Πέρασαν χρόνια από την υπαγωγή της χώρας σε κατάσταση «ελέγχου και προστασίας» από τους πιστωτές της. Και ενώ ο έλεγχος καλά κρατεί, η προστασία εξαφανίστηκε: πραγματικά η «τρόϊκα» παραμένει, αλλά η ελάφρυνση του δημόσιου χρέους μας, η οποία οφείλεται από το 2011 και είναι απαραίτητη, παραπέμπεται στις καλένδες! Είναι αλήθεια ότι, αντί να τελειώνουμε με όλα αυτά μια ώρα αρχύτερα, από το 2011 κάνουμε εκλογές (και ένα δημοψήφισμα), το ένα μετά το άλλο. Μερικοί επιμένουν να μελετάνε κάλπες, ακόμα και σήμερα. Άλλο τόσο αλήθεια όμως είναι και ότι «προστασία από τους πιστωτές» με προστάτες τους ίδιους, τελικά σημαίνει προστασία των δικών τους συμφερόντων και μόνο. Τι άλλο είναι η υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας μας, την οποία επιδίωξαν και απέσπασαν με το «3ο μνημόνιο»;

Αυτό το καθεστώς «ελέγχου και προστασίας», όπως έχει εξελιχθεί, αποσταθεροποιεί την οικονομική και κοινωνική μας ζωή. Με μοιραία κατάληξη αυτήν που υποτίθεται αποσκοπεί να αποτρέψει: τη χρεοκοπία. Με τον ελληνικό λαό, αλλά και τη πατρίδα να έχουμε ήδη αγγίξει τα όριά μας. Αποκρούοντας λοιπόν αποφασιστικά, ανύπαρκτες στη πραγματικότητα, λύσεις, όπως τα «ισοδύναμα», το «σκίσιμο του μνημονίου με ένα νόμο σε ένα άρθρο», η «αλλαγή νομίσματος», η «στάση πληρωμών», οι «εκλογές», ας ψάξουμε μια γρήγορη αλλαγή!

Πολλά είναι δυνατόν να προταθούν, αλλά τρία είναι, κατά τη γνώμη μου, τα απαραίτητα στοιχεία της:
- νομοθετούμε αμέσως ότι ενδεχόμενος, μελλοντικός, εξωτερικός δανεισμός της χώρας έχει ως αποκλειστικούς σκοπούς, είτε την πραγματοποίηση δημοσίων επενδύσεων, είτε την ελάφρυνση του δημοσίου χρέους.
- προσδιορίζουμε το έργο του κράτους, τα όργανα με τα οποία το πραγματοποιεί με το χαμηλότερο δυνατό κόστος και την μεγαλύτερη δυνατή απόδοση και το σχέδιο μετάβασης από τα σημερινά δεδομένα στο επιθυμητό σχήμα. Νομοθετούμε αυτό το πλαίσιο, μέσα στο 2017, με αυξημένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία και ρήτρα ότι κάθε μελλοντική τροποποίησή του προϋποθέτει επίσης αυξημένες κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες.
- εγκαθιδρύουμε με, αυξημένη πάντα, κοινοβουλευτική πλειοψηφία για τους εισερχόμενους στην εργασία, ένα βιώσιμο, ανταποδοτικό σύστημα κύριας κοινωνικής ασφάλισης. Με ισότητα μεταχείρισης των ασφαλισμένων και χρηματοδότηση, πέρα από τις εισφορές, μερίσματα από κέρδη δημοσίων επιχειρήσεων, πόρους από εκμετάλλευση ενεργειακών κοιτασμάτων και προσόδους από την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας. Πριν το καλοκαίρι του 2018.

Με αυτή τη γρήγορη αλλαγή, μπορούμε να ξεκαθαρίσουμε στους πιστωτές ότι σκοπός μας είναι η αποφυγή της χρεοκοπίας, αλλά και η ομαλή έξοδος από το «3ο μνημόνιο», το αργότερο στη προβλεπόμενη λήξη του. Σκοπός μας δεν είναι να αθετήσουμε τις υποχρεώσεις μας, αλλά να είμαστε σε θέση να τις εξυπηρετούμε. Δηλώνοντας ότι θεωρούμε την διαιώνιση της σημερινής κατάστασης απαράδεκτη για την Ευρώπη και την Ελλάδα.

Και στη βάση αυτή, να αποκτήσουμε κατεύθυνση και σταθερότητα ώστε να διαπραγματευτούμε με γνώμονα το εθνικό και δημόσιο συμφέρον και να επιστρέψουμε σε κανονικές συνθήκες ζωής το καλοκαίρι του 2018. Το ερώτημα είναι: αν τα κόμματά μας δεν μπορούν νατα βγάλουν πέρα, εμείς τι κάνουμε;