 |
|
|  |  |  | 
Ο Μεγάλος Επαναστάτης ελκύει τα πλήθη
Φίλαθλοι του Μουντιάλ τής Ρωσίας κάνουν ουρές στην Κόκκινη Πλατεία για να δουν τον... Λένιν!!
Μόσχα.-
Οι ξένοι φίλαθλοι εκτός από το ενδιαφέρον που δείχνουν για τους αγώνες
του Παγκοσμίου Κυπέλλου που διεξάγεται στην Ρωσία, δείχνουν, όπως
φαίνεται, και μεγάλο ενδιαφέρον
να επισκεφθούν το Μαυσωλείο του Λένιν στην Κόκκινη Πλατεία.
Στέκονται
σε τεράστιες ουρές, που κάνουν ολόκληρα ζιγκ-ζαγκ και στις οποίες
περιμένουν επί ώρες για να δουν τη σορό του ηγέτη του παγκόσμιου
προλεταριάτου. Οι Μοσχοβίτες είχαν να δουν μια τέτοια εικόνα στο
κέντρο της πόλης από την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης, όταν κάθε χρόνο
στις 7 Νοεμβρίου οι ουρές κατέληγαν στο Κήπο του Αλεξάνδρου .
Αξιοσημείωτο είναι ότι οι τεράστιες
αυτές ουρές σχηματίζονται πρώτον καθημερινά, είτε κάνει πολύ ζέστη,
είτε ο καιρός είναι λίγο πιο ψυχρός, και δεύτερον ότι στις ουρές αυτές
στέκονται μόνο ξένοι και κανένας Ρώσος. Για να μπει κανείς στο
Μαυσωλείο πρέπει να περιμένει τουλάχιστον μία ολόκληρη ώρα.
Γιατί όμως τέτοιο ενδιαφέρον; Ο ιστότοπος και ραδιοφωνικός σταθμός
business FM έκανε ρεπορτάζ στην Κόκκινη πλατεία και ρώτησε διάφορους
ξένους που περίμεναν στην ουρά να δούν τον Λένιν. Όπως ο Φρέντερικ από
την Δανία : «Ο Λένιν; Ναι θέλω να επισκεφθώ το Μαυσωλείο γιατί πότε
άλλοτε θα βρεθώ στην Μόσχα. Πρέπει να τον επισκεφθώ. Γιατί όχι; Στο
σχολείο μας έλεγαν ότι είναι ο ηγέτης του κομμουνιστικού συστήματος,
Πριν πόσα χρόνια; Πριν εκατό. Είμαι αδύναμος στην ιστορία». Η Βερένα
από την Βραζιλία λεέι ότι «θέλει να δεί το μαυσωλείο από περιέργεια»,
ενώ ο Ματίας από την Γερμανία, λεέι ότι αποφάσισε να επισκεφθεί το
Μαυσωλείο επειδή ήθελε ο αδερφός του.
Αλλά και οι ξεναγοί διαπιστώνουν μια ιδιαίτερα μεγάλη κοσμοσυρροή στο
Μαυσωλείο . Οι ίδιοι λένε ότι το Μαυσωλείο είναι ό,τι απέμεινε από την
χώρα των Σοβιέτ και γι αυτό προκαλεί ενδιαφέρον όχι μόνο των φιλάθλων
και των ξένων τουριστών , αλλά ακόμη και των ξένων εργαζομένων στα
μουσεία του εξωτερικού, αλλά και των φωτογράφων και ιστορικών της
τέχνης. Μια μάλιστα συνεργάτης μουσείου της Μόσχας η Μαρία, δηλώνει,
τα τελευταία δύο χρόνια παρατηρείται ένα αυξημένο ενδιαφέρον για κάθε
τι που θυμίζει τη σοβιετική εποχή.
Ανεξάρτητα όμως από το ενδιαφέρον που δείχνουν οι ξένοι φίλαθλοι και
τουρίστες για το Μαυσωλείο του Λένιν, το ζήτημα της ταφής της σορού
του Λένιν δεν παύει να αποτελεί κατά περιόδους αντικείμενο συζήτησης
στους κόλπους της ρωσικής κοινωνίας. «Οι συζητήσεις και οι διαφωνίες
υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν έως ότου η αρχές δεν πάρουν μια
τελική απόφαση» λέει ο γνωστός δημοσιογράφος και ιστορικός Νικολάι
Σβανίτζε, ο οποίος επισημαίνει μεταξύ άλλων: «Οι αρχές φοβούνται μήπως
θίξουν κάποιους. Στο κέντρο της Μόσχας, της πρωτεύουσας μας, βρίσκεται
ένας τάφος με μια μούμια. Φυσικά αυτό είναι κάτι που προκαλεί το
ενδιαφέρον των τουριστών, επειδή τους φαίνεται κάτι το εξωτικό. Είναι
όμως δυνατόν στο κέντρο της πόλης να υπάρχει μια μούμια! Δεν είναι
όμως αυτό το ενδιαφέρον το οποίος αναβαθμίζει το διεθνές μας κύρος.
Παρόλα αυτά πρέπει κάποια στιγμή να αποφασίσουμε αν θα τον αφήσουμε ή
όχι στο κέντρο της πόλης».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
