|
| | | |
Παραστάσεις με θέα, ακόμη και σε...ταράτσες
Αθήνα (Σαβ.-Κυρ.)
Χώροι ξεχασμένοι, σχεδόν ανύπαρκτοι, χώροι δημόσιοι ή ιδιωτικοί, εντός ή εκτός της πόλης, χώροι με μια ξεχωριστή μυθολογία. Είναι οι πέντε ταράτσες και αυλές της Αθήνας που επιλέχτηκαν από ισάριθμους νεανικούς θιάσους για να ανεβάσουν διαφορετικές αλληλοεπηρεαζόμενες παραστάσεις. Η πρωτοβουλία είναι του project Πολεοδομές, μια παραγωγή του Φεστιβάλ Αθηνών, που στόχο έχει να αναδείξει μια νέα τοπογραφία, μια νέα ματιά, σε ό,τι μας φαίνεται γνώριμο. Με τον τρόπο αυτό γράφεται και σκηνοθετείται ένα εναλλακτικό ντοκιμαντέρ της πόλης, εξού και ο γενικός τίτλος Πολεοδομές.
Πολεοδομία 1: Αυτοβιογραφία (Τόμας Μπέρνχαρντ)
Η Ομάδα Mag ανεβάζει μια παράσταση βασισμένη στην “Αυτοβιογραφία” του Τόμας Μπέρνχαρντ, ενός από τους σημαντικότερους μεταπολεμικούς συγγραφείς, σε έναν υπαίθριο χώρο της Σχολής Καλών Τεχνών.
Info: Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (Πειραιώς 256)
3-5 Ιουλίου (21.00 μμ)
Πολεοδομία 2: Μια εκδρομή
Η παράσταση της ομάδας Mkultra βασίζεται στο δεδομένο ότι η γεωγραφία της Αθήνας κάθε καλοκαίρι αλλάζει. Τα μπαλκόνια και οι ταράτσες παίρνουν ζωή και βλέπουμε να διαδραματίζονται σε αυτά μικρές σκηνές. Έτσι, το ιδιωτικό γίνεται δημόσιο και το δημόσιο ιδιωτικό. Η Ομάδα καλεί το κοινό σε μια απρόσμενη εκδρομή, επιχειρώντας να δημιουργήσει μια προσωρινή γειτονιά στην καρδιά της Αθήνας, μια ενδιάμεση ζώνη. Για τον σκοπό αυτό χρησιμοποιεί ένα κτίριο από το οποίο όλοι έχουμε περάσει και έχουμε ζήσει κομμάτι από τη ζωή μας: ένα σχολείο.
Info: 9ο & 34 Γυμν & ΓΕΛ Αθηνών (Τρώων 2, Θησείο)
7-9 Ιουλίου (21:00 μμ)
Πολεοδομία 3: Πρώτος Στοχασμός: Περί όσων μπορούν να τεθούν εν αμφιβόλω
Το υλικό της παράστασης που ανεβάζει η ομάδα Nova Melancholia είναι εμπνευσμένο από τους “Στοχασμούς περί της πρώτης φιλοσοφίας” του Ντεκάρτ. Ένα έργο στο οποίο, όπως λένε οι ίδιοι, γίνεται ριζική αμφισβήτηση των πάντων και προτείνεται το Εγώ ως κριτής της πραγματικότητας. Η παράσταση θα δοθεί στην Ταράτσα του Γαλλικού Ινστιτούτου -η οποία παραχωρήθηκε δωρεάν- με φόντο την Ακρόπολη, την απαρχή του ευρωπαϊκού πνεύματος, όπως λέει χαρακτηριστικά ο σκηνοθέτης.
info: Ταράτσα Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών (Σίνα 32)
10-12 Ιουλίου (21:00 μμ)
Πολεοδομία 4: Η ταράτσα του αυτόχειρα
Το Σάββατο 18 Δεκεμβρίου 1976, η ποιήτρια Κοραλλία Θεοτοκά, σύζυγος του συγγραφέα Γιώργου Θεοτοκά, αυτοκτονεί πέφτοντας από την ταράτσα του σπιτιού της στην οδό Βασιλίσσης Σοφίας 90. Με αφορμή το πραγματικό αυτό γεγονός, «η Ταράτσα του αυτόχειρα» - που θα παρουσιαστεί στην ταράτσα του Γαλλικού Ινστιτούτου- μιλάει για την πράξη που θέτει σε κρίση τη ζωή και το νόημά της.
Η ομάδα Χάπι Εντ επιχειρεί να «ξεδιπλώσει αυτά τα λίγα που αξίζει να ειπωθούν λίγο πριν το οποιαδήποτε τέλος». Επικεφαλής η Γεωργία Μαυραγάνη, σκηνοθέτις της νεότερης γενιάς. Τον μονόλογο ερμηνεύει η Υβόννη Μαλτέζου.
Info: Ταράτσα Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών (Σίνα 32), 15-17 Ιουλίου (21.00 μμ.)
Πολεοδομία 5: Ταξίδι με τρένο
“Η Πολεοδομία 5: Ταξίδι με τρένο” εμπνέεται από το ίδιο το κτίριο στο οποίο παρουσιάζεται το Μέγαρο του ΟΣΕ. Στόχος είναι να αναπτυχθεί, σαν ένα ντοκιμαντέρ, ένα πορτρέτο του σιδηρόδρομου στη χώρα μας, την ιστορία, το μέλλον και τους ανθρώπους του.
Info: Μέγαρο ΟΣΕ (Καρόλου 1-3), 18-20 Ιουλίου (21:00)
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|