Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Οι δέκα καλύτεροι δάσκαλοι του κόσμου



Νέα Υόρκη

'Αλλος διδάσκει στις φτωχογειτονιές του Ναϊρόμπι, κάποιος στη γειτονιά με τα κόκκινα φανάρια του Μομπάι, ένας τρίτος στους προσφυγικούς καταυλισμούς του Πακιστάν και της Παλαιστίνης, ο τέταρτος στην τεχνολογικά υπερεξοπλισμένη αίθουσα ενός αμερικανικού σχολείου.

   Αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος για τον οποίο αυτοί οι τέσσερις δάσκαλοι περιλαμβάνονται στους δέκα καλύτερους του κόσμου. Εφτασαν σε αυτήν τη διάκριση επειδή ο συνεχής στόχος τους είναι να δώσουν στους μαθητές τους τα εργαλεία για να αλλάξουν το μέλλον τους και επομένως το μέλλον του κόσμου.

   Αυτοί οι δέκα δάσκαλοι επιλέχθηκαν ανάμεσα στους 8.000 υποψήφιους από 148 χώρες, στο πλαίσιο του διαγωνισμού που διοργανώνει για δεύτερη χρονιά το βρετανικό ίδρυμα Varkey Foundation. Γνωστό και ως Νομπέλ Διδασκαλίας, το βραβείο του ενός εκατομμυρίου δολαρίου θεσμοθετήθηκε από τον Σάνι Βάρκεϊ, γιο Ινδών δασκάλων.

   Από τους 8.000 υποψήφιους, το ίδρυμα επέλεξε για τη δεύτερη φάση πενήντα. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν και η Ελληνίδα Αγγελική Παπά, εκπαιδευτικός στις Σχολές Αμερικανικής Παροικίας Αθηνών, η οποία έχει αφιερώσει τις δυνάμεις της στην εκμάθηση της γλώσσας των Αγγλικών σε παιδιά που πάσχουν από δυσλεξία.

   Οι δέκα της τρίτης φάσης επελέγησαν από μια επιτροπή στην οποία συμμετείχαν, μεταξύ άλλων, ο ιδρυτής της Microsoft Μπιλ Γκέιτς και ο ηθοποιός Κέβιν Σπέισι, ενώ η παρουσίαση της επιτροπής έγινε από τον διάσημο Βρετανό αστροφυσικό Στίβεν Χόκινγκ. Οι δέκα φιναλίστ έχουν διαφορετικό υπόβαθρο, μεθόδους διδασκαλίας και εμπειρίες. Όπως όμως διαπίστωσε η επιτροπή, τους ενώνει το πάθος για τη διδασκαλία και η βαθιά πεποίθηση ότι η γνώση μπορεί να αλλάξει τη ζωή των ανθρώπων.

   Ανάμεσα σε αυτούς τους προικισμένους δασκάλους είναι και τέσσερις γυναίκες. Μία από αυτές είναι η Παλαιστίνια Χανάν Αλ Χρουμπ, η οποία εμπνεύστηκε μια μέθοδο διδασκαλίας που βασίζεται στο παιχνίδι. Πίσω από την έμπνευση κρύβεται μια τραγωδία: τα παιδιά της είδαν τον πατέρα τους να δολοφονείται μπροστά στα μάτια τους στον καταυλισμό προσφύγων της Βηθλεέμ όπου ζούσαν. Επειτα απ' αυτήν την τραγική εμπειρία ήταν αδύνατον να διαβάσουν. Κι έτσι η Χανάν μηχανεύτηκε αυτή τη μέθοδο, την οποία στη συνέχεια άρχισε να διδάσκει και στις άλλες τάξεις.

   Η Φινλανδή Μάαριτ Ρόσι, πάλι, διδάσκει μαθηματικά εκκινώντας από πραγματικά και συγκεκριμένα προβλήματα για να δώσει στους μαθητές την πρακτική διάσταση της επιστήμης και να τους κάνει να την αγαπήσουν.

