ΑΥΤΗ η καθημερινή πίεση από φίλους στον δρόμο, με την προτροπή «γράψτε και άλλο, πιο σκληρά, είναι απίστευτοι, δεν καταλαβαίνουν σε τι κατάσταση μας έφεραν…», μου θυμίζει το ανέκδοτο με τον ανικανοποίητο τύπο, που ήθελε να αγοράσει καρφίτσες και κάθε που έμπαινε σε μαγαζιά και τις ζητούσε, του φαίνονταν λίγες, ήθελε πιο πολλές και πιο πολλές και όλο και περισσότερες, ώσπου, όταν του έφεραν δέκα ολόκληρα κιβώτια και τις αράδιασαν στον πάγκο, μπροστά του, φώναξε ικανοποιημένος πλέον: «πωω - πωωω καρφίτσες!» (και έφυγε δίχως να τις αγοράσει!).

ΤΕΤΟΙΑ μοιάζει η ικανοποίηση που θέλει και ο κόσμος ο οποίος είναι αγανακτισμένος και οργισμένος από «την κακιά του τη μοίρα» στην οποία τον έφεραν όλοι όσοι κυβέρνησαν τούτο τον τόπο. Κανενός εξαιρουμένου. Θέλει να τα λέμε με το όνομά τους, θέλει να τα ακούει, να τα διαβάζει αυτά που τον ικανοποιούν, ψάχνει για μια χορταστική δόση… αναθέματος, εναντίον εκείνων που του άλλαξαν τη ζωή. Ξέρει να ξεχωρίζει τη λογική από τον παραλογισμό, την αλήθεια απ' το ψέμα, θέλει να τ' ακούει να τα λες, να τα γράφεις, κι ας είναι πεπεισμένος ότι απευθύνεσαι εις ώτα μη ακουόντων! Επιζητεί την πραγματική ενημέρωση από την επαρχιακή εφημερίδα, γιατί απώλεσε κάθε εμπιστοσύνη στο κέντρο και σιχάθηκε τους …νταβατζήδες!

ΚΑΙ είναι λογικό αυτό το ξέσπασμα του κόσμου. Είναι το ίδιο λογική αυτή η αντίδραση, όσο παράλογη είναι και η ανοχή που δείχνει, ανοργάνωτος εντελώς, απέναντι στη φορολογική νέα λαίλαπα που έρχεται και το νέο μνημόνιο που υπογράφεται σε λίγο, δυστυχώς από χέρια αριστερών!

ΚΑΙ πώς να μην είναι ανοργάνωτος ο λαός και ιδιαίτερα τα χαμηλά στρώματα, όταν τα πρωτοκλασάτα πρώην συνδικαλιστικά στελέχη, που υπεραμύνονταν των δικαιωμάτων τους, και τους υπερασπίζονταν σε πορείες σε γιαπιά και σε εργοστασιακούς χώρους, ξαφνικά έγιναν...υπουργοί; Με καινούργια κοστούμια, τεράστιες γραφειάρες, συμβούλους ιδιαιτέρες και λιμουζίνες …καπιταλιστικής προέλευσης; Ποιος απ' αυτούς θυμάται πλέον τα «Λάντα» του αγώνα, παρκαρισμένα έξω από εργατικά κέντρα και σκεπασμένα με πανό και πλακάτ υπέρ της εργατιάς; Ποιος θυμάται τα «Μόσχοβιτς» που όργωναν τους εργοστασιακούς χώρους για συμπαράσταση στους εργαζόμενους;

ΠΟΙΟΣ θυμάται άραγε, τις υποσχέσεις στους αγρότες και τις επαναστατικές δηλώσεις των αριστερών αγροτοπατέρων, στα πολυήμερα μπλόκα των εθνικών οδών; Εκείνοι, ή κάποιοι από εκείνους που ανέβαιναν στα τρακτέρ και ξενυχτούσαν στο μπλόκο της «Βιοκαρπέτ», (ψήνοντας σουβλάκια και αρνιά μέσα στα κρύα και στην τσίκνα στην εθνική οδό), μπήκαν τώρα σε υπουργεία, φόρεσαν κοστούμια, κόβουν κορδέλες εγκαινίων. Και παρ ‘όλα αυτά, δείχνουν να αισθάνονται ότι είναι οι ίδιοι, ότι δεν άλλαξαν καθόλου, ότι είναι με τους μεροκαματιάρηδες, και το αποδεικνύουν, απλώς επειδή δεν φορούν ...γραβάτα! Είναι πολλά τα λεφτά Αρη!