Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Everybody Eats

Κάθε Δευτέρα σ ενα εστιατόριο,στο ΄Οκλαντ τής Νέας Ζηλανδίας,άστεγοι
και επιχειρηματίες, τρώνε μαζί,συζητούν,ανταλάσσουν απόψεις και
διασκεδάζουν!



Όκλαντ.-

Στο κέντρο του Όκλαντ της Νέας Ζηλανδίας, εδώ και περισσότερο από ένα
χρόνο, κάθε Δευτέρα ένα εστιατόριο καλεί τους πάντες να φάνε και να
πιούνε μαζί, στο πλαίσιο  πρωτοβουλίας που έχει ξεκινήσει ,με την
ονομασία «Όλοι τρώνε» (Everybody eats).

Το όνομα του πρότζεκτ τα λέει όλα: φοιτητές, μεσήλικες επιχειρηματίες
και άστεγοι κάθονται κάθε Δευτέρα από τις έξι ως τις εννέα το βράδυ
στο ίδιο τραπέζι και συζητούν, ανταλλάσουν απόψεις και αστεία, ή απλώς
απολαμβάνουν το γεύμα τους σιωπηλοί.

«Κατά τη γνώμη μου το γεύμα είναι ένα ισχυρό μέσο», δηλώνει ο 33χρονος
Νικ, ιδιοκτήτης του εστιατορίου.

Όμως ούτε ο ίδιος ούτε το προσωπικό του καταστήματός του είναι
ικανοποιημένοι απλώς από το γεγονός ότι διαφορετικοί άνθρωποι
μαζεύονται για να φάνε μαζί.

«Μεγάλο μέρος του πληθυσμού δεν έχει την οικονομική άνεση να αγοράζει
τρόφιμα», καταγγέλλει ο Νικ, ο οποίος ασχολήθηκε με το θέμα στο
πλαίσιο της έρευνάς του για τη βιώσιμη οικονομία. «Και την ίδια ώρα
πετάμε το ένα τρίτο των τροφίμων».

Για παράδειγμα στη Νέα Ζηλανδία, μια χώρα γνωστή για τους πλούσιους
φυσικούς της πόρους, τρόφιμα αξίας 525 εκατομμύρια καταλήγουν κάθε
χρόνο στον κάδο απορριμμάτων, την ώρα που ένας στους έξι κατοίκους
πεινά.

Στη Γερμανία η κατάσταση δεν είναι καλύτερη. Σύμφωνα με έρευνα του
πανεπιστημίου Μίνστερ, κάθε χρόνο καταλήγουν στα σκουπίδια 18
εκατομμύρια τόνοι τροφίμων, με το 40% να προέρχεται από τους
καταναλωτές. Την ίδια ώρα στη χώρα ένας στους πέντε υποφέρει από τη
φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό, σύμφωνα με τη γερμανική
ομοσπονδιακή Στατιστική Υπηρεσία, η οποία επικαλείται μια πανευρωπαϊκή
έρευνα του 2017 με τίτλο «Ζώντας στην Ευρώπη» (Living in Europe).

Το αποτέλεσμα; Το 2016 σχεδόν 4,9 εκατομμύρια άνθρωποι μετρούσαν τις
μπουκιές τους εξαιτίας της οικονομικής τους κατάστασης. Δεν είχαν την
οικονομική δυνατότητα να έχουν ένα ολοκληρωμένο γεύμα παρά κάθε
δεύτερη ημέρα.

Απορρίμματα και φτώχεια: «Όταν μαγειρεύουμε και τρώμε μαζί, λύνουμε
και τα δύο προβλήματα», αυτή ήταν η αρχική σκέψη του Νικ. Επί τρεις
μήνες ταξίδευε στη Βρετανία και έπαιρνε ιδέες για να δημιουργήσει το
«Everybody Eats», για το οποίο δεν αγοράζονται τρόφιμα, αλλά
χρησιμοποιούνται υλικά που υπάρχουν έτοιμα.

Στο εστιατόριο οι πελάτες πληρώνουν ό,τι μπορούν και θέλουν. Υπάρχει
ένα κουτί στη ρεσεψιόν για αυτό τον λόγο. «Δεν θέλουμε να ξέρουμε
ποιος πληρώνει και πόσο», εξηγεί ε ο Νικ.

«Θέλουμε οι πελάτες να νιώθουν άνετα, ακόμη κι αν δεν πληρώνουν τίποτα
επειδή δεν μπορούν», προσθέτει. Περίπου το 30% των πελατών βάζουν κάτι
στο κουτί των δωρεών, εκτιμά.

Άλλωστε περίπου 90 ευρώ την εβδομάδα αρκούν για να αγοραστούν κάποια
επιπλέον υλικά, όπως μπαχαρικά και αυγά ή βούτυρο.
ΑΠΕ-ΜΠΕ



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία