|
| | | |
«Το καλύτερο φάρμακο, που γιατρεύει όλες τις αναπηρίες, είναι η αμοιβή τής κάθε εργασίας», είναι το σύνθημα του Κέντρου Εργασίας Αναπήρων
Αθήνα (Σαβ.-Κυρ.)
«Συνεργασία - Δημιουργία» είναι το σύνθημα του Κέντρου Εργασίας Αναπήρων, του οποίου τα εκατοντάδες μέλη, κυρίως παιδιά με κινητικά προβλήματα, δημιουργούν καθημερινά κάθε είδους πανέμορφα χειροποίητα καλλιτεχνήματα.
Ψυχή του Κέντρου ο 54χρονος πρόεδρος, Γιώργος Ρεθυμνιωτάκης, με 95% αναπηρία, πατέρας 5 παιδιών, χωρίς να έχει λάβει ποτέ ο ίδιος, ή το Κέντρο, κάποια προνοιακή οικονομική ενίσχυση, αγωνίζεται δυναμικά για οικονομική αυτάρκεια μέσα από μία ευχάριστη παραγωγική διαδικασία.
«Αυτή τη στιγμή διαθέτουμε 200.000 τεμάχια και δεν έχουμε χρήματα για να πάρουμε πρώτες ύλες και να καλύψουμε κάποιους λογαριασμούς, ώστε να συνεχιστεί απρόσκοπτα η παραγωγική ενασχόληση των 720 μελών στα 12 εργαστήρια μας», υπογραμμίζει με αφορμή την έκθεση, που διοργανώνει το Κέντρο, στην Τεχνούπολη στο Γκάζι, (Αίθουσα «’γγελος Σικελιανός»).
Η έκθεση ζωγραφικής και χειροτεχνίας, με περισσότερα από 500 έργα, μεταξύ των οποίων και έργα γνωστών ζωγράφων, θα παραμείνει ανοικτή έως τις 13 Ιουλίου, τις ώρες από 10.00 - 22.00.
Η είσοδος θα είναι ελεύθερη για το κοινό και όλα τα εκθέματα θα φέρουν διακριτικά στοιχεία για το πού και πώς κατασκευάστηκαν. Μέσα από την εκδήλωση παρέχεται στα μέλη του κέντρου η ευκαιρία να αποδείξουν ότι μπορούν και θέλουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στο κοινωνικό σύνολο, προβάλλοντας την αξιοπρέπεια που τους διακρίνει. Εκεί, θα βρίσκονται και μέλη-δημιουργοί, με τους οποίους το κοινό θα έχει την ευκαιρία να συνομιλήσει και να μοιραστεί απόψεις, ιδέες και γνώμες όχι μόνο για τα δημιουργήματα, που κάνουν την αδυναμία δύναμη, αλλά και να επιβραβεύσει μία προσπάθεια, που δεν είναι αποτέλεσμα εργοστασίου, αλλά προέρχεται από το μεράκι και τον αγώνα των ατόμων με αναπηρία.
Με τη βαθύτατη πίστη ότι «το καλύτερο φάρμακο, που γιατρεύει όλες τις αναπηρίες και αδυναμίες του κόσμου, είναι η αμοιβή τής κάθε εργασίας» ο κ. Ρεθυμνιωτάκης επισημαίνει ότι «η προσφορά και ενεργή συμμετοχή όλων στηρίζει και ενισχύει τις ομαδικές προσπάθειες και όλοι μαζί μπορούμε να προσφέρουμε περισσότερα». Εξάλλου, προσθέτει, με τον τρόπο αυτό παρέχονται κίνητρα για παραγωγική εργασία, όχι μόνο στα ίδια τα άτομα, αλλά και στους βοηθούς, τους συνεργάτες και τους συνοδούς τους και τονίζει ότι «για όλους πάντα υπάρχει μία ευκαιρία αρκεί να την αξιοποιήσουμε».
Το Κέντρο Εργασίας Αναπήρων ΚΕΑΝΑ (www. Keana.gr) είναι μη κερδοσκοπικός οργανισμός. Ιδρύθηκε το 2002 από μία ομάδα ανθρώπων με αναπηρία, προκειμένου να υπερασπιστεί και να εκπροσωπήσει θέματα για όλες τις κατηγορίες της αναπηρίας ανέπτυξε διάφορες δραστηριότητες έχοντας σαν σκοπό την ενασχόληση και την εκμάθηση παιδιών με ειδικές ανάγκες. Από τότε έως σήμερα κι έπειτα από πολλές προσπάθειες και πραγματική κατάθεση ψυχής τα μέλη ξεπερνούν τα 680 άτομα και συνεχώς αυξάνονται
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|