ΣΕΙΡΗΝΕΣ πολέμου ήχησαν το πρωί της προηγούμενης Τρίτης (και) στη Λάρισα. Ήταν μια άσκηση ετοιμότητας του μηχανισμού ειδοποίησης του πληθυσμού. Στην ουσία επρόκειτο για ένα βιαστικό και πρόχειρο "δοκιμαστικό" τεχνικών, ηλεκτρολόγων κυρίως, πολιτικών και αυτοδιοικητικών υπαλλήλων, αλλά βεβαίως και στρατιωτικών, μια πρόβα ετοιμότητας δηλαδή, μη και μας πιάσουν οι εχθροί στον ύπνο και δεν προφτάσουμε να προφυλαχτούμε από αεροπορικό βομβαρδισμό.  

ΤΟΥ υποτιθέμενου πολέμου οι σειρήνες, με βρήκαν την ώρα που ηχούσαν, κάπου στη Βενιζέλου, ένα μέσω πλήθους περιπατητών σε ώρα ανοιχτής αγοράς. Ενημερωμένος για την άσκηση ετοιμότητας από την ανακοίνωση της υπηρεσίας στην εφημερίδα, πρόλαβα να σκεφτώ, μόνο το αυτονόητο. "Εντάξει λέω, δουλεύει το σύστημα στη νομαρχία. Ο ηλεκτρολόγος το συντηρεί καλά. Όλα δούλεψαν ρολόι". Και επειδή στη σκέψη των άλλων δεν μπορώ να μπω, είπα να καταγράψω απλώς τις αντιδράσεις. Απολύτως καμία! Ουδείς άλλαξε το βήμα, κανείς δεν κοντοστάθηκε, ούτε γύρισε στον διπλανό του να ρωτήσει τι συμβαίνει και ούρλιαζαν έτσι οι σειρήνες στην ατμόσφαιρα. Καμία αίσθηση στο πλήθος. Ούτε η παραμικρή έκφραση περιέργειας! Ποιός ξέρει, σκέφθηκα. Ή πολύ ψύχραιμος ή και ανυποψίαστος είναι ο κόσμος, η πολύ μακριά από την σκέψη της ανησυχίας ενός πολέμου.

ΣΤΟ απέναντι πεζοδρόμιο, περιπατητές ανάμεσα στο πλήθος της ανοιχτής αγοράς και της πρωινής ώρας, δυο γεροντάκια ... στυλώθηκαν στα μπαστούνια τους και έστησαν ακίνητοι αυτί. Φάνηκε να ανατριχιάζουν στον ήχο της σειρήνας. Βρέθηκαν σε θύμισες, ακριβώς 77 χρόνια πίσω, τότε που κηρύχθηκε ο πόλεμος του 40! Τότε που τους θέριζε ο φόβος και η πείνα. Τότε που γέμιζαν πτώματα οι δρόμοι και πνίγονταν στο αίμα και στα δάκρυα τα νοικοκυριά των Ελλήνων. Τότε που ο ήχος των σειρήνων χάνονταν ανάμεσα στον βόμβο των αεροπλάνων και στον ανατριχιαστικό ήχο των εκρήξεων των βομβών. Εκείνοι οι ογδοντάρηδες στη Βενιζέλου, το πρωί που ηχούσαν οι σειρήνες, παρατηρούσαν δίπλα τους τη νεολαία να τους προσπερνά, παιδιά μπουμπούκια, ελληνόπουλα με σκυμμένο το κεφάλι πάνω από πανάκριβα κινητά! Καμία εντύπωση για τις σειρήνες. Καμία αίσθηση, καμία αντίδραση, αλίμονο κι αν οι περισσότεροι ούτε που κατάλαβαν τι ήταν αυτό που άκουγαν και γιατί ηχούσε...    

ΥΣΤΕΡΑ, αναζητά κανείς την εξήγηση. Πόσο αλήθεια απομακρύνθηκε ο πόλεμος από την ζωή μας; Πόσο μακριά απο την εποχή μας έμειναν οι πραγματικοί βομβαρδισμοί; Κοντά οκτώ δεκαετίες πάνε από τότε που οι σειρήνες δεν ήχησαν για άσκηση ετοιμότητας, αλλά για πραγματικό πόλεμο, για τις φονικές αεροπορικές επιδρομές των Ιταλών και μετέπειτα των Γερμανών. Σήμερα τελικά, μήπως όλα εκσυγχρονίστηκαν; Μήπως επλήγη απο απανωτούς βομβαρδισμούς καλοζωίας, ακόμα και αυτό το αίσθημα αυτοπροστασίας;

ΥΠΑΡΧΕΙ κανείς σε τούτη την πόλη που να μπορεί να μου πει μετά βεβαιότητας οτι γνωρίζει πού θα πάει να προφυλαχτεί και τι ακριβώς πρέπει να κάνει σε περίπτωση πραγματικού  πολέμου; Τι ακριβώς πρέπει να κάνει σε πραγματική εχθρική αεροπορική  επιδρομή; Υπάρχει κανείς έστω, που να αποκλείει μια τέτοια πιθανότητα; Είναι κανείς βέβαιος για το πόσο κοντά ή μακριά βρίσκεται ο επόμενος πόλεμος; Και πάντως, θα προφτάσουν να ηχήσουν σειρήνες;