Ελληνική Φωνή - Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα την Ομογένεια και τον Κόσμο

Ο Βαλεντίν Βόϊο-Γιασενέτκσι (1877-1961) γεννήθηκε στη χερσόνησο της Κριμαίας όπου συνδέεται ο Εύξεινος Πόντος με την Αζοφική θάλασσα. Από την οικογένειά του είχε μιαν ιδιόμορφη θρησκευτική αγωγή, εκείνο όμως που επέδρασε καίρια στην ψυχή του ήταν το περίφημο μοναστήρι της Λαύρας των σπηλαίων - στο κέντρο της εκκλησιαστικής ζωής του Κιέβου. Άνθρωπος ταλαντούχος, ευφυέστατος, ψυχή ανήσυχη με πάθος για τη ζωή και την αλήθεια, δεν κουράζονταν να ψάχνει και να αναζητάει το γνήσιο και ουσιαστικό.

Από παιδί είχε πάθος για τη ζωγραφική, ενώ στο Γυμνάσιο σπούδαζε παράλληλα στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Κιέβου. Αργότερα ενδιαφέρονταν για τη Φιλολογία, Φιλοσοφία και Ιστορία. Ένα χρόνο φοίτησε στην Νομική Σχολή - Ιστορία, Φιλοσοφία Δικαίου, Πολιτική Οικονομία, Ρωμαϊκό Δίκαιο. Πάλι μαθήματα ζωγραφικής, στο Μόναχο αυτή τη φορά. Για μικρό διάστημα υπήρξε θαυμαστής του Τολστόϊ. Και, τελικά, διαβάζοντας την Αγία Γραφή, τον συγκλονίζει ο λόγος του Ιησού προς τους μαθητές του. "Ο μεν θερισμός πολύς, οι δε εργάται ολίγοι...". Ανασκίρτησε η καρδιά του και αναφώνησε: " - Ω Κύριε! Σου λείπουν εργάτες;!.." Και αφιερώθηκε στην Ιατρική για να βοηθήσει κυρίως τους φτωχούς χωρικούς της επαρχίας. Διέπρεψε στην ιατρική επιστήμη, ειδικεύτηκε χειρουργός και ήταν ήδη Καθηγητής του Πανεπιστημίου της Τασκένδης, όταν του έγινε η πρόταση χειροτονίας - στα 44 χρόνια του[1] - χωρίς να γνωρίζει καθόλου τα θεολογικά, αλλά με πολύ ευφράδεια κηρύσσοντας το Λόγο του Θεού και με θάρρος καταπληκτικό μαρτυρώντας με παρρησία την Αλήθεια και τη Δικαιοσύνη μέσα στον κόσμο! Και μάλιστα σε περιβάλλον ολοκληρωτισμού, με ηγεσία φανατικά άθεη, που εξόριζε, βασάνιζε ή εκτελούσε αδίστακτα και χωρίς δίκη όποιον δεν προσκυνούσε το καθεστώς... Πολύ περισσότερο όσους μαρτυρούσαν δημόσια πίστη Χριστού.

Ο αρχιεπίσκοπος Λουκάς - πλέον -, κάνοντας θαύματα πάντα με τη χειρουργική του τέχνη, καλλιεργώντας συγχρόνως την επιστήμη του και συμμετέχοντας σε ιατρικά συνέδρια με θαυμαστές εισηγήσεις του, εκτελούσε παράλληλα το ποιμαντικό του έργο, παραστέκοντας με κάθε τρόπο όσους τον είχαν ανάγκη. Υπέστη τα πάνδεινα - χλεύη, συκοφαντίες, εξορίες, βασανισμούς... - με χαμόγελο καρτερίας και ανεξικακία προς τους βασανιστές του, κερδίζοντας έτσι ψυχές και δημιουργώντας εργάτες για "τον αμπελώνα του Κυρίου". Ο λαός τον ελάτρευσε και όταν περνούσε με το τραίνο για την εξορία του, έσπευδε να τον δει, να πάρει δύναμη από την ευλογία του...

Η Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία, το 1995, τον κήρυξε Άγιο. Σύγχρονη Οδύσσεια η βιογραφία του, συγγραφή και έκδοση, δημιουργήθηκε με πίστη κι ευσυνειδησία. Συγκινεί και αφυπνίζει συνειδήσεις. Δύο τα βασικά μηνύματά του: Η Πίστη μπορεί θαυμάσια να συμβαδίζει με την Επιστήμη. Κάτι περισσότερο: Η μία ενισχύει την άλλη! Η αγάπη στο πρόσωπο του Χριστού και του πλησίον απαιτεί σκληρόν αγώνα- με μελέτη, κόπο και θυσίες -, μέσα από τη δοκιμασία. Ιδιαίτερα στις σύγχρονες κοινωνίες, όπου, ύπουλα κι ανάμεσα στους πιστούς, κυριαρχεί η σύγχρονη ειδωλολατρική θρησκεία - ο Χρυσούς Μόσχος της Σκοπιμότητας ... αντί η Αλήθεια που ελευθερώνει!

1 Ο διαπρεπής νομικός και φωτισμένος εργάτης του Αγώνα του Καλού, Αλέξανδρος Τσιριντάνης είχε προτείνει, στην ιεροσύνη να προσέρχονται ήδη ώριμα άτομα και επιτυχημένοι επαγγελματίες, έχοντες την καλήν μαρτυρίαν της κοινωνίας και πίστη κατ' επίγνωσιν. Η ιεροσύνη έτσι - κλήση και αποστολή - ασκούμενη παράλληλα με το επάγγελμά τους, θα βρίσκονταν μακριά από κάθε υπόνοια κερδοφορίας, με την εμπειρία του κόσμου, προσγειωμένη και ρεαλιστική.

Πρόκειται, φυσικά, για επαναστατική πρόταση, από αυτές που προϋποθέτουν όραμα Αλήθειας για την Εκκλησία του Χριστού - κι όχι των σκανδάλων και σκοπιμοτήτων. Αλλά προϋποθέτουν και συστηματική βαθμιαία καλλιέργεια - θεωρητική και πρακτική - για την εφαρμογή τους.