των δεκάδων μηνυμάτων και επιστολών που έλαβα.

Σας ευχαριστώ Θερμά

Γαβριήλ Μανωλάτος.   

Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ:

         «Γαβριήλ καλημέρα από το όμορφο νησί μας και εύχομαι να είσαι καλά όπου και να βρίσκεσαι.

         Σου γράφω, επειδή όσα γράφεις με καλύπτουν πλήρως και γιατί νοιώθω τόσο θυμωμένη και συνάμα λυπημένη. Θυμωμένη με τους Γερμανούς πιότερο και λυπημένη για την πατρίδα μας . Αισθάνομαι ότι μας προσβάλλουν, μας ξευτιλίζουν και δεν μας αξίζει. Μετά το όχι, που είπαμε, ένοιωσα περηφάνεια και εμπιστοσύνη για όλους τους Έλληνες και πιστεύω ότι θα ανταποκριθούμε όλοι σε όποιες θυσίες χρειαστούν για να στηρίξουμε την πατρίδα αλλά με το κεφάλι ψηλά.

         Αυτός ο άνθρωπος το «όχι μας» τι το κάνει; Το κοστολογεί στο σωστό του μέγεθος; Έχει καταλάβει ότι δε μας πειράζει να είμαστε φτωχοί αλλά μας πειράζει να είμαστε ταπεινωμένοι; Αλήθεια είναι τόσο τρομερό να φύγουμε από μια Ευρώπη που μας ταπεινώνει και μας ξεπουλάει και να γυρίσουμε στη δραχμή; Αναρωτιέμαι μήπως όλα είναι στημένα και βιώνουμε άλλη μια προδοσία από έσω και έξω; Τι να πω, πάντα έλεγα και λέω ότι η μονάδα, ο καθένας μόνος του, πρέπει να βελτιωθεί να τα βρει με τον εαυτό του, να είναι τίμιος απέναντι στον εαυτό του, στους συνανθρώπους του και στην πατρίδα του, να ξεφύγει από το εγώ του και να λειτουργήσει ομαδικά. Υπήρξα εκπαιδευτικός, 32 χρόνια, και έβλεπα τις νοσηρές νοοτροπίες του νεοέλληνα στα παιδιά, ευτυχώς όχι σε όλα και προσπάθησα να βάλω το τουβλάκι που μου αναλογούσε στο τοίχο που όλοι μαζί χτίζουμε. Θέλω να πιστεύω ότι εδώ που φτάσαμε ο κάθε ένας θα αναλογιστεί τι του αναλογεί να κάνει και να πει όχι στο πειρασμό του προσωπικού βολέματος, με την όποια μορφή του, είναι αυτό φοροδιαφυγή, κλεψιά ή ότι άλλο και να μοιραστούμε το βάρος της όποιας κατάστασης εξίσου.

         Καημένε μου Γαβριήλ, σε πολυλόησα και συγνώμη για αυτό και προς θεού μη φανταστείς πως θέλω να μου απαντήσεις στα ερωτήματα μου εις βάρος του χρόνου σου δες τα σαν σκέψεις, προς ένα ηλεκτρονικό φίλο, του οποίου εκτιμώ τις απόψεις ή σαν μια γυναικεία γκρίνια, για να το ελαφρύνουμε λίγο!!!  Και ας ελπίσουμε, ότι ο Τσίπρας θα σκεφτεί ότι η Ελλάδα, μετά την Ακρόπολη που δεσπόζει τόσους αιώνες τώρα, δεν της αξίζει να γίνει μπανανία. Εύχομαι τα καλύτερα σε εσένα και όλους μας!!!»

Καλημέρα Μ. Μ.

Η απάντηση μου:

Στο γράμμα σου και στα ερωτήματά σου δεν υπάρχει απάντηση από άλλον. Ο καθένας ας απαντήσει για τον εαυτό του. Η δική μου απάντηση είναι αυτό το λουλουδάκι. Σου αξίζει!