Έκλαψα, όπως μεγάλο μέρος των Αμερικανών, όταν είδα το τρομακτικό βίντεο από το Μπατόν Ρουζ της Λουιζιάνα που δείχνει έναν μαύρο να σκοτώνεται από τις σφαίρες δύο λευκών αστυνομικών που τον είχαν συλλάβει. Και την επομένη, έμαθα ότι σκοτώθηκε από αστυνομικό άλλος ένας μαύρος στη Μινεσότα. Είμαι εξοργισμένη και εξουθενωμένη.

   Ο Άλτον Στέρλινγκ είναι νεκρός. Ο Φιλάντο Καστίλε είναι νεκρός. Ο γιος μου, ο Μάικλ Μπράουν, σκοτώθηκε πριν από δύο χρόνια.

   Ο θάνατος δεν είναι ευχάριστος για κανέναν. Όμως οι οικογένειες αυτές είναι υποχρεωμένες να βλέπουν το αγαπημένο τους πρόσωπο να πεθαίνει ξανά και ξανά, δημοσίως, με τόσο βίαιο τρόπο. Όπως είναι υποχρεωμένες και να ακούνε διάφορους ξένους να κρίνουν τα παιδιά τους όχι με βάση αυτό που ήταν ή αυτό που σήμαιναν για τις οικογένειές τους, αλλά με βάση μερικά δευτερόλεπτα ενός βίντεο. Ο Στέρλινγκ πέθανε πολύ μόνος, περικυκλωμένος από τους δολοφόνους του. Μπορείτε να φανταστείτε έναν πιο μοναχικό θάνατο; Ο Καστίλε πέθανε κάτω από τα βλέμματα της φίλης του και της μικρής της κόρης.

   Μερικές φορές, αισθάνεσαι ότι το μόνο που μπορείς να κάνεις απέναντι στην αστυνομική βιαιότητα είναι να προσευχηθείς για τις ζωές των μαύρων. Οι ζωές αυτές φυσικά μετρούν, όμως αλλάζει στ' αλήθεια τίποτα; Τι θα αλλάξει αυτή τη φορά;

   Υπάρχει πάλι κατακραυγή, φουντώνουν πάλι οι αντιπαραθέσεις για τα εγκλήματα των μαύρων κατά των μαύρων έναντι των εγκλημάτων λευκών κατά των μαύρων.

   Είναι αλήθεια ότι η εγκληματικότητα των μαύρων επιτείνεται από την κοινωνική αδικία και τις κοινωνικές ανισότητες. Αυτή η συζήτηση όμως δεν έχει νόημα όσο ζούμε σε έναν κόσμο όπου ένας μαύρος μπορεί να χάσει τη ζωή του επειδή πουλάει τσιγάρα στον δρόμο ή ένα μαύρο αγόρι μπορεί να σκοτωθεί επειδή κρατά ένα παιδικό πιστόλι.

   Υπάρχει πρόβλημα όταν θεωρείς ότι η αστυνομία σε προφυλάσσει κι ύστερα έρχονται αστυνομικοί στη γειτονιά σου και σκοτώνουν ανθρώπους χωρίς να υποστούν καμιά συνέπεια. Υπάρχει πρόβλημα όταν ορισμένοι αστυνομικοί προσπαθούν να κάνουν αυτό που πρέπει, και άλλοι ντροπιάζουν το επάγγελμά τους.

   Κάποιος με ρώτησε τι θα έλεγα στην οικογένεια Στέρλινγκ αν είχα αυτή τη δυνατότητα. Για να πω την αλήθεια, δεν θα ήξερα τι να πω. Όταν σκοτώθηκε ο Μάικλ, πολλοί προσπάθησαν να μου μιλήσουν αλλά είχα πάθει σοκ. Δεν ήξερα τι να απαντήσω. Αυτό που μπορώ να συμβουλέψω σήμερα καλοπροαίρετους ανθρώπους είναι να το σκεφτούν δύο φορές προτού πουν έναν καλό λόγο. Πάρα πολλοί άνθρωποι μου είπαν«Λυπάμαι τόσο πολύ για τον γιο σας». Κι ύστερα από λίγο καιρό, όλη αυτή η λύπη συσσωρεύτηκε, αλλά δεν άλλαξε τίποτα. Αφήστε λοιπόν την οικογένεια Στέρλινγκ να πενθήσει μαζί με όλους εκείνους που γνώριζαν τον Άλτον πριν σκοτωθεί.

   Τα τελευταία δύο χρόνια έχω συναντηθεί με μητέρες σκοτωμένων παιδιών και έχουμε βοηθήσει η μία την άλλη. Το ίδιο θα κάνουμε και τώρα με τις οικογένειες Στέρλινγκ και Καστίλε. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη συνάντησή μου με τη Σαμάρια Ράις, τη μάνα του Ταμίρ Ράις. Την κοίταξα και δεν μπορούσα να πιστέψω ότι μόλις ξεκινούσε ένα φρικτό ταξίδι, ένα ταξίδι που δεν θα τελειώσει ποτέ, ένα ταξίδι που κάνω κι εγώ.

   Όταν σκοτώνονται τα παιδιά τους, όλοι περιμένουν από τις μητέρες τους να πουν κάτι. Να συμβάλουν στη διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης. Να βοηθήσουν στο να αλλάξουν τα πράγματα. Όμως τι μπορώ να πω; Το μόνο που ξέρω είναι ότι πρέπει να κάνουμε κάτι. Μας παρακινούν να είμαστε ειρηνικές, αλλά δεν ζούμε ειρηνικά. Κάθε μέρα πρέπει να ξυπνάω και να κοιμάμαι με αυτόν τον πόνο στην καρδιά. Δεν υπάρχει ειρήνη.

   Από τότε που ένας αστυνομικός σκότωσε τον γιο μου, έχω σκεφτεί πολύ. Έχω κάνει ψυχοθεραπεία, όπως και τα άλλα παιδιά μου. Έχω ανοίξει ένα ίδρυμα στη μνήμη του Μάικλ. Έχω κάνει εκστρατεία στο Σεντ Λιούις για να έχουν συνεχώς οι αστυνομικοί, πάνω τους, κάμερες. Δεν μπορούμε να θεωρήσουμε ότι θα αποδοθεί δικαιοσύνη. Κι έτσι δεν θα σταματήσω ποτέ να μιλάω για τον γιο μου ή να αγωνίζομαι να υπάρξει δικαιοσύνη.

   Πολλοί θα προσπαθήσουν να αλλοιώσουν τα λόγια των οικογενειών Στέρλινγκ και Καστίλε, θα προσβάλουν τα παιδιά τους με ρατσιστικά σχόλια, θα πουν ότι τους άξιζε να πεθάνουν. Τι να πω λοιπόν στις οικογένειες αυτών των παιδιών; Τι περισσότερο να πω από το ότι, όταν είναι έτοιμες, και αν με χρειαστούν, θα είμαι δίπλα τους; Αυτοί που πραγματικά θα ήθελα, όμως, να τους πουν κάτι είναι εκείνοι που ισχυρίζονται ότι η δικαιοσύνη θα νικήσει. Ποια δικαιοσύνη; Όταν δικαιωθούν αυτοί που δεν τράβηξαν τη σκανδάλη, τότε θα τους πιστέψω.

   * Η Λέζλι ΜακΣπάντεν είναι συγγραφέας του βιβλίου «Πες την αλήθεια και ντρόπιασε τον διάβολο: H ζωή, η κληρονομιά και η αγάπη του γιου μου Μάικλ Μπράουν