 |
|
|  |  |  | 
«Σε μια κλωστή»
της Ελίσα Μπιέλετιτς
Aθήνα
Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο, διαπιστώνει κανείς πόσο πίσω είναι στο θέμα της κατάκτησης της πίστης. Φτωχές οι θεωρίες, ακόμα φτωχότερες οι οδηγίες, οι συμβουλές και οι παραινέσεις για το πώς μπορεί κανείς να αντιμετωπίσει μια δοκιμασία…
Η Ελισα Μπιέλετιτς, μητέρα ήδη τεσσάρων κοριτσιών (και ενός αγοριού που σε ηλικία μερικών εβδομάδων πέθανε), αποκτά ακόμα ένα κοριτσάκι: τη Μαριάννα. Το μωρό είναι καλοδεχούμενο σ’ αυτή την γνήσια Ορθόδοξη Χριστιανική οικογένεια (κατοικούν στις Η.Π.Α.), αλλά πολύ γρήγορα διαπιστώνεται μια σοβαρότατη βλάβη ηπατικής ανεπάρκειας στο μικρό βρέφος. Πρέπει να γίνει μεταμόσχευση.
Η δοκιμασία της οικογένειας αρχίζει. Το βρέφος εισάγεται σε κλινική, εν αναμονή του κατάλληλου μοσχεύματος… «Σε μια κλωστή» κρέμεται η ζωή του.
Η Ελίσα κρατάει ημερολόγιο για την κάθε μέρα που περνάει κοντά στο παιδί της. Αγωνίζεται να αντιμετωπίσει τη δοκιμασία αυτή με την πίστη της στο Θεό.
Μέσα από τις γραμμές του βιβλίου ξεπηδάει ένας πραγματικά «γιγάντιος» αγώνας ανάμεσα στο σκοτάδι που κατακλύζει την ψυχή της και στο φως της πίστης που την στηρίζει. Με τη βοήθεια των Ψαλμών του Δαβίδ και των ιερών κειμένων της Ορθόδοξης Εκκλησίας, η Ελίσα ζει ένα πραγματικό θαύμα: την μεταμόρφωση της δοκιμασίας σε ευλογία και ειρήνη. Αλλά και το θαύμα της ίασης της μικρής της κόρης, για την οποία τόσοι άνθρωποι είχαν προσευχηθεί…
Βαθύτατα συγκλονιστικό, το βιβλίο αυτό είναι η μεγαλύτερη συνεισφορά σε όλους εμάς που αντιμετωπίζουμε δοκιμασίες και περνάμε από το «λούκι» της ολιγοπιστίας: Ο Θεός δεν μας απαλλάσσει από το σταυρό μας, αλλά μας βοηθάει να τον σηκώσουμε. Η πίστη δεν κατακτιέται «μια κι έξω», είναι ένας συνεχής αγώνας κάθε φορά για την κατάκτησή της.
Η επικοινωνία της Ελίσας με το Θεό είναι βιωματική, και βαθιά ανθρώπινη: Γράφει όπως θα ήθελε ο Θεός να επικοινωνούμε μαζί Του: Με απλότητα, ειλικρίνεια και ταπεινοφροσύνη. Με αναφορά στα σκαμπανεβάσματα, τις απογοητεύσεις, την ανυπομονησία, αλλά και στην ευγνωμοσύνη για την κάθε της μέρα, για τον κάθε άνθρωπο γύρω της – τις περισσότερες ημέρες τελειώνει με ένα «Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν».
«… έτσι γίνεται. Ο Θεός δίνει και δίνει και εμείς νιώθουμε την ευγνωμοσύνη της στιγμής – και μετά ξημερώνει καινούργια μέρα και οι χθεσινές ευλογίες έχουν ξεχαστεί. Προσεύχομαι να μένει η ευγνωμοσύνη και η έκπληξη στις καρδιές μας, τόσο τις καλές όσο και τις κακές μέρες. Θέλει προσπάθεια η ευγνωμοσύνη – όχι μόνο γι’ αυτό το μεγάλο θαύμα, αλλά και για όλα τα μικρά. Είναι αμέτρητες οι ευεργεσίες που δεχόμαστε καθημερινά και προσεύχομαι να τις θυμόμαστε και να ευχαριστούμε τον Θεό για κάποιες, τουλάχιστον, απ’ αυτές.» σ. 49
Ελληνική Λέσχη του Βιβλίου
Δ. Σολωμού 15, Φάρος 154 51 Ν. Ψυχικό
Τ 210 646 3888 - 210 646 3263 F
info@elbi.gr www.elbi.gr,
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
