Η Αθήνα μπορεί πολλές φορές να μπερδέψει τους επισκέπτες της. Έχω συναντήσει τουρίστες να αναρωτιούνται στην «Ελευθερίου Βενιζέλου» πώς μπορούν να φτάσουν στην Πανεπιστημίου ή να ψάχνουν την Πειραιώς στην «Παναγή Τσαλδάρη».
Το δυσκολότερο, όμως, είναι να καταλάβουν ότι η Αθήνα δεν έχει πολλές «Λεωφόρους». Στην πραγματικότητα, έχει μόνο μία… Αυτή που βρίσκεται στο τετράγωνο μεταξύ της Αλεξάνδρας, της Παναγή Κυριακού, της Τσόχα και της Παναθηναϊκού. Και είναι γήπεδο. Είναι το γήπεδο της μεγαλύτερης ομάδας της πρωτεύουσας.
Ο Παναθηναϊκός, είναι ο λόγος για τον οποίο όλα τα σοκάκια, τα μέσα μαζικής μεταφοράς, οι δρόμοι και τα μπαλκόνια ζωγραφίζονται πράσινα όποτε υπάρχει αγώνας. Θυμάμαι την πόλη να «πρασινίζει» κάθε Κυριακή, από τις εποχές που στη Λεωφόρο δεν υπήρχαν ακόμα καθίσματα και έπρεπε να αγοράσουμε φελιζόλ. Κάπως έτσι, δέθηκαν άρρηκτα στο μυαλό μου, η πόλη μου με την ομάδα μου.
Ο Παναθηναϊκός, όμως, εκτός από κομμάτι της ιστορίας της Αθήνας είναι και πυλώνας του ελληνικού αθλητισμού.
Πόσοι απο τους παίχτες με τους οποίους πανηγυρίζαμε κάθε Κυριακή ήταν οι ίδιοι που μας «ανάγκασαν» να κάνουμε δεύτερο σπίτι μας την Ομόνοια στο ποδοσφαιρικό έπος του 2004;
Πόσοι απο τα ταλέντα αυτά υπηρετούν ακόμα τον ελληνικό αθλητισμό απο θέσεις εντός ή εκτός γηπέδου;
Πόσες φορές οι διεθνείς διακρίσεις της ομάδας υποχρέωσαν όλους τους Έλληνες φιλάθλους να ομονοήσουν μπροστά στις επιτυχίες;
Με τα χρόνια, πολλά από τα παραπάνω υποχώρησαν. Ο ανταγωνισμός έπαψε να είναι πάντα δίκαιος, η αντιπαλότητα πολλές φορές ξέφευγε, το αγωνιστικό κομμάτι γινόταν χειρότερο. Σταματήσαμε να μιλάμε για την ιδέα «Παναθηναϊκός», σταμάτησαν να μας απασχολούν οι πλάκες και η καζούρα την επομένη κάθε αγώνα στη δουλειά ή το σχολείο και αρχίσαμε να μιλάμε για την εταιρία, για ισολογισμούς και αποτελέσματα χρήσης.
Κάπως έτσι φτάσαμε στη σημερινή κατάσταση. Σε μια κατάσταση η οποία φανταζόταν αδιανόητη πριν λίγα χρόνια. Ο Παναθηναϊκός να κινδυνεύει με αφανισμό. Η προοπτική αυτή με στεναχωρεί και με ενοχλεί. Με κάνει να σκέφτομαι τι καλύτερο μπορούσε να έχει γίνει, αν θα μπορούσα να κάνω κάτι περισσότερο ως ένας από τους εκατομμύρια φίλους της ομάδας.
Ως Αθηναίος, όμως, και ως φίλος του αθλητισμού απλά δεν το ανέχομαι. Δεν μπορώ να ανεχτώ ακόμα έναν ευτελισμό του δημόσιου χώρου μας. Δεν μπορώ να ανεχτώ ακόμα μια υποβάθμιση της πόλης μας. Δεν μπορώ να ανεχτώ ακόμα μια υποχώρηση των αξιών της ευγενούς άμιλλας, του έντιμου ανταγωνισμού, της συμμετοχής.
Ο σύλλογος ακόμα και στη σημερινή πολύ δύσκολη κατάσταση κρατάει. Με την αυταπάρνηση των παιχτών, του προπονητή και της προσωρινής διοίκησης να δείχνουν τον δρόμο της οικονομικής και αγωνιστικής βιωσιμότητας.
Ακριβώς γιατί ο Παναθηναϊκός δεν είναι απλά μια ακόμα ανώνυμη εταιρία με προβλήματα την περίοδο της κρίσης. Είναι ζωντανό κύτταρο της ζωής της πρωτεύουσας της χώρας, της Αθήνας. Είναι βασικό συστατικό στοιχείο του ελληνικού αθλητισμού. Είναι ζήτημα δημοσίου συμφέροντος.