   Και η Αφγανή Ακεελά Ασιφί διέφυγε στο Πακιστάν, όπου και δημιούργησε σχολεία και για τα κορίτσια στους καταυλισμούς των προσφύγων.

   Τι περιελάμβανε η δημιουργία αυτών των σχολείων πριν από είκοσι χρόνια; Ακόμη και τη συγγραφή των σχολικών εγχειριδίων, τα οποία η Αφγανή δασκάλα συνέγραφε τις νύχτες σε κομμάτια ύφασμα, ενώ την ώρα της διδασκαλίας χρησιμοποιούσε για πίνακα το χώμα. Σήμερα, στα σχολεία των καταυλισμών φοιτούν 1500 παιδιά, από τα οποία τα 900 είναι κορίτσια.

   Κορίτσια είναι στην πλειονότητά τους και οι μαθητές της Ρόμπιν Τσαουρασίγια, πρώην αξιωματικού του αμερικανικού στρατού, η οποία βοήθησε να αλλάξουν οι στρατιωτικοί κανόνες, όταν υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει το στράτευμα επειδή ήταν ομοφυλόφιλη. Ως απόστρατη, δημιούργησε μια μη κυβερνητική οργάνωση στην Ινδία, την «Κράντι» (σημαίνει επανάσταση στα Ιντού), με στόχο να βοηθήσει τα κορίτσια, μεταξύ 12 και 20 ετών, που ζουν στην «κόκκινη συνοικία» του Μουμπάι. Πρόκειται για κόρες εκδιδόμενων γυναικών που κινδύνευσαν να πέσουν και οι ίδιες στα δίχτυα της σωματεμπορίας.

   Ο Αμερικανός Μάικλ Σόσκιλ μετέτρεψε την αίθουσά του στο δημοτικό σχολείο, όπου διδάσκει σε ένα τεχνολογικό παλάτι. Κάτι που επιτρέπει στους μαθητές του να επικοινωνούν με συνομηλίκους τους από 76 διαφορετικές χώρες και να μοιράζονται προβλήματα και εμπειρίες.

   Ο Τζόε Φάδερι έκανε τους δικούς του μαθητές στο Ιλινόι να αγαπήσουν τη λογοτεχνία μέσα από τη χιπ χοπ και να δημιουργούν μουσικές συνθέσεις, ταινίες μικρού μήκους και βιβλία.

   Ενώ ο Ρίτσαρντ Τζόνσον στην Αυστραλία δημιούργησε το πρώτο επιστημονικό εργαστήριο για παιδιά του Δημοτικού και τώρα οι μαθητές του πρωτοπορούν στη ρομποτική.

   Ο Βρετανός Κόλιν Χέγκαρτι έφτιαξε 1500 βίντεο μαθηματικών και κατάφερε να πείσει τους μαθητές που δηλώνουν «ανεπίδεκτοι μαθήσεως» να αγαπήσουν τους αριθμούς.

   Ο Αγιούμπ Μοχαμούντ, καθηγητής Οικονομικών στο Ναϊρόμπι και παθιασμένος με την καινοτομία και τη δημιουργικότητα και πεπεισμένος ότι η καλή διδασκαλία είναι μια μηχανή οικονομικής ανάπτυξης, βοηθάει τους μαθητές του να ανακαλύψουν την επιχειρηματικότητα.

   Και ο Ιάπωνας Καζούγια Τακαχάσι ενθαρρύνει τη φαντασία των μαθητών του και χρησιμοποιεί τα Lego για να ενισχύσει τη δημιουργικότητά τους.

   Ποιος θα ανακηρυχθεί κορυφαίος δάσκαλος από τους δέκα; Θα γίνει γνωστό στις 13 Μαρτίου στην ειδική τελετή που θα πραγματοποιηθεί στο Ντουμπάι. Η επιλογή σε κάθε περίπτωση είναι δύσκολη.



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία