Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Το Βασιλόπουλο - The Prince

ΑΝΔΡΕΑΣ ΒΟΥΡΛΟΥΜΗΣ - ΥΠΑΤΊΑ ΒΟΥΡΛΟΥΜΗ


Εκδόσεις Ποταμός



Αθήνα

Μετάφραση στα αγγλικά: Μαίρη Κιτροέφ

Το φθινόπωρο του 1999, λίγο μετά το θάνατο του πατέρα μου, τακτοποιώ-
ντας τα χαρτιά του, βρήκα καλά φυλαγμένο σε ένα συρτάρι το πρωτότυπο
του παραμυθιού Το Βασιλόπουλο. Έφερε πίσω ένα κύμα από παιδικές ανα-
μνήσεις κι όπως μια θύμηση ξυπνά άλλες, έτσι ζωντάνεψε εικόνες χαμένες
στα βάθη του χρόνου και του συνειδητού. Σαν παιδιά, οι αδελφές μου κι εγώ,
ξέραμε το παραμύθι απ’ έξω, αλλά από τότε έχουν περάσει περισσότερα
από πενήντα χρόνια κι αν με ρωτούσε κανείς δεν θα ήμουν σίγουρος, αν
το χειρόγραφο βιβλίο είχε ποτέ υπάρξει, ή ήταν κάποια παιδική φαντασία.
Το παραμύθι, Το Βασιλόπουλο, κείμενο της Υπατίας Βουρλούμη και ζω-
γραφιές του Ανδρέα Βουρλούμη, πρέπει να γράφτηκε και ζωγραφίστηκε
τους τελευταίους μήνες του 1942. Ήταν το δώρο των γονιών στα παιδιά
τους Παναγή πέντε, Ελένης τεσσάρων και Ειρήνης δύο ετών τότε, για την
Πρωτοχρονιά του 1943. Μια απλή παιδική ιστορία αλλά με πολύ συμβολι-
σμό και αισιοδοξία, μέσα στα πιο μαύρα χρόνια της Κατοχής.
 
Το παραμύθι είναι γραμμένο και ζωγραφισμένο σε μπλοκ διαστάσεων
29x39, ακριβό χαρτί μάλλον αγορασμένο προπολεμικά. Διατηρήθηκε καλά,
γλίτωσε από παιδικά χέρια και πολλές μετακομίσεις για να φτάσει σ’ εμάς
λίγο κιτρινισμένο στις άκρες αλλά με σχετικά μικρές φθορές, μετά από 55
χρόνια. Το χειρόγραφο έχει γίνει με πέννα και μελάνι και η διακόσμηση των
γραμμάτων και η εικονογράφηση με πινέλο και νερομπογιά. Έχει δουλευτεί
με μεράκι και μεγάλη προσοχή στη λεπτομέρεια. Η νερομπογιά είναι δύσκο-
λη τεχνική, πρέπει να πετύχει με την πρώτη και δεν επιδέχεται διορθώσεις.
Άπαξ και βρέθηκε το παραμύθι, το πρόβλημα ήταν τι να το κάνουμε. Φι-
λοι που το είδαν το βρήκαν αξιόλογο και συμβούλεψαν να βγει βιβλίο. Δι-
στάσαμε γιατί είναι κάτι πολύ προσωπικό και δύσκολο για την οικογένεια
να το κρίνει αντικειμενικά. Τέλος η επιμονή των φίλων μας έπεισε και τότε
γεννήθηκε το επόμενο ερώτημα. Είναι το παραμύθι παιδικό βιβλίο, έργο
τέχνης, μαρτυρία εποχής; Αποφασίσαμε να εκδοθεί όπως ακριβώς είναι κι
ας κρίνει ο αναγνώστης. Π.Β.

Ο ζωγράφος Ανδρέας Βουρλούμης, μαθητής του Φώτη Κόντογλου, γεννήθη-
κε το 1910 και απεβίωσε το 1999. Σπουδαγμένος χημικός αφοσιώθηκε στη ζω-
γραφική. Το έργο του περιλαμβάνει τοπία, σκηνές δρόμου, πορτραίτα, νεκρές
φύσεις και βυζαντινή αγιογραφία. Χρησιμοποίησε λάδι, γκουάς, παστέλ και
θεωρείται έξοχος ακουαρελίστας. Από τις εκδόσεις Ποταμός, κυκλοφορεί
Το Βασιλόπουλο, το παραμύθι που ζωγράφισε σε κείμενο της γυναίκας του
Υπατίας, ως δώρο για τα παιδιά του στα χρόνια της Κατοχής. Η έκδοση είναι
πιστή αναπαραγωγή του τετραδίου του ζωγράφου.

Υπατία Βουρλούμη, γένος Παππά (1910-2010): γεννήθηκε στην Κωνσταντι-
νούπολη, άνθρωπος σπάνιας μόρφωσης και καλλιέργειας.


 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία