|
| | | |
ΑΥΤΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ
"Εδώ ο κόσμος καίγεται..."
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
Η ΕΛΛΑΔΑ, η μητέρα του πολιτισμού και της δημοκρατίας, η χώρα του φυσικού πλούτου και της φιλοξενίας, η χώρα της Ολυμπιακής ιδέας, το κράτος - σύνορο της ενωμένης Ευρώπης, η χώρα του Πλάτωνα και του Σωκράτη, του Λεωνίδα και του Αριστοτέλη, των ένδοξων αγώνων της αντίστασης και των ηρώων της ελευθερίας, του Μεγαλέξανδρου η χώρα, δυστυχώς βρίσκεται για σχεδόν μια δεκαετία, στο μάτι του κυκλώνα. Στο κέντρο μιας γενικευμένης οικονομικής κρίσης, η οποία την φέρνει σε θέση εύκολου στόχου να βάλλεται πανταχόθεν απο εχθρούς και "φίλους" οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι το σαθρό και ανήμπορο πολιτικό της προσωπικό, ασελγούν χωρίς δισταγμό σε βάρος της.
ΚΑΙ ενώ οι προηγούμενοι που την κυβέρνησαν δοκιμάστηκαν και στην κάλπη κρίθηκαν, οι τελευταίοι διαχειριστές της τύχης της, κέρδισαν την εξουσία χωρίς να γνωρίζουν κάν τους κανόνες άσκησής της. Έτσι λοιπόν αμφιταλεντεύτηκαν επικίνδυνα στην (αναγκαστική έστω) εφαρμογή καθοριστικών αποφάσεων σε καίρια επίπεδα της πολιτικής και της κοινωνίας, με χειρότερα όμως αποτελέσματα στα εξωτερικά θέματα της χώρας. Σφιχταγκαλιάστηκαν με τους οικονομικούς παράγοντες που τους εξυμνούσαν και απέτρεψαν με σκληρή φορολογία, άλλους να επενδύσουν. Και έδωσαν έτσι την εντύπωση στους ψηφοφόρους, που πίστεψαν πως, μια αριστερή κυβέρνηση μπορεί να συμφιλιωθεί και με το κεφάλαιο!
ΑΣ μην γελιόμαστε. Τι να την κάνει ο Έλληνας την "καταδίκη" της κυβέρνησης στην κάλπη, ώστε να μην επανεκλεγεί; Φτάνει μόνο αυτό; Να την βγάλουν καθαρή δηλαδή, τόσοι άνθρωποι και όχι μόνο οι σημερινοί της συγκυβέρνησης, όλοι όσοι ευθύνονται για την κατρακύλα του τόπου, για την φτωχοποίηση του πληθυσμού, το οικονομικό ξεκλήρισμα των νοικοκυριών και την διάλυση εκατομμυρίων σπιτικών και χιλιάδων επιχειρήσεων, με τους γονείς προδομένους τους συνταξιούχους ταπεινωμένους και τα παιδιά στην ξενιτιά; "Μαυρίστε τους" λένε συνήθως οι θυμωμένοι. Όλους! Να μη ξαναδούν εξουσία. Σιγά όμως την τιμωρία. Ποιοι θα πληρώσουν τον πολίτη ο οποίος έχασε μέχρι τώρα δέκα ολόκληρα χρόνια από την ζωή του; Πού πάνε τα όνειρα των ίδιων, η ευημερία της οικογένειας και το μέλλον των παιδιών;
ΠΡΟΣΦΑΤΩΣ μια γυναίκα απο τον Βόλο, ζήτησε απο τον εισαγγελέα να δώσει τα παιδιά της για υιοθεσία επειδή δεν είχε να τα μεγαλώσει. Όμως τα τετρακόσια ευρώ μπορούν εύκολα να τα δίνουν σε κάθε μέλος της οικογένειας των προσφύγων. Αυτή δεν είναι η Ελλάδα. Απο παντού μαυρίλα, απαισιοδοξία, απογοήτευση. Εδω οι άλλοι, οι πολεμοχαρείς γείτονές μας, θα φτάσουν στην ...Ακρόπολη και μεις ασχολούμαστε με το ποδόσφαιρο! Και τους... πιστολέρο που φέρνουν "ανάπτυξη" και "προκοπή" στην Ελλάδα. Εδώ ο κόσμος καίγεται που λέει και το "ρητό" και οι ταγοί του, στον δικό τους κόσμο, στον κόσμο των σκανδάλων, της μίζας, της ρεμούλας, των φαρμάκων, των εξοπλισμών, των πολιτικών ζυμώσεων για την εξουσία, των ανίερων συμμαχιών για την καρέκλα!
ΑΝ πρέπει να ιεραρχήσουμε τα τεράστια θέματα εξ αιτίας των οποίων υποφέρουμε ως χώρα, τότε θα πρέπει να ξεκινήσουμε απο το σπουδαιότερο. Την έλλειψη εθνικής ομοψυχίας σε επίπεδο πολιτικών κομμάτων και των αρχηγών τους. Να αρχίσουμε δηλαδή απο τα αυτονόητα. Άμεσα, ίσως προλάβουμε δυσάρεστες εξελίξεις...
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|