Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Το πιο χοντρό παιδί του κόσμου (180 κιλά) έχασε 90 κιλά





Ένα 12χρονο αγόρι που είχε γίνει παγκοσμίως γνωστό διότι ζύγιζε 180 κιλά στην ηλικία των 10 ετών και είχε ονομαστεί από τα ΜΜΕ «το πιο χοντρό αγόρι του κόσμου», έγινε άλλος άνθρωπος, χάνοντας το μισό του βάρους του.

Ο Άρια Περμάνα από την δυτική Ιάβα της Ινδονησίας, ήταν τόσο παθολογικά παχύσαρκος που ζύγιζε όσο 6 αγόρια της ηλικίας του και δυσκολευόταν ακόμη και να περπατήσει πάνω από 5 λεπτά κάθε φορά και περνούσε τον περισσότερο χρόνο του ξαπλωμένος.

Τον  Απρίλιο έγινε ο νεότερος άνθρωπος στον κόσμο που υποβλήθηκε σε μια σωτήρια επέμβαση γαστρικού δακτυλιδιού, προκειμένου να σταματήσει να τρώει. Πριν από την χειρουργική επέμβαση, το Ινδονησιακό Κέντρο Παγκόσμιων Ρεκόρ – το εγχώριο ρεκόρ Γκίνες – ονόμασε τον Άρια το βαρύτερο αγόρι που είχε καταγραφεί στα χρονικά.

Λιγότερο από δύο χρόνια μετά και αφού οι γιατροί στο νοσοκομείο Όμνι της Τζακάρτα αφαίρεσαν ένα μεγάλο μέρος του στομαχιού του, ο Άρια κατάφερε επιτέλους να επιστρέψει στο σχολείο αφού έχασε αρκετό βάρος για να μπορεί και πάλι να περπατά.

«Έχασα την όρεξή μου, ακόμη και 6 κουταλιές φαγητού πλέον με φουσκώνουν» είπε ο ίδιος στο ABC. «Με εμποδίζουν να τρώω γλυκά φαγητά και αναψυκτικά. Μπορώ πλέον να παίζω ποδόσφαιρο, τένις, μπάντμιντον και το πιο σημαντικό, μπορώ να πηγαίνω καθημερινά στο σχολείο».

Οι γιατροί είχαν χαρακτηρίσει την κατάσταση του Άρια ως «μία από τις πιο δύσκολες περιπτώσεις παχυσαρκίας στον κόσμο».

Ο Άρια ήταν ένας ενθουσιώδης μαθητής μέχρι που πάχυνε τόσο πολύ που το περπάτημα ήταν αδύνατο. Αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σχολείο και να κάνει μαθήματα στο σπίτι. Σύμφωνα με τον πατέρα του, Αντέ, «δεν μπορούσε να παίξει ή να κάνει κάτι άλλο όπως τα άλλα παιδιά. Έβλεπε μόνο τηλεόραση ή έπαιζε στο κινητό τηλέφωνο. Ήταν εξαιρετικά οδυνηρό για εμάς τους γονείς του».

Πριν από τη χειρουργική επέμβαση ζούσε με καθημερινή διατροφή πέντε γευμάτων, τα; οποία αποτελούνταν από τηγανιτό κοτόπουλο, ρύζι, ζυμαρικά και παγωτό σοκολάτας. Μόνο όταν η υγεία του έφτασε σε κρίσιμο σημείο, οι γονείς του Άρια αντιλήφθηκαν ότι χρειαζόταν επείγουσα βοήθεια.

Η μητέρα του θεωρεί πως ήταν δικό της το φταίξιμο. «Λυπάμαι γιατί ήταν δικό μου το λάθος. Δεν έλεγχα το πόσο τον τάιζα. Συνέχιζα να τον ταίζω γιατί αγαπώ το παιδί μου».

Όταν γεννήθηκε ο Άρια ζύγιζε 3,7 κιλά και άρχισε να παίρνει βάρος όταν έφτασε στην ηλικία των 5 ετών. Μέσα σε 4 μόλις χρόνια, πήρε 127 κιλά! Όταν κατέρρευσε σε μια σχολική γιορτή, τότε κέντρισε την προσοχή κορυφαίων γιατρών της χώρας του.

Μετά την επιτυχημένη χειρουργική επέμβαση, ο Άρια είναι πλέον σε θέση να περπατά για το σχολείο του και να παίζει με τους συμμαθητές του.

Η τακτική άσκηση και η κατανάλωση περισσότερων φρούτων και λαχανικών αποτελεί πλέον μέρος της ρουτίνας του 12χρονου. Τρώει πλέον υγιεινά, περπάτά τακτικά, κάνει άρση βαρών και κολυμπά κάθε μέρα. Εμπνευσμένος από την απώλεια βάρους του, ο Άρια σκοπεύει να χάσει άλλα 50 κιλά. «Είμαι πολύ χαρούμενος. Δεν μπορώ να εκφράσω την ευτυχία μου με λόγια. Αισθάνομαι υπέροχα που μπορώ και πάλι να πηγαίνω σχολείο. Όλοι με συμπαθούν. Έχω κάνει πολλούς φίλους και είναι όλοι πολύ καλοί μαζί μου. Μπορώ επιτέλους να παίξω μαζί τους. Είναι τόσο διασκεδαστικό».

 

Πηγή: iefimerida.gr

 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία