 |
|
|  |  |  | 
ΑΠΕΡΓΙΕΣ - ΒΡΕ ΠΩΣ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ...
“Κομματόσκυλα εποχής…”
Γράφει απο τη Λάρισα ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
ΑΜΑΝ αυτά τα παλικάρια της κυβέρνησης… Αμάν! Όλο στο παρελθόν με ταξιδεύουν. Θέλω δεν θέλω, με πάνε πίσω στην δεκαετία του '80, τότε που αρκετούς από αυτούς (τους ενίοτε αριστερούς), τους γνώρισα μέσα από το καθημερινό ρεπορτάζ. Και ως δημοσιογράφος της Ελευθερίας, της μεγαλύτερης πανελλαδικά επαρχιακής εφημερίδας, γνώρισα κατά καιρούς εκατοντάδες τέτοιους... Μόνο που τότε υπηρετούσαν άλλο κόμμα. Πότε το ΠΑΣΟΚ της αλλαγής και πότε, πιο ρομαντικά, μοδάτα και ταξικά, το ΚΚΕ! Του Μπρέζνιεφ αλλά και της περεστρόικα! Του Χαρίλαου, αλλά και της Αλέκας. Πότε με το ριζοσπάστη στο χέρι και πότε με την Αυριανή! Μιλάω για τους "αριστερούς" συνδικαλιστές, γιατί οι δεξιοί συνδικαλιστές ήταν, πότε στην κυβέρνηση, πότε όταν βρίσκονταν στην αντιπολίτευση, πάντα αραχτοί στον καναπέ! Για εξυπνάδες και υψηλή κριτική...
ΓΙΑΤΙ τα σκαλίζω τώρα όλα αυτά; Επαγγελματική διαστροφή βλέπετε, αλλά να όμως μου ήρθε στο μυαλό περιστατικό - καθρέφτης μιας ολόκληρης εποχής. Έρχονται λοιπόν κάποιες δεκαετίες πριν, δυο - τρία "κομματόσκυλα εποχής", (ξέρετε τώρα τι σημαίνει αυτό, "περιφρούρηση εργασιακών χωρών" κλπ, σε απεργίες που αποφάσιζαν μετρημένοι στα δάκτυλά επαγγελματίες συνδικαλιστές από μόνοι τους, με αποτέλεσμα να στερούν μεροκάματα από χιλιάδες εργάτες του κλάδου), να καταγγείλουν στην εφημερίδα κάποιους γονείς μαθητών επειδή τότε διαφωνούσαν με την απόφαση της μειοψηφίας των παιδιών να βάλουν λουκέτο στα σχολείο και για βδομάδα ολόκληρη να μην επιτρέψουν να γίνουν μαθήματα. Φοιτούσαν στην Τρίτη λυκείου οι λεγάμενοι «αριστεροί» και όταν τους τέθηκε το ερώτημα πώς θα γράψετε πανελλαδικές μωρέ αφού χάνετε τόσα μαθήματα, έδωσαν μια εντελώς αποστομωτική απάντηση: "Δεν μας ενδιαφέρει εμείς θα σπουδάσουμε στο εξωτερικό"!!!
ΤΕΤΟΙΟΙ αριστεροί! Τόσο πολύ ποτισμένοι δηλαδή με την ρομαντική και επαναστατική ιδεολογία της νιότης, που σήμερα είναι ...διορισμένοι σε δημόσιες θέσεις! Για γέλια και για κλάματα. Σημερινοί Συριζαίοι λοιπόν, αρκετοί από αυτούς, (όπως και οι συγκεκριμένοι) θέλουν να περάσουν με νόμο τώρα, αυτό που τότε παραβίαζαν! Το δικαίωμα δηλαδή, να αποφασίζεται απεργία μόνον όταν το θέλει το 51% των εγγεγραμμένων μελών! Θα πει κανείς, βρε πως αλλάζουν οι καιροί… Αλλά οι καιροί δεν αλλάζουν, η ζωή κύκλους κάνει. Και όλοι εισπράττουν κατά τις πράξεις τους όταν έρθει η ώρα της κάλπης…
ΚΑΙ όπως έλεγε και ένας έμπειρος συνάδελφος, θα ακούμε απεργία και θα ξέρουμε πλέον ότι, οι μισοί και ένας εργαζόμενοι, του κάθε κλάδου, έτσι το αποφάσισαν. Δεν το αποφάσισαν μια χούφτα συνδικαλιστές και μάλιστα διαφορετικού, άσχετου εργασιακού κλάδου, για να εξυπηρετήσουν κομματικές και αργότερα οικονομικές φιλοδοξίες. Με τον απαράβατο όρο πως η απόφαση για απεργία σε έναν κλάδο θα πρέπει να επικυρώνεται από τα ίδια τα μέλη του, γιατί διαφορετικά ο νόμος θα μας βάλει πιο βαθειά στον εργασιακό μεσαίωνα που όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις μας επέβαλαν…
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
