Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Το «Suntan» του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου υποψήφιο για το βραβείο Lux του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου



Αθήνα - (Ανταπόκριση)

Το «Suntan» του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου, είναι μία από τις δέκα ταινίες που είναι υποψήφιες για το κινηματογραφικό βραβείο LUX του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Μετά το Βραβείο Καλύτερης ταινίας στο Διεθνές τμήμα του 70ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Εδιμβούργου πριν λίγες ημέρες, η τρίτη και πολυσυζητημένη μεγάλου μήκους ταινία του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου έρχεται ξανά στην επικαιρότητα διεκδικώντας το βραβείο LUX που φέτος συμπληρώνει 10 χρόνια από τη θέσπισή του.

Η ανακοίνωση των δέκα ευρωπαϊκών ταινιών που θα διεκδικήσουν φέτος το βραβείο έγινε στο πλαίσιο του 51ου Φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι. Πέραν από το «Suntan», υποψήφιες για το φετινό βραβείο LUX είναι το «Toni Erdmann» της Γερμανίδας Μάρεν Αντε, που ξεχώρισε στο πρόσφατο Φεστιβάλ Καννών, το πολυσυζητημένο ντοκιμαντέρ «A Syrian Love Story» του Σιν Μακ Άλιστερ, το «La Pazza Gioia» (Like Crazy) του Πάολο Βίρτζι, το «L’ avenir» της Μία Χάνσεν Λοβ, το «Sieranevada» του Κρίστι Πούιου, το «Krigen» (A War) του Τομπίας Λίντχολμ, το «Cartas da Guerra» (Letters From War) του Ίβο Φερέιρα, το «À Peine J’ouvre les Yeux» (As I Open My Eyes) της Λειλά Μπουζίντ, καθώς και το γαλλοελβετικό animation «Ma Vie de Courgette» (My Life as a Courgette) του Κλοντ Μπαρά.

Τελευταία φορά που ελληνική ταινία είχε φτάσει στις 10 υποψήφιες για το βραβείο Lux ήταν το 2014, το «Xenia» του Πάνου Κούτρα, το οποίο δεν είχε καταφέρει να φτάσει, όμως στις τρεις φιναλίστ για το βραβείο. Είχαν προηγηθεί η «Ακαδημία Πλάτωνος» του Φίλιππου Τσίτου και το «Attenberg» της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη, που διεκδίκησαν το βραβείο Lux το 2010 και το 2011 αντίστοιχα.

Η θέσπιση του βραβείου LUX αποτελεί μια πρωτοβουλία της Επιτροπής Πολιτισμού και Παιδείας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Kαθιερώθηκε το 2007, ως δείγμα δέσμευσης του Κοινοβουλίου προς την ευρωπαϊκή κινηματογραφική βιομηχανία και τα δημιουργικά επιτεύγματά της. Κάθε χρόνο, το βραβείο LUX προωθεί ταινίες οι οποίες πραγματεύονται θέματα που απασχολούν έντονα το ευρωπαϊκό κοινό και πυροδοτούν ερωτήματα σχετικά με την υπόσταση της Ευρώπης και τον τρόπο με τον οποίο οι ευρωπαϊκές χώρες αντιμετωπίζουν θέματα, όπως η μετανάστευση, η δικαιοσύνη, η αλληλεγγύη, οι δημόσιες ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα, μέσα και πέρα από τα σύνορα τους.



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία