 |
|
|  |  |  |  Ενημερωθείτε
Το νέο πρόγραμμα του Εθνικού Θεάτρου
Για τις επόμενες δύο περιόδους
Αθήνα
Το κεφάλαιο «Ελλάδα» ανοίγει τα επόμενα δύο χρόνια το Εθνικό Θέατρο, ψάχνοντας μια σταθερά και όσο το δυνατόν πειστικότερη απάντηση στο 'μότο' της διετίας, εμπνευσμένο από τον στίχο του Ιωάννη Πολέμη: «Τι είναι η πατρίδα μας;».
Ο προγραμματισμός για τις επόμενες δύο καλλιτεχνικές περιόδους γνωστοποιήθηκε σε συνέντευξη τύπου στην Αίθουσα Εκδηλώσεων της πρώτης κρατικής σκηνής της χώρας, παρουσία των συντελεστών των παραστάσεων.
«Μέσα σε ένα πολύ δυσοίωνο περιβάλλον, ασφυκτικό, από πλευράς οικονομικής, αλλά πλέον και ψυχολογικής και υπαρξιακής για τη χώρα μας, αποφασίσαμε να τραβήξουμε ένα δρόμο ανηφορικό, αλλά κι επιθετικό. Επιθετικό, με την έννοια ότι σε όλο αυτό κλίμα αβεβαιότητας, σύγχυσης και καταστροφολογίας που υπάρχει, το Εθνικό Θέατρο, στο βαθμό που μπορεί, θα λειτουργεί σαν ένας μικρός φωτεινός φάρος», ανέφερε ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου Γιάννης Χουβαρδάς.
Ειδικότερα, το ρεπερτόριο της επόμενης διετίας περιλαμβάνει σημαντικά κείμενα από την ελληνική θεατρική παραγωγή, εμβληματικά θεατρικά έργα ξένων συγγραφέων, που εμπνεύστηκαν από την Ελλάδα, διασκευές ακρογωνιαίων λίθων της ελληνικής λογοτεχνίας, αλλά και αναθέσεις, που σχετίζονται με τα φλέγοντα προβλήματα του καιρού μας.
Επιδίωξη της πρώτης κρατικής σκηνής της χώρας, σύμφωνα με τον καλλιτεχνικό διευθυντή της, είναι «ένα πανόραμα της εξέλιξης του ελληνικού έθνους, της ελληνικής γλώσσας, μια αναδρομή στην πολιτική, κοινωνική και οικονομική ιστορία μας, ένας καθρέφτης των ηθών μας, αλλά και ένας ανεστραμμένος καθρέφτης του τρόπου με τον οποίο μας είδαν και μας βλέπουν οι ξένοι. Μια αναβάπτιση στις ρίζες και μια αναδημιουργία της παράδοσης».
Σε ό,τι αφορά στον απολογισμό της προηγούμενης θεατρικής περιόδου 2010-2011, σύμφωνα με τον Γιάννη Χουβαρδά, επιβεβαιώθηκε η ανάγκη του κόσμου να επιστρέψει στην τέχνη και να αναπτύξει με αυτήν μια σχέση αλληλοϋποστήριξης.
«Η χειμερινή περίοδος, που κλείνει σε λίγες εβδομάδες, ξεπέρασε ακόμη και τις πιο αισιόδοξες προσδοκίες μας. Ένα κοινό όλων των ηλικιών επικοινώνησε τόσο με τις δέκα παραστάσεις που πραγματοποιήθηκαν στις τρεις σκηνές μας όσο και με τις άλλες δράσεις, που «συνομίλησαν» μαζί του «έξω» από τα συμβατικά πλαίσια της θεατρικής σκηνής», σημείωσε.
Ειδικότερα, η Αίθουσα Εκδηλώσεων εμφάνισε πληρότητα 105%, η Κεντρική Σκηνή 96%, η Παιδική Σκηνή Κατίνα Παξινού 82% και η Νέα Σκηνή 99%.
Αναφορικά δε με τις εισπράξεις, σε σύγκριση με την περσινή θεατρική περίοδο 2009-2010, σημειώθηκε αύξηση 6% (αφαιρουμένων των παραστάσεων της σκηνής Κοτοπούλη που δεν λειτούργησε φέτος).
Αναλυτικά το πρόγραμμα για τις δύο επόμενες θεατρικές περιόδους:
Χειμερινή θεατρική περίοδος 2011-2012
Κεντρική Σκηνή: «Ο Βασιλικός» του Αν.Μάτεσι ,(σκην. Σπ. Ευαγγελάτος), «Περικλής» του Σαίξπηρ (σκην. Γ. Χουβαρδάς), «Αμφιτρύων» του Μολιέρου (σκην. Λ. Βογιατζής), «Του Κουτρούλη ο γάμος» του Αλ.Ρίζου-Ραγκαβή (σκην. Β. Παπαβασιλείου), «Τρωίλος και Χρυσηίδα» του Σαίξπηρ (Ος. Κορσουνόβας).
Νέα Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος»: «Ο κόκκινος βράχος» του Γρ. Ξενόπουλου (σκην. Ρ. Πατεράκη), «Η Νίκη» της Λ. Αναγνωστάκη (σκην. Β. Αρδίτης), «Πατρίδες» των Μ. Ρέππα-Θ. Παπαθανασίου).
Παιδική Σκηνή «Κατίνα Παξινού»: «Παραμύθι χωρίς όνομα» της Π.Δέλτα (σκην. Τ. Τζαμαργιάς). «Ο Μεγάλος περίπατος του Πέτρου» της Αλ. Ζέη (σκην. Τ. Τζαμαργιάς).
Εφηβική Σκηνή: «Αντιγόνη» του Σοφοκλή (σκην. Τ. Τζαμαργιάς).
Επί σκηνής (Κεντρική Σκηνή): «Πυρκαγιές» του Ου.Μουσουάντ (σκην. Κ. Αρβανιτάκης).
Θέατρο Δραματικής Σχολής: «Ο Γενικός Γραμματέας» του Ηλ. Καπετανάκη (σκην. Γ. Μαργαρίτης).
Χειμερινή θεατρική περίοδος 2012-2013
Κεντρική Σκηνή: «Οδύσσεια» του Ομήρου (σκην. Μπ. Ουίλσον), «Μικρά Ασία» (σκην. Ν. Μαστοράκης).
Θέατρο Ρεξ-Σκηνή «Κοτοπούλη»: «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» του Σαίξπηρ (σκην. Δ. Μαυρίκιος), «Η αυλή των θαυμάτων» του Ι. Καμπανέλλη (σκην. Γ. Κακλέας), «Τα κόκκινα φανάρια» του Αλ. Γαλανού (σκην-χορ. Κ. Ρήγος), «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα» του Ευ. Ο΄Νηλ (σκην. Γ. Χουβαρδάς), «Γκόλφω» του Σπ. Περεσιάδου (σκην. Ν. Καραθάνος).
Νέα Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος»: «Vitrioli» του Γ. Μαυριτσάκη (σκην. Ολιβιέ Πι), «Ζ» του Β. Βασιλικού (σκην. Εφ. Θεοδώρου), «Ο Ορφέας στον Aδη» του Τ. Ουίλιαμς (σκην. Μπ. Βέμπερ).
Επί Σκηνής (Σκηνή Κοτοπούλη): «Θεατές» του Μ. Ποντίκα (σκην. Κ. Ευαγγελάτου).
Θέατρο Δραματικής Σχολής: «Πενθεσίλεια» του Χ.φον Κλάιστ (σκην. Ακ. Καραζήσης).
Παιδική Σκηνή «Κατίνα Παξινού»: «Βάτραχοι» του Αριστοφάνη (σκην. Δ. Αβδελιώδης). Εφηβική Σκηνή: «Ελένη» του Ευριπίδη (σκην. Κ. Ευαγγελάτου).
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
